Προσανατολισμός - Orienteering

Άγιος Γεώργιος Γρεβενών

Χορτιάτης ξανά!

Ωραία να τρέχεις μόνος αλλά ακόμα καλύτερα να τρέχεις με παρέα.

Και μπορεί το Σέιχ Σου να είναι δίπλα μας αλλά κι ο Χορτιάτης δεν είναι μακρία.

Χορτιάτης με παρέα λοιπόν. Με τη παρέα του Adventure Zone συγκεκριμένα.

Το ραντεβού ήταν στις 6:30 π.μ. Πολύ βολική ώρα. Δεν σε πιάνει η ζέστη και οι ώρες απουσίας από την οικογενειακή ζωή είναι οι ελάχιστες δυνατές. Γιατί μπορεί να μην είμαστε στην παρανομία (όσον αφορά το "χόμπυ μας") αλλά δεν μπορείς να εξαφανίζεσαι για 4ωρα και 5ωρα κάθε τρεις  και λίγο. Έτσι την κοπανάς όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται. Αυτές οι ώρες απουσίας δεν μετράνε.

Συναντηθήκαμε λοιπόν στη Θέρμη, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για μας τους καινούργιους και ξεκινήσαμε την άνοδο.  Ανεβήκαμε από την αντιπυρική που σε κάποια σημεία ήταν ομολογουμένως "ενδιαφέρουσα" από άποψη κλίσης. 

Η πόλη από τον Κισσό

Βγήκαμε στον Κισσό συνεχίσαμε προς την περιφερειακή του Χορτιάτη από ενα μονοπάτι όλο πέτρα που βγαίνει σ' ένα όμορφο λιβάδι και συνεχίζει για λίγο μες στα πεύκα. 

Μονοπάτια

Η ανάβαση έγινε με χαλαρό ρυθμό ώστε να μπορούν να ακολουθήσουν όλοι. Τελικά όλοι οι βουνίσιοι είτε στο τρέξιμο είτε στο ποδήλατο είναι σωστοί σ' αυτό. Περιμένουν τους πιό αργούς. Αντίθετα με τους κουρσάδες που αν σου φύγει το group ας πρόσεχες...

Ανασύνταξη

Σε αυτό το σημείο (2 ώρες) χωρίσαμε και όσοι θέλανε γύρισαν, ενώ εγώ ο Στέλιος κι ο Βασίλης συνεχίσαμε. Εγώ κι ο Στέλιος για το τετράωρο, ο Βασίλης μάλλον έχει σταματήσει να μετράει ώρες. Τριγυρίσαμε άλλη μία ώρα στον Χορτιάτη. Κάθε εποχή ο Χορτιάτης έχει την ομορφιά του. Σήμερα ήταν γεμάτος νερά, τα δένδρα αρχίζουν να ανθίζουν, στα μονοπάτια ανθίζουν και οι πρίμουλες, ενώ το μόνο που ακούς είναι τα αηδόνια. Είναι ένα με δύο μήνες πίσω από το Σέιχ Σου στην ανθοφορία λόγω υψομέτρου, και η πίσω του μεριά έχει εντελώς διαφορετική χλωρίδα λόγω υγρασίας. Κυρίως καστανιές. Όπως και να χει ήταν πολύ όμορφα.

Χορτιάτης

Κάναμε άλλη μια ωρίτσα να κατέβουμε κι έτσι συμπληρώσαμε το 4ωρο. Η πλάκα είναι ότι πρώτη φορά έτρεξα τόση πολλή ώρα και τόσα χιλιόμετρα. Αλλά με την παρέα και τη ψιλοκουβεντούλα οι  ώρες και τα χιλιόμετρα βγαίνουν πολύ πιο εύκολα.

View Χορτιάτης in a larger map

Καινούργια Παπούτσια - Mizuno Wave Harrier 2

Χθες ήρθαν στο ταχυδρομείο και τα καινούργια μου παπούτσια! Ένα ζευγάρι Harrier 2 της Mizuno.

Θα πει κανείς, κάτσε ρε φίλε, εσύ όλο barefoot μας λες και αγόρασες παπούτσια;

Εξηγούμε λοιπόν. Όπως έχω πει τα περισσότερα τρεξίματα μου πλέον τα έκανα με τα Vibram Five Fingers. Όμως σε αγώνα δεν τολμάω να πάω ακόμα με τα Vibram. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να μη σπάσω κανένα δάχτυλο σκοντάφτοντας σε καμιά πέτρα η ρίζα. Γιατί όπως και να το κάνεις λίγο η κούραση λίγο τα πολλά χιλιόμετρα λίγο η πίεση να πας γρήγορα, δεν θέλει και πολύ.

Mizuno Wave Harrier 2

Τα πρώτα μου παπούτσια για τρέξιμο ήταν ένα ζευγάρι Asics Trabuco. Συμπαθητικά. Με αυτά έτρεξα και τους δύο τελευταίους αγώνες. Μετά τα Asics έτυχε να πάω ένα ταξίδι στην Αμερική και είπα να εκμεταλλευθώ την ισοτιμία και την γενικότερη φθήνια εκεί, και να πάρω ένα ζευγάρι "καλά" παπούτσια. Πήρα λοιπόν τα Salomon XT -Wings. Αυτά με ταλαιπώρησαν ένα χρόνο. Οι περισσότεροι δρομείς βουνού πίνουν νερό στ' όνομά τους αλλά εγώ χειρότερο παπούτσι δεν έχω βάλει. Με πόνεσαν όπου μπορούσα να φανταστώ, ενώ έβγαζα φουσκάλες κάθε φορά κι αλλού. Όλοι λένε όμως τόσο καλά λόγια κι επέμεινα, αλλά είς μάτην. