26 Νοε 2009

Barefoot running ή ξυπόλυτο τρέξιμο #2

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ανατράπηκε πλήρως το πρόγραμμά μου καθώς μια μίνι ανακαίνιση στο σπίτι μου με αφορμή την εγκατάσταση αερίου, κυριολεκτικά με έπνιξε στις δουλειές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα επικείμενο ταξίδι στο εξωτερικό και τις αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να αθληθώ. Παρόλα αυτά βρήκα λίγο χρόνο να ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα του τρεξίματος.

Ψάχνοντας λοιπόν για το Barefoot running (αναρωτιέμαι αν είναι δόκιμος όρος το ξυπόλυτο τρέξιμο στα ελληνικά) έπεσα πάνω στο βιβλίο Born To Run του Christopher McDougall. Παράγγειλα το βιβλίο από το Amazon και μόλις το διαβάσω θα γράψω τις εντυπώσεις μου. Μέχρι τότε όμως μπορείτε να δείτε αυτό το βίντεο το οποίο είναι από παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα στην Google.



Το βιβλίο πραγματεύεται τα της φυλής Tarahumara η οποία κατοικεί στο ΒόρειοΔυτικό Μεξικό και τα μέλη της οποίας έχουν καταπληκτική δεινότητα στους δρόμους αντοχής, η μάλλον υπεραποστάσεις (100 μίλια και βάλε). Και φυσικά όλα αυτά μόνο με σανδάλια σε κατσάβραχα.

Η βασική ιδέα που προβάλλεται πίσω από αυτήν την ικανότητα, η οποία σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι χαρακτηριστική του είδους μας και όχι μόνο της συγκεκριμένης φυλής, είναι ότι η ικανότητα των ανθρώπων να τρέχουν πολύ μεγάλες αποστάσεις, προέκυψε στην διάρκεια της εξέλιξης και ίσως να ήταν το εξελικτικό πλεονέκτημα που μας έκανε αυτό που είμαστε.

Συγκεκριμένα η ανάπτυξη των χαρακτηριστικών του σώματος μας, μεγάλος εγκέφαλος, μεγάλο σώμα, μικρά δόντια κλπ φαίνεται να οφείλεται εκτός των άλλων και σε μια δίαιτα πλούσια σε πρωτεΐνες. Αυτή μπορεί να προέρχεται από το κυνήγι. Πως όμως κυνηγούσαν οι πρώτοι άνθρωποι αν δεν έιχαν όπλα; Από την εποχή του Αυστραλοπιθήκου έως την εμφάνιση των πρώτων πρωτόγονων όπλων (λαξευμένες πέτρες) πέρασαν κοντά 1.800.000 χρόνια. Φαίνεται λοιπόν πως ο άνθρωπος έχει ταλέντο στις μεγάλες έως πολύ μεγάλες αποστάσεις. και μπορεί να κυνηγάει ένα ζώο πολύ πιο γρήγορο από αυτόν μέχρι να το εξουθενώσει.  Και μάλιστα είναι πολύ λίγα τα υπόλοιπα ζώα που μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Κυρίως άλογα σκύλοι λύκοι κλπ. Είναι εντυπωσιακό αλλά ένας άνθρωπος μπορεί κυριολεκτικά να σκάσει ένα ελάφι αν το κυνηγάει μετά από μερικές ώρες. Ο λόγος φαίνεται να είναι μια ανεπτυγμένη αερόβια ικανότητα συν πολύ καλή ρύθμιση θερμοκρασίας μέσω του μηχανισμού εφίδρωσης. Παραθέτω μερικούς ενδιαφέροντες συνδέσμους:

Και ένα τμήμα από ντοκυμαντέρ όπου φαίνεται αυτός ακριβώς ο τρόπος κυνηγιού

Τελικά τα αθλήματα αντοχής είναι στενά συνδεδεμένα με το πεπρωμένο μας. Δεν φταίω εγώ που έχω τρελαθεί με αυτά. Είναι στο DNA μας.

11 Νοε 2009

Barefoot running?

