I 'm back

Μετά από τρία χρόνια απουσίας, με babysitting και διάφορα άλλα που δεν είναι του παρόντος, επιχειρώ ολική επαναφορά.

Με αρχή λοιπόν την 2α Ιανουαρίου (New Year's resolutions γαρ) έχω γράψει:

129 προπονήσεις σε τέσσερις μήνες.

- 6 kgr

+2 ιώσεις

Κολύμπι: 35 Προπονήσεις, 32h:31m, 77400m

Ποδήλατο: 52 Προπονήσεις, 58h:58m, 1670 km (έλιωσα στο εργόμετρο)

Τρεξιμο: 42 Προπονήσεις, 25h:01m, 255km

Στόχος: XTerra Greece 

Ενδιάμεσος στόχος: Almira Triathlon (1500m swim, 60km bike, 15km run) σε τρείς μέρες!

Stay tuned, (and wish me luck)!

Τα σύνεργα του πόνου #1,  Stages Βατόμετρο

Τα σύνεργα του πόνου #2, KICΚR Εργόμετρο

Η training partner μου στην πισίνα, εδώ σε selfie από 5Κ

Η γνωστή ανηφόρα στον γύρο Πετραλώνων και ο γνωστός Αλέκος

Ο γνωστός πόνος στην ίδια ανηφόρα, 14':10" @ 260 Watts, 170 bpm

Ένα απ'τα πολλά καλά του τριάθλου: τα μπάνια αρχίζουν νωρίς :-)

Ποδήλατο, φύση, τέχνη κι επιχειρηματικότητα

Όντως είναι περίπου ένας αιώνας από την τελευταία μου ανάρτηση.

Όλο αυτό το διάστημα μάλλον έχω πνιγεί στις υποχρεώσεις επαγγελματικές και οικογενειακές. Για τις οικογενειακές που έχουν να κάνουν με τη "διάπλαση των παίδων" θα πρέπει να αναρτήσω φωτογραφικό υλικό κάποια μέρα για να παίρνουν κι άλλοι μπαμπάδες καμιά ιδέα.

Βιάζομαι όμως γιατί η διορία είναι μέχρι τις 5 Νοεμβρίου. Η διορία να βοηθήσετε αυτούς τους καλούς ανθρώπους να γυρίσουν το ντοκυμαντέρ τους. Λίγα δολάρια αρκούν. 

Pedaldriven a Bike - umentary

Έχουμε τα εξής θέματα λοιπόν:

• Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Κατά πόσο επιτρέπεται η ανθρώπινη δραστηριότητα στην άγρια φύση; 
• Ακόμα κι αν αυτή η δραστηριότητα είναι απλά το ... ποδήλατο; Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη χώρα του "οργώνω με τα SUV  να φάω τα κοψίδια" είναι απλά στη φαντασία μας.
• Το ερώτημα στο video έχει πολύ ενδιαφέρον: "Who owns the forests? The government that takes care of them or the people who love them". Ρε τους χαζοαμερικάνους. Εμείς τα έχουμε απαντήσει αυτά προ πολλού. Οι εργολάβοι βέβαια.
• Κι αν θέλω να γυρίσω ένα ντοκυμαντέρ με αυτό το θέμα πως θα χρηματοδοτηθώ;  Κοιτάξτε λίγο τα projects του kickstarter και θα πάθετε πλάκα. Νέοι άνθρωποι που θέλουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους, η απλά να κάνουν ένα μικρό βήμα προς αυτό. Βέβαια εδώ συζητάμε 800 χρόνια για την επιχειρηματικότητα, και ακόμα άκρη δεν έχουμε βγάλει.

Άντε πάω να ρίξω 'κανα τρέξιμο  στο βουνό μπας και γλιτώσω την κατάθλιψη.

Pedal-Driven: Join the Ride from Howell at the Moon Productions on Vimeo.

ΥΓ.

Για όσους έχουν iPhone και τους αρέσει η φωτογραφία  άλλο ένα ωραίο project. Τα παιδιά ψάχνανε 10 χιλιάρικα για να κάνουν τα καλούπια, και πήραν πάνω από 100 και βέβαια θα ξεκινήσουν την επιχείρηση τους. Τσ τσ, δεν περίμεναν το Φαστ τρακ; Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί;

Αμα ήταν έτσι τα παλικάρια

Κοιτώντας το Google Analytics σήμερα είδα αυτό:

Το έβαλα λοιπόν στο Google να δω που με βγάζει, και προς έκληξη μου με βγάζει πρώτο link πάνω κι απ' τον Βέγγο!

Δεν ξέρω αν διακρίνετε την λεπτή ειρωνεία του να βγαίνω πρώτο αποτέλεσμα στην συγκεκριμένη φράση!

Λέτε στους εξελιγμένους αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης της Google να έχει προγραμματιστεί και το χιούμορ;

Αϊγιωργίτικο μονοπάτι

Πάλι μπλέχτηκα με τις δουλειές και δεν έγραψα στο blog.

Χρωστάω τις εντυπώσεις μου από το Αϊγιωργίτικο μονοπάτι. Ο αγώνας έγινε στις 25 Απριλίου στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών.

Πρώτα απ΄όλα να αναφερθώ στον αγώνα προσανατολισμού που έγινε την προηγούμενη ημέρα.

Από καιρό ήθελα να πάω σε έναν αγώνα προσανατολισμού, και η συγκεκριμένη εκδήλωση ταίριαξε γάντι. Για όσους δεν ξέρουν, ο αγώνας έχει ως εξής. Σου δίνουν χάρτη και πυξίδα και πρέπει να περάσεις από συγκεκριμένα σημεία και να τρυπήσεις την καρτέλα σου. Νικάει όποιος κάνει τη διαδρομή στον μικρότερο χρόνο. Έψησα και την κορούλα μου να τον τρέξουμε μαζί για να μπαίνει κι αυτή στο  νόημα σιγά σιγά. Η απόσταση ήταν περίπου 2 χλμ, αλλά η λάσπη έκανε ακόμα και το περπάτημα λίγο δύσκολο, οπότε είχαμε και λίγη γκρίνια. Κατά τ' άλλα μου φάνηκε αρκετά εύκολο, δεν χρειαζόταν πυξίδα (τουλάχιστον στον μικρό) καθώς τα σημεία ήταν κοντά στους χωματόδρομους που ήταν πάνω στον χάρτη.

Αν θα ήθελε κανείς να τον τρέξει γρήγορα, θα πρέπει να έχει ενδιαφέρον η απόφαση που πρέπει να πάρεις για το πώς να κινηθείς. Αν θα κόψεις δηλαδή ευθεία ή αν θα πας από τη πιο βατή διαδρομή κι ας βάλεις λίγο παραπάνω απόσταση.

Γενικά πολύ θετική η πρώτη μου εντύπωση. Το φθινόπωρο θα επαναληφθεί. Και σαν προπόνηση θα είναι ωραία γιατί είναι μικρές προσπάθειες μεγάλης έντασης από σημείο σε σημείο αλλά πρέπει να δουλεύει και το μυαλό! 

Για περισσότερες πληροφορίες orienteering.org.gr

Την Κυριακή ήταν ο μεγάλος αγώνας. 28 χλμ, 1200 υψομετρική. Εδώ να σημειώσω ότι και αυτός ο αγώνας δεν είναι σε βουνό αλλά σε λοφώδη έκταση. Κάτι σαν τη Σφενδάμη δηλαδή αλλά στο πιο άγριο και πιο δύσκολο. Για κάποιον που έχει τρέξει την Σφενδάμη να φανταστεί  ότι οι λόφοι είναι ας πούμε δυο φορές ψηλότεροι. Οπότε και οι ανηφόρες είναι πιο δύσκολες και οι κατηφόρες κλπ.

Ο αγώνας ξεκίνησε στις 11:00 που είναι πολύ αργά νομίζω για τέτοιον αγώνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, οπότε σε όλη τη διαδρομή μετάνιωνα που δεν πήρα αντηλιακό μαζί μου.  Αν και είχε βρέξει πολύ τη Παρασκευή το βράδυ προς Σάββατο, δεν είχε πολλή λάσπη. Απ' την άλλη δεν ήταν και ξερό το χώμα οπότε τα βήματα ήταν λίγο βαριά. Το τοπίο ήταν πολύ ωραίο με συνεχείς εναλλαγές, και το βασικότερο στοιχείο του αγώνα είναι ότι είναι σχεδόν όλος σε μονοπάτι. Πολύ λίγα κομμάτια είναι σε χωματόδρομο βατό από αυτοκίνητο. Το μονοπάτι πάει διαρκώς πάνω κάτω, και ούτε που θυμάμαι πόσα ρέματα και νερά περάσαμε.

Η διοργάνωση παραπάνω από άψογη.  Τροφοδοσίες κάθε περίπου 5 χλμ με ισοτονικά αλμυρά κλπ, και σήμανση για τυφλούς (δε χανόσουν με τίποτα),

Ξεκίνησα τον αγώνα συντηρητικά καθώς είναι η μεγαλύτερη απόσταση που έχω τρέξει, και καλά έκανα, γιατί στο τέλος ζορίστηκα λίγο. Λίγο τα χιλιόμετρα, λίγο η ζέστη λίγο η λάσπη με έπιασε μια κούραση. Αλλά πάνω στη ώρα έφτασα στον τερματισμό σε 4:03.

Ωραίος αγώνας, μπορεί να μην είναι "βουνό" αλλά το πολύ μονοπάτι σε ανταμείβει.

Άλλοι ανεβαίνουν κι άλλοι κατεβαίνουν

Ό δασωμένος λόφος στο βάθος είναι στον Άγιο Γέωργιο 

απ' το 12 χλμ περίπου

Self-portrait :)

Πολύ όμορφα τοπία

...και καλιτεχνικές ανησυχίες

Προσανατολισμός - Orienteering

Άγιος Γεώργιος Γρεβενών

Χορτιάτης ξανά!

Ωραία να τρέχεις μόνος αλλά ακόμα καλύτερα να τρέχεις με παρέα.

Και μπορεί το Σέιχ Σου να είναι δίπλα μας αλλά κι ο Χορτιάτης δεν είναι μακρία.

Χορτιάτης με παρέα λοιπόν. Με τη παρέα του Adventure Zone συγκεκριμένα.

Το ραντεβού ήταν στις 6:30 π.μ. Πολύ βολική ώρα. Δεν σε πιάνει η ζέστη και οι ώρες απουσίας από την οικογενειακή ζωή είναι οι ελάχιστες δυνατές. Γιατί μπορεί να μην είμαστε στην παρανομία (όσον αφορά το "χόμπυ μας") αλλά δεν μπορείς να εξαφανίζεσαι για 4ωρα και 5ωρα κάθε τρεις  και λίγο. Έτσι την κοπανάς όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται. Αυτές οι ώρες απουσίας δεν μετράνε.

Συναντηθήκαμε λοιπόν στη Θέρμη, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για μας τους καινούργιους και ξεκινήσαμε την άνοδο.  Ανεβήκαμε από την αντιπυρική που σε κάποια σημεία ήταν ομολογουμένως "ενδιαφέρουσα" από άποψη κλίσης. 

Η πόλη από τον Κισσό

Βγήκαμε στον Κισσό συνεχίσαμε προς την περιφερειακή του Χορτιάτη από ενα μονοπάτι όλο πέτρα που βγαίνει σ' ένα όμορφο λιβάδι και συνεχίζει για λίγο μες στα πεύκα. 

Μονοπάτια

Η ανάβαση έγινε με χαλαρό ρυθμό ώστε να μπορούν να ακολουθήσουν όλοι. Τελικά όλοι οι βουνίσιοι είτε στο τρέξιμο είτε στο ποδήλατο είναι σωστοί σ' αυτό. Περιμένουν τους πιό αργούς. Αντίθετα με τους κουρσάδες που αν σου φύγει το group ας πρόσεχες...

Ανασύνταξη

Σε αυτό το σημείο (2 ώρες) χωρίσαμε και όσοι θέλανε γύρισαν, ενώ εγώ ο Στέλιος κι ο Βασίλης συνεχίσαμε. Εγώ κι ο Στέλιος για το τετράωρο, ο Βασίλης μάλλον έχει σταματήσει να μετράει ώρες. Τριγυρίσαμε άλλη μία ώρα στον Χορτιάτη. Κάθε εποχή ο Χορτιάτης έχει την ομορφιά του. Σήμερα ήταν γεμάτος νερά, τα δένδρα αρχίζουν να ανθίζουν, στα μονοπάτια ανθίζουν και οι πρίμουλες, ενώ το μόνο που ακούς είναι τα αηδόνια. Είναι ένα με δύο μήνες πίσω από το Σέιχ Σου στην ανθοφορία λόγω υψομέτρου, και η πίσω του μεριά έχει εντελώς διαφορετική χλωρίδα λόγω υγρασίας. Κυρίως καστανιές. Όπως και να χει ήταν πολύ όμορφα.

Χορτιάτης

Κάναμε άλλη μια ωρίτσα να κατέβουμε κι έτσι συμπληρώσαμε το 4ωρο. Η πλάκα είναι ότι πρώτη φορά έτρεξα τόση πολλή ώρα και τόσα χιλιόμετρα. Αλλά με την παρέα και τη ψιλοκουβεντούλα οι  ώρες και τα χιλιόμετρα βγαίνουν πολύ πιο εύκολα.

View Χορτιάτης in a larger map

Καινούργια Παπούτσια - Mizuno Wave Harrier 2

Χθες ήρθαν στο ταχυδρομείο και τα καινούργια μου παπούτσια! Ένα ζευγάρι Harrier 2 της Mizuno.

Θα πει κανείς, κάτσε ρε φίλε, εσύ όλο barefoot μας λες και αγόρασες παπούτσια;

Εξηγούμε λοιπόν. Όπως έχω πει τα περισσότερα τρεξίματα μου πλέον τα έκανα με τα Vibram Five Fingers. Όμως σε αγώνα δεν τολμάω να πάω ακόμα με τα Vibram. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να μη σπάσω κανένα δάχτυλο σκοντάφτοντας σε καμιά πέτρα η ρίζα. Γιατί όπως και να το κάνεις λίγο η κούραση λίγο τα πολλά χιλιόμετρα λίγο η πίεση να πας γρήγορα, δεν θέλει και πολύ.

Mizuno Wave Harrier 2

Τα πρώτα μου παπούτσια για τρέξιμο ήταν ένα ζευγάρι Asics Trabuco. Συμπαθητικά. Με αυτά έτρεξα και τους δύο τελευταίους αγώνες. Μετά τα Asics έτυχε να πάω ένα ταξίδι στην Αμερική και είπα να εκμεταλλευθώ την ισοτιμία και την γενικότερη φθήνια εκεί, και να πάρω ένα ζευγάρι "καλά" παπούτσια. Πήρα λοιπόν τα Salomon XT -Wings. Αυτά με ταλαιπώρησαν ένα χρόνο. Οι περισσότεροι δρομείς βουνού πίνουν νερό στ' όνομά τους αλλά εγώ χειρότερο παπούτσι δεν έχω βάλει. Με πόνεσαν όπου μπορούσα να φανταστώ, ενώ έβγαζα φουσκάλες κάθε φορά κι αλλού. Όλοι λένε όμως τόσο καλά λόγια κι επέμεινα, αλλά είς μάτην. Τελικά μετά από το Σχίνιαθλο είπα δεν πάει άλλο, και πήγα για καινούργια. Δοκίμασα πολλά, μεταξύ των οποίων και τα Harrier τα οποία μου άρεσαν πολύ αλλά φοβήθηκα καθώς έχουν "λίγη σόλα" και πήρα κάτι με πολύ cushioning και support (ότι λέει το common sense των παπουτσιών και των πονεμένων ποδιών) τα Brooks Adrenaline.
Αλλά παράλληλα πήρα και τα Vibram γιατί κάτι μου έλεγε ότι η λύση δεν είναι στο πολύ Cushioning αλλά στο καθόλου. Έτσι το φθινόπωρο και τον Χειμώνα έκανα τους πειραματισμούς μου με τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα παπούτσια κι έτσι φτάσαμε εδώ. Τα  Adrenaline δεν είναι άσχημα παπούτσια αλλά αφου συνήθισα τα Vibam οτιδήποτε έχει πολύ σόλα μου φαίνεται πολύ ασταθές, αποκομμένο, βαρύ. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως είναι η αστάθεια που νιώθω όταν το παπούτσι έχει χοντρή σόλα.

Brooks Adrenaline ASR

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάρω ένα καινούργιο ζευγάρι  όσο πιο minimal γίνεται. Κι επειδή τα Harrier τα είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν τα παράγγειλα. Χθες λοιπόν τα παρέλαβα και μετά τη δουλειά τα πήγα για μια βόλτα. Έτρεξα 12 χιλιόμετρα μόνο μονοπάτια στο Σέιχ Σου. 

Τα Harrier είναι πολύ ελαφριά και με λίγη σόλα. Καταλαβαίνεις που πατάς. Είναι το πρώτο παπούτσι που φοράω που νιώθω τόσο καλά το έδαφος. Έχουν κάτι από τη αίσθηση των Vibram. Την έλλειψη cushioning την καταλαβαίνεις κυρίως στην κατηφόρα. Πολύ καλή πρόσφυση, συγκρίνω κυρίως με τα Salomon γιατί όλα τ΄άλλα που έχω βάλει δεν τα κατάφερναν καλά. Δεν με ενόχλησαν πουθενά και δεν με προβλημάτισαν καθόλου. Άν δεν έτρεχα με τα Vibram ίσως να μου φαινόντουσαν πολύ λεπτά, αλλά εμένα ίσα ίσα μου αρέσει αυτό. Κυρίως όμως έχω μια αίσθηση ασφάλειας ότι το πόδι μου πατάει σταθερά και δεν παλαντζάρει πάνω σε μια χοντρή σόλα.

Τα ευχαριστήθηκα πολύ και αν συνεχίσουν έτσι θα είμαι πολύ χαρούμενος που βρήκα ένα ζευγάρι παπούτσια να συμπληρώνουν τα Vibram και τις πατούσες μου.

Η πρώτη εντύπωση λοιπόν άκρως θετική. Θα επανέλθω στο μέλλον όταν θα έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Μένει να βρω να δοκιμάσω και τα New Balance ΜΤ 100...