Ήρθε η Άνοιξη

για τα καλά...

Σήμερα έτρεξα περίπου 20 χλμ στο βουνό. Η αλήθεια είναι πως μετά τον αγώνα τα πόδια μου ήταν λίγο βαριά. Έτσι αυτή την εβδομάδα αποφάσισα να τα ξεκουράσω.  Την Πέμπτη που ήταν 25η Μαρτίου βγήκα για λίγο ΜΤΒ. Είχα ν' ανέβω στο ΜΤΒ από τον  Χ-Poro. Ακόμα τα νούμερα είχα πάνω. Όπως και να 'χει το cross training κάνει καλό. Ξεκουράζεσαι και σωματικά και ψυχολογικά.

Σήμερα λοιπόν είχα όρεξη κι έκανα 20 χιλιόμετρα. Χαλαρά βέβαια. Δεν θα το' λεγα προπόνηση, περισσότερο βόλτα. Αυτή την εποχή καθώς λόγω χρόνου και επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων δεν μπορώ να κάνω προπόνηση, έχω και κάτι κιλάκια (7.. ) παραπάνω, αντιμετωπίζω όλο το θέμα πολύ χαλαρά. Μπορώ να πώ όμως ότι μου αρέσει. Δεν έχω το άγχος του χρόνου.  Αν ανέβηκα το ανέβασμα 4 λεπτά γρηγορότερα από την προηγούμενη φορά, αν έκανα τα intervals που πρέπει και τα λοιπά. Το καρδιοσυχνόμετρο το έχω κόψει προ πολλού...

Και έτσι φτάνω στον τίτλο της ανάρτησης. Από τη στιγμή που δεν νοιάζομαι για επιδόσεις κτλ μπορώ και απολαμβάνω περισσότερο τη φύση, που αυτή την εποχή είναι καταπληκτική. Το δάσος έχει γεμίσει ανεμώνες και αγριολούλουδα. Ολόκληρες πλαγιές μωβίζουν από τα δενδρολίβανα και τα στουρέκια. Ξύπνησαν και οι χελώνες πεινασμένες...  Βρήκα μία στο μονοπάτι να τρώει ένα ορνιθόγαλο. Σταμάτησα να τη βγάλω φωτογραφία. Περίμενα να ξεθαρέψει να βγάλει το κεφάλι της. Πάνω που βγήκε χτύπησε το τηλέφωνο... Φτού! Πάλι από την αρχή. Δεν πειράζει, πέντε λεπτά πάνω πέντε κάτω δε βαριέσαι...

Γέμισε το βουνό Ανεμώνες...

Και μια πεινασμένη χελώνα

Αύριο προπόνηση έκπληξη...

Born to Run - Το βιβλίο

Όπως ίσως θα θυμάται ο προσεκτικός αναγνώστης, το φθινόπωρο είχα πάρει κάποια βιβλία για το τρέξιμο. Και ειδικά το ορεινό τρέξιμο. Δεν τα διάβασα όλα καθώς ο χρόνος είναι δυστυχώς περιορισμένος, αλλά ένα που διάβασα είναι το Born to Run του  Christopher McDougall.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο που μπορεί να σε πωρώσει άσχημα με το ορεινό τρέξιμο. Ειλικρινά το διαβάζεις και θέλεις να βγεις και ν' αρχίσεις να τρέχεις στα βουνά μέχρι τελικής πτώσεως.

Το βασικό θέμα του βιβλίου είναι η ιστορία ενός αγώνα πενήντα μιλίων που διοργανώνει ένας μυστηριώδης Αμερικάνος με το όνομα Cavallo Blanco (Λευκό άλογο) ο οποίος έχει αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια σε μια άγρια περιοχή του Μεξικού.

Παράλληλα με αυτήν την ιστορία αναπτύσσονται και δύο άλλα θέματα. Το πρώτο είναι η θεωρία για τον ρόλο του τρεξίματος στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, για την οποία έχω μιλήσει σε παλιότερη ανάρτηση. Το δεύτερο είναι η ιστορία εξέλιξης των παπουτσιών τρεξίματος από τo 1970 και μετά, τα προβλήματα που αυτά δημιούργησαν, και το barefoot running ως απάντηση σε όλα αυτά.

Ξαναγυρνώντας στη βασική ιστορία, να πω ότι διαβάζοντας τη, ο αναγνώστης μένει με την εντύπωση ότι είναι φανταστική, καθώς οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν είναι περίπου απίστευτες. Ο συγγραφέας δε, τα διηγείται όλα με χαρακτηριστικό χιούμορ και ζωντάνια, και οι σελίδες καταναλώνονται με μεγάλη ευκολία. Επίσης ενδιαφέρον έχουν πολλά και διάφορα trivia για τους ήρωες και τους αγώνες ορεινού τρεξίματος στην Αμερική (κυρίως τον LeadVille 100).

Ο Cavallo Blanko λοιπόν έχει αποτραβηχτεί σε μια περιοχή του Μεξικού στην οποία ζουν οι Ινδιάνοι Tarahumara οι οποίοι δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τον δυτικό πολιτισμό και οι οποίοι είναι ικανότατοι στο τρέξιμο. Ο ίδιος στο τρέξιμο βρίσκει τη λύτρωση από τα πάθη του.  Η σχεδόν μυθική ικανότητα των Tarahumara στις μεγάλες αποστάσεις, "προκαλεί" τον Cavallo Blanko να οργανώσει έναν αγώνα και να καλέσει τους καλύτερους Αμερικάνους δρομείς  (όσους τελικά μπορούσε να έρθει σε επαφή και αποδέχτηκαν την πρό(σ)κληση) για να γίνει η "τελική"  κόντρα!

Μαζεύονται λοιπόν οι ήρωες της ιστορίας μας, μεταξύ των οποίων ο Scott Jurek, ο Barefoot Ted, η Jenn Shelton και o Billy Barnett και άλλοι, μαζί και ο συγγραφέας, και ξεκινάνε να φτάσουν στο Μεξικό σε μια δύσβατη περιοχή που ζουν μόνο ινδιάνοι (και καλλιεργητές ναρκωτικών που δεν διστάζουν να σκοτώσουν όποιον εμφανιστεί εκεί που δεν πρέπει), προσκεκλημένοι ενός ανθρώπου που είναι γνωστός μόνο με το ψευδώνυμο του, είναι υπαρκτός όσο περίπου ένα φάντασμα, για να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα με ινδιάνους οι οποίοι είναι γνωστοί για την μη εμφάνιση τους οπουδήποτε υπάρχουν άλλοι εκτός της φυλής τους!

Δεν θα πω περισσότερα. Πάρτε το βιβλίο και απολαύστε το, ή μάλλον καλύτερα βγείτε στα βουνά και τρέξτε.

Και μερικά links για τους ήρωες της ιστορίας οι οποίοι είναι αληθινοί και  θα λέγαμε ζουν και βασιλεύουν. Να σημειώσω ότι η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη, έγινε το 2006.

• Cavallo Blanko
• Scott Jurek
• Barefoot Ted
• Billy Barnet
• Φωτογραφίες από το γεγονός

Barefoot Running #3

Επιτέλους barefoot! Όχι minimal, barefoot!

Βγήκα λοιπόν να τρέξω λίγο στο βουνό, για αποκατάσταση από τον αγώνα, σήμερα το απόγευμα. Φυσικά είχα πάρει μαζί μου τα VFF. Τις τελευταίες δέκα μέρες έτρεχα με παπούτσια και ομολογουμένως, δεν έβλεπα την ώρα να τα βγάλω.

Ξεκίνησα λοιπόν, είχε λίγο ψύχρα στο αεράκι αλλά ο ήλιος ακόμα ζέσταινε. Τα πόδια μου ήταν λίγο σφιχτά ακόμα από τον αγώνα, δεν βαριέσαι σκέφτηκα, ας τρέξω ένα μισάωρο μόνο. Μετά από πεντακόσια μέτρα καθώς άρχισα να ζεσταίνομαι λές κι ο Caballo Blanco και όλοι οι σαμάνοι των Rarámuri να κυρίευσαν τις πατούσες μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλα τα VFF και άρχισα να τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Άλλη αίσθηση. Τι έλεγα παλιότερα; Ότι με τα vibram νιώθεις τις ανωμαλίες του εδάφους και αποκτάς τη χαμένη αίσθηση της αφής; Που να δείτε ξυπόλυτος. Γιατί πλέον δεν νιώθεις μόνο τη πίεση. Αλλά και τη θερμοκρασία. Όπου το έβλεπε ο ήλιος το χώμα ήταν πιο ζεστό, στα σκιερά κρύο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μετά από λίγο άρχισα να παρατηρώ και άλλες λεπτές διαφορές. Εδώ λίγο πιο νωπό, εκεί λίγο πιο σκληρό.

Κάποια στιγμή σταμάτησα για να βγάλω μια φωτογραφία. Καθώς περπάτησα λίγο παρατήρησα ότι στο περπάτημα πραγματικά πονούσαν τα πετραδάκια, ενώ στο τρέξιμο καθόλου. Ακριβώς το αντίθετο απ' ότι ενστικτωδώς θα περίμενε κανείς. Μου φαίνεται ότι τελικά όντως αναγκάζεσαι να γίνεις πολύ ελαφροπάτητος καθώς τρέχεις για να μην πονέσεις και μειώνεις όσο το δυνατόν περισσότερο το χρόνο και η δύναμη με την οποία έρχεσαι σε επαφή με το έδαφος.

Συνάντησα κι έναν ποδηλάτη και πιάσαμε ψιλοκουβεντούλα για το θέμα και έτσι χωρίς να το καταλάβω έκανα πέντε χιλιόμετρα στην ανηφόρα της Περαιβού. Είπα να μην το παρακάνω και στην κατηφόρα έβαλα πάλι τα five fingers. Πραγματικά πετούσα, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον.

Το σημερινό ήταν το πιο ευχάριστο τρέξιμο που έχω κάνει. Πάμε γι άλλα.

Κένταυρος Ημιμαραθώνιος

Πάει κι αυτό. 25 χλμ. 1200 μ. θετική  υψομετρική, 3 ώρες και 20 λεπτά.

Δε ζορίστηκα να τον βγάλω, αργά αλλά σταθερά βγήκε εύκολα. Το πιό σημαντικό ότι δεν ένιωσα σε καμιά φάση κανένα πόνο ή ενόχληση. Οι στόχοι μου ήταν, πρώτον να μη τραυματιστώ, και δεύτερον αν είναι δυνατόν να τερματίσω σε 3:30'.  Τους πέτυχα και τους δύο.

Μονοπάτια και γεφύρια. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής.

Η διαδρομή ήταν ένα μείγμα χωματόδρομων και μονοπατιών. Περάσαμε από τοξωτά γεφύρια, παλιούς νερόμυλους και από ρέματα με δροσερά νερά. Δυστυχώς το σκουπιδαριό  ήταν παρών στα πιο ωραία μέρη. Επίσης αρκετά κομμάτια ήταν στρωμένα με τσιμέντο όχι και ότι καλύτερο για τα πόδια. Ξεκινώντας από Αγριά ανεβήκαμε στη Δράκεια και από εκεί με ένα αρκετά απότομο ανέβασμα από μονοπάτι στη κορφή κάποιου υψώματος,  απ' όπου και πήραμε την κατηφόρα. Είχε μπόλικη ανηφόρα αλλά το καλό ήταν ότι ήταν ένα ανέβασμα κι ένα κατέβασμα. Οπότε αν έφτανες στα μισά ήξερες ότι είχε πλέον μόνο κατηφόρα. Πολύ καλό για τη ψυχολογία.

Τελευταίος ανεφοδιασμός στο τέλος της ανηφόρας. Τα βάσανα τέλειωσαν.

Η Αγριά κι ο Παγασητικός από ψηλά

Για να είμαι ειλικρινής μου φάνηκε πιο εύκολο από το ποδήλατο. Και αυτό γιατί στις μεγάλες ανηφόρες απλά περπατάς. Δεν έχει να κουβαλάς και το ποδήλατο, πράγμα που είναι εξαιρετικά κουραστικό (οι κακεντρεχείς θα πουν βέβαια πως αν είσαι αρκετά δυνατός δεν ξεκαβαλάς αλλά δεν πτοούμε).  Στις κατηφόρες πάλι αν έχουν μεγάλη κλίση ψιλοκουτρουβαλάς. Εκεί που κουραζόμουν πολύ ήταν στα κομμάτια με σχετικά μικρή κλίση. Μάλλον  πρέπει να βάλω στη προπόνηση μου και κομμάτια πιο φλατ.

Ένα ζευγάρι που έτρεξε τον αγώνα μαζί. Ο πρώτος αγώνας της κοπελιάς, σε όλες της ανηφόρες την βοηθούσε ο σύντροφος της.

Θα συνεχίσω λοιπόν προπόνηση τρέξιμο έως τον επόμενο αγώνα.

View Κένταυρος ημιμαραθώνιος in a larger map

Ημιμαραθώνιος Κένταυρος, τελευταίες προπονήσεις

Όπως προείπα λοιπόν, μετά από δύο μήνες σχεδόν απραξίας (Δεκέμβριο και Ιανουάριο) αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου αγώνα ορεινού τρεξίματος. Ο αγώνας είναι την επόμενη Κυριακή. Έκανα τρεις εβδομάδες προπόνηση, και ομολογώ ότι το σχέδιο μου μου φάνηκε εξ΄αρχής λίγο παρακινδυνευμένο.

Το πονηρό μου σχέδιο λοιπόν, ήταν να φορτώσω μέσα σε τρεις εβδομάδες χιλιόμετρα ,ειδικά το τελευταίο σαββατοκύριακο, να ξεκουραστώ πλήρως την τέταρτη, και ο Θεός βοηθός. Αυτό κι έκανα. Την πρώτη εβδομάδα έτρεξα 25 χλμ, την δεύτερη 35,  και αυτήν που τέλειωσε σήμερα 45. Ομολογώ πως πίεσα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Αλλά βγήκαν. Ελπίζω να μη βγει και κανένας τραυματισμός. Τα περισσότερα χιλιόμετρα μάλιστα τα έκανα με τα Vibram Five Fingers, πράγμα το οποίο προσέθεσε μία ακόμα δυσκολία.

Αυτή τη βδομάδα λοιπόν ξεκίνησα με 7 χλμ την Τρίτη 10 την Πέμπτη και μου έμεναν άλλα 30 για το Σαββατοκύριακο. Η λογική που ακολουθώ συνήθως είναι πώς αν το τελευταίο ΣΚ πριν τον αγώνα όντας και λίγο κουρασμένος, μπορέσω να τρέξω μια απόσταση λίγο μεγαλύτερη από αυτή του αγώνα, και τις δύο μέρες μαζί, τότε θα τα καταφέρω. Αρχικά λοιπόν σκόπευα να τρέξω 10 το Σάββατο και 20 την Κυριακή. Ξεκινώντας όμως το Σάββατο άρχισα να νιώθω την κούραση από τις τρεις εβδομάδες στα πόδια μου. Φοβήθηκα ότι ίσως την επόμενη μέρα δεν θα είχα δυνάμεις. Έτσι άλλαξα στα γρήγορα σχέδιο και αποφάσισα να τρέξω τα 20 με ότι δυνάμεις είχα.

Έτρεξα μια πολύ ωραία διαδρομή. Από Περαιβού πρός Φιλίππιο από μονοπάτια, μετά όλα τα "πάνω μονοπάτια" έως την Εξοχή και πάλι πίσω από τον δασικό της περαιβού. Είχε πολύ ωραία μέρα αν εξαιρέσουμε τα έξι μποφόρ βοριά. Επειδή αποφάσισα να πάω στον αγώνα με παπούτσια και όχι τα vibram (δεν είμαι τόσο τρελός ακόμα) έτρεξα την προπόνηση με ένα ζευγάρι asics Trabuco. Πολύ συμπαθητικά παπούτσια.


View Σειχ Σου in a larger map


Σήμερα η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Έσφιξα τα δόντια όμως κι έτρεξα άλλα 10 χλμ στο βουνό. Νομίζω πλέον πως έχω βάσιμες ελπίδες να τερματίσω τον αγώνα. Καλή ξεκούραση όλη τη βδομάδα και βλέπουμε.

Μιλώντας για παπούτσια έχω αρχίσει να σκέφτομαι να αγοράσω ένα ζευγάρι που να συμπληρώνει τα VFF. Ένα που είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν ήταν τα Mizuno Harrier 2. Φλατ παπούτσι για βουνό. Γενικά τώρα που συνήθισα τα VFF η πολλή σόλα δεν μου αρέσει καθόλου. Στην ίδια λογική φαίνεται να κινούνται και τα New Balance MT100. Αρκετά μίνιμαλ κι αυτά.

Πάντως είναι εντυπωσιακή η αλλαγή που φαίνεται να συντελείτε στις εταιρείες αθλητικών παπουτσιών λόγω του Barefoot running movement. Χαρακτηριστικές της αμηχανίας που νιώθουν ειναι οι δύο ακόλουθες "επιστολές" προς την κοινότητα από τη Brooks και τη New Balance.