ή περίπου barefoot.

Και εξηγούμαι. Αγόρασα ένα ζευγάρι Vibram FiveFingers γιατί μου κίνησαν πολύ την περιέργεια. Τα δοκίμασα μόνο μία φορά για ένα χιλιόμετρο πολύ χαλάρα και μου άρεσαν αρκετά. Κυρίως όμως λόγω του επικείμενου X-poros  δεν τα ξαναφόρεσα φοβούμενος πιθανό τραυματισμό.

Έως το προηγούμενο Σάββατο. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κανένας αγώνας σύντομα αποφάσισα να κάνω κάποιους πειραματισμούς. Κυρίως όσον αφορά το τρέξιμο. Και αυτό γιατί είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει σωστή και λάθος τεχνική στο τρέξιμο. Διάβασα και για την Pose Method καθώς και τις τελευταίες θεωρίες για τα αθλητικά παπούτσια. Που ούτε λίγο ούτε πολύ συμπεραίνουν ότι όσο πιο ακριβά και όσο πιο "καλά" (βλέπε cushioning) είναι τα παπούτσια τόσο πιο μεγάλος κίνδυνος τραυματισμού. Βέβαια σε όλα πρέπει να είναι επιφυλακτικός κανείς γιατί οι θεωρίες έρχονται και παρέρχονται. Πάντως η Pose method μου άρεσε σαν ιδέα γιατί μου θύμιζε το Total Immersion στην κολύμβηση από το οποίο έχω πολύ καλή εμπειρία. Θα έλεγα ότι είναι το ανάλογο του στο τρέξιμο. Οπότε είχα αποφασίσει να πειραματιστώ με αυτήν. Επειδή είμαι σε φάση αδράνειας και ξεκούρασης δεν είχα ξεκινήσει ακόμα. Η pose method θα έλεγα φλερτάρει με το barefoot καθώς προσπαθεί να μιμηθεί το στυλ που θα είχε κανείς αν δεν φόραγε παπούτσια. Άλλωστε οι απαιτήσεις της είναι πολύ λιτές όσον αφορά τα παπούτσια.

Κι έτσι φτάνουμε στο προηγούμενο Σάββατο.  Θα έβγαινα για τρέξιμο στο βουνό. "Και δεν παίρνω τα FiveFingers..." σκέφτηκα. Η ιδέα μου άρεσε. Αφού δεν είχα κανέναν αγώνα ή κοντινό στόχο ας βάλω λίγη ποικιλία. Πήρα μαζί μου και το Camelbak όπου έβαλα τα Trabuko. Το σχέδιο ήταν να κάνω μονοπάτια στο Σειχ Σου. Θα ξεκίναγα με τα FiveFingers και θα άλλαζα παπούτσια στο 2ο - 3ο χλμ. Όλοι λένε να αρχίζεις σιγά σιγά καθώς το πόδι δεν είναι μαθημένο. Άσε που το Σειχ Σου έχει και μπόλικη πέτρα. Ξεκίνησα λοιπόν και μετά από πέντε λεπτά περπάτημα άρχισα το τρεξιματάκι. Σίγουρα τα πετραδάκια τα νιώθεις αλλά δεν μπορώ να πω ότι πονάς. Σε λίγο μπήκα στο ανηφορικό μονοπάτι, και καθώς η ταχύτητα έπεσε τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Το πέλμα πλέον αγκαλιάζει το έδαφος, τα βράχια και τις ρίζες. Δεν πονάω. Μόνο λίγο προσοχή μη σκοντάψω πουθενά και χτυπήσω κανένα δάχτυλο.  Νιώθω να δουλεύουν μύες που ήταν σε απραξία για όλη μου τη ζωή. Αποφάσισα να κάνω όλη την ανηφόρα έτσι, και στην κατηφόρα να βάλω παπούτσια. Στο τέταρτο χιλιόμετρο ξανάλλαξα απόφαση. Θα κατέβαινα κιόλας. Είχα ενθουσιαστεί. Το κατέβασμα ήταν ακόμα καλύτερο! Ποτέ δεν μπορούσα να βρω ρυθμό στο κατέβασμα. Ή θα πάω πολύ γρήγορα και δεν το ελέγχω ή πολύ αργά και διαρκώς φρενάρω. Και στις δύο περιπτώσεις έχω δυνατά τραντάγματα και την εντύπωση ότι δεν ορίζω το σώμα μου. Κι όμως με τα FiveFingers βρήκα ρυθμό. Πολύ μικρά βηματάκια σχεδόν χοροπηδώντας. Τα γόνατα διαρκώς λυγισμένα και το κέντρο βάρους χαμηλά. Όπως λένε ότι πρέπει να τρέχεις. Μόνο που δεν προσπαθούσα, μου έβγαινε από μόνο του. Σαν κατσικάκι ένιωθα. Τι κι αν οι πέτρες έκαναν άγριο μασάζ στα πέλματα μου. Δεν με ένοιαζε. Μόνο δύο φορές πάτησα πέτρες  αρκετά αιχμηρές που με τίναξαν σαν ρεύμα. Ακούμπησε κάποιο νεύρο.

Μ' αυτά και μ' αυτά έτρεξα 8 χλμ κυρίως μονοπάτια. Μπορώ να πω ότι ήταν το πιο ευχάριστο τρέξιμο που έχω κάνει ποτέ. Καθ όλη τη διάρκεια δεν ένιωσα ούτε ένα τσίμπημα σε γόνατο. Εντυπωσιάστηκα. Ήθελα να τρέξω κι άλλο αλλά η λογική μου με σταμάτησε.

Όλη την υπόλοιπη μέρα ένιωθα τα πέλματα μου αναμμένα. Αλλά δεν πονούσα. Την επομένη βγήκα κι έκανα 12 χλμ στο βουνό με παπούτσια. Δεν ήταν τόσο διασκεδαστικά. Πάντως ένιωθα τα πόδια μου πιασμένα από την προηγούμενη σε μέρη που δεν είχαν ξαναπιαστεί ποτέ, κυρίως χαμηλά.

Έχω ενθουσιαστεί. Θα το συνεχίσω να δω τι θα βγει. Ελπίζω όχι τραυματισμός. Σιγά σιγά. Δυστυχώς μέσα στη βδομάδα είμαι πνιγμένος από υποχρεώσεις και δεν μπορώ να βγω ξανά. Βράδυ με φώτα φοβάμαι, μη σκοντάψω και σπάσω κανένα δάχτυλο. Το Σαββατοκύριακο που θα ξαναβγώ θα βγάλω και καμιά φωτογραφία. Θα προσπαθήσω να είμαι και πιο συντηρητικός. Οι μεγάλοι ενθουσιασμοί μπορεί να φέρουν μεγάλες απογοητεύσεις. Έκανα και το σχετικό search στο δίκτυο και βλέπω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που την είδε αλλιώς. Παράγγειλα βέβαια και το Born to Run.

Τι να πω. Δεν μου 'φτανε το τρίαθλο, τώρα έχω κι αυτό. Η χρονιά εξελίσσεται άκρως ενδιαφέρουσα!

9 Νοε 2009

Χ-POROS Fashion

Επειδή το καλό πρέπει να λέγεται και η προσπάθεια να επιβραβεύεται, επανέρχομαι στον X-Poros με αφορμή το T-shirt του αγώνα.


Λόγω κάποιας καθυστέρησης στην εκτέλεση της παραγγελίας, το T-shirt δεν ήταν έτοιμο κατά τη διάρκεια του αγώνα, και ο διοργανωτής δεσμεύτηκε να μας το στείλει ταχυδρομικά. Κι έτσι και έγινε. Πριν μερικές μέρες έλαβα την ειδοποίηση από το ταχυδρομείο. Επειδή το είχα ξεχάσει, αναρωτιόμουν τι να ήταν, καθότι με τις πολλές παραγγελίες από το Internet έχω ψιλοχάσει τη μπάλα με τα δέματα.