Training Update, Προετοιμασία για τον Ημιμαραθώνιο Κένταυρο

Πριν τρεις εβδομάδες πήρα την απόφαση να συμμετάσχω στον ημιμαραθώνιο Κένταυρο. Ένας αγώνας είναι ότι χρειάζεται κανείς για να μπει σε ένα πρόγραμμα. Το πρόβλημα είναι ότι από τα Χριστούγεννα είχα πέσει σε πλήρη απραξία. Εκτός αυτού για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα καθόλου όρεξη να κάνω κάποιο δομημένο πρόγραμμα προπόνησης.
Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω λίγο του κεφαλιού μου. Ελπίζω να μην το μετανιώσω στον αγώνα.
Μ' αυτά και μ' αυτά την πρώτη εβδομάδα έτρεξα περίπου 25 χλμ, την δεύτερη 35 και αυτή σκοπεύω να τρέξω λίγο πάνω από 40. Και ο Θεός βοηθός....

Στο ζουμί τώρα. Τα περισσότερα από αυτά τα χιλιόμετρα τα έτρεξα με τα Vibram FiveFingers. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά, πόσο διασκεδαστικό είναι το τρέξιμο με τα VFF. Όπως είχα πει το φθινόπωρο που τα είχα πρωτοδοκιμάσει το αίσθημα τις πρώτες φορές είναι μοναδικό καθώς νομίζεις πως τρέχεις ξυπόλυτος. Μετά ένιωθα τις πατούσες μου "αναμμένες". Τώρα μπορώ να πω πλέον πως τα πόδια μου έχουν συνηθίσει τόσο (αν και δεν έχω ουσιαστικά τόσα πολλά χιλιόμετρα) που νιώθω σαν να φοράω παπούτσια όταν είναι σχετικά επίπεδο το έδαφος (σε πατημένο δασικό πχ). Είμαι βέβαιος πως σε λίγο καιρό, στον δασικό τουλάχιστον, θα τα βγάλω κι αυτά και θα τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Χθες πραγματικά κρατήθηκα με το ζόρι να μην τα βγάλω. Ελπίζω να μην πάθω κανένα τραυματισμό, αλλά το τρέξιμο με παπούτσια δεν μου φαίνεται πλέον καθόλου ενδιαφέρον.

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που μου αρέσει στο Μινιμαλιστικό Τρέξιμο (Minimalist Running, ουσιαστικά Τρέξιμο με Μινιμαλιστική Υπόδυση!).

• Μήπως είναι η ενεργοποίηση νευρικών απολήξεων που μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης και χρήσης, εμείς εγκιβωτίσαμε μέσα σε μαλακά παπούτσια και κόψαμε κάθε ερέθισμα προκαλώντας κάποια ανισορροπία; Κάτι σαν ρεφλεξολογία δηλαδή στο πιο φυσικό;
  
• Μήπως είναι η επαφή με τη φύση; Από μόνο του το τρέξιμο στο βουνό είναι ελκυστικό λόγω της επαφής αυτής, όταν είσαι ξυπόλυτος η επαφή αυτή είναι ακόμα πιο έντονη καθώς συμμετέχει πολύ έντονα μια ακόμα αίσθηση, η αφή. (κάτι αντίστοιχο ας πούμε με την επαφή που έχεις με τα χέρια και το σώμα όταν πρέπει να σκαρφαλώσεις κάπου, εκείνη τη στιγμή πχ νιώθεις ότι έρχεσαι πιο κοντά στη φύση).
  
• Μήπως είναι η ασυναίσθητη ανάμνηση ερεθισμάτων από την παιδική ηλικία; Κάτι απ' το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" δηλαδή. Όποιος έχει παιδί δεν μπορεί να μην έχει παρατηρήσει ότι τα μικρά παιδιά περπατάνε διαρκώς ξυπόλυτα (όσο και αν τα μάρμαρα είναι κρύα :) Μετά από πολύ εκπαίδευση τα μαθαίνουμε να φορούν παπούτσια. Μήπως έχουμε τελικά άδικο;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Πάντως ο πρώτος και ο τρίτος που παραθέτω μου αρέσουν ως εξήγηση και ως συμπληρωματικοί, καθώς παρουσιάζουν μια όμορφη αναλογία: το μακρινό παρελθόν μας ως είδος και και το μακρινό παρελθόν μας ως άτομα...

Και ένα πολύ καλό blog που παρακολουθώ για το θέμα με πολλά reviews: Running and rambling

Και το μέγα ερώτημα είναι: Στον ημιμαραθώνιο με τι να τρέξω; Αν δεν ήταν ο πρώτος μου αγώνας, ή αν ήξερα πως είναι το τερέν, ή αν ήταν καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και όχι εικοσιπέντε θα έβαζα τα vff. Αλλά τώρα μου φαίνεται πολύ παρακινδυνευμένο...