Όταν είδα το όνομα Κώστας Σαπουνάκης στη θέση του αποστολέα χάρηκα. Χάρηκα όχι μόνο για το μπλουζάκι που ήρθε αλλά και για την ανάμνηση του αγώνα που ανασύρθηκε από τη μνήμη μου. Μα ακόμα περισσότερο χάρηκα όταν άνοιξα το δέμα και το είδα. Συνήθως τα T-shirt των αγώνων είναι από άσχημα έως βαρετά. Μάλλον οι διοργανωτές εξουθενωμένοι από την προσπάθεια διοργάνωσης, αντιμετωπίζουν το θέμα του αναμνηστικού T-shirt με διάθεση διεκπεραιωτική. Εδώ όμως ο Κωστής φάνηκε μερακλής. Φρόντισε τον αγώνα του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Μπράβο!



1 Νοε 2009

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Χθές Σάββατο 31/10 έγινε το Brevet της Ευβοιας. 200 χιλιόμετρα και μερικά βουνά ανέβα- κατέβα. Και βροχή. Δεν λέω τίποτε άλλο.



ζηλεύω!

5η Ανάβαση Χορτιάτη - ΠΕΠΑΜΑΘ

Το αθλητικό γεγονός που κλείνει τη χρονιά είναι η ανάβαση Χορτιάτη που διοργανώνει η ΠΕΠΑΜΑΘ. Είναι γεγονός θα έλεγα οικογενειακού χαρακτήρα για εμάς τους Θεσσαλονικείς.



Βέβαια επειδή έχω ακόμα αρκετά κιλάκια για αναβάσεις, δεν είχα και πολλές αξιώσεις. Έστω κι έτσι όμως ποτέ δεν λέω όχι σε έναν αγώνα ειδικά όταν γίνετε στο σπίτι μου. Ένας αγώνας είναι καλύτερος κι από δέκα προπονήσεις αν είσαι ερασιτέχνης αθλητής. Λίγος ανταγωνισμός κάνει πάντα καλό κι αν δεν είσαι ο απόλυτα τελευταίος, πάντα κάποιον βρίσκεις να κοντραριστείς λιγάκι, ν' ανεβάσεις τους σφυγμούς στους 185, εκεί που αρχίζουν τα ωραία. Ο καιρός ήταν πολύ καλός με αρκετό κρύο, βοριαδάκι αλλά και λιακάδα. Για ανάβαση ότι έπρεπε.
 Μαζευτήκαμε καμιά 80αριά ποδηλάτες μπροστά από το αρχαιολογικό μουσείο. Διανύσαμε όλη την παραλιακή προς Φοίνικα με συνοδεία αστυνομίας και ομολογουμένως είμαστε ωραίο, πολύχρωμο - και διαφορετικό - θέαμα στην πόλη. Αυτό είναι και το κομμάτι που διασκεδάζω περισσότερο σ 'αυτόν τον αγώνα καθώς οι αντιδράσεις του κόσμου όταν μας βλέπει είναι πολύ θετικές.



Το ελεύθερο δόθηκε έξω από τη Θέρμη στον δρόμο προς Πανόραμα. Ουσιαστικά εκεί αρχίζει η ανηφόρα που διαρκεί έως και τη διασταύρωση Ασβεστοχωρίου - Χορτιάτη. Μετά ακολουθεί ένα επίπεδο κομμάτι 5 περίπου χιλιομέτρων όπου είχαμε κάνει ένα μικρό γκρουπάκι αν πάμε πιο γρήγορα, και ο αγώνας τέλειωσε μέσα στο χωριό ανηφορικά για να δώσει κανείς ότι έχει και δεν έχει. Δυστυχώς δεν ανεβήκαμε μέχρι τις κεραίες για να ζορίσουν αρκετά τα πράγματα.

Μια όμορφη Κυριακή.



H διαδρομή όπως καταγράφηκε από το Iphone.

View 5η Ανάβαση Χορτιάτη - ΠΕΠΑΜΑΘ in a larger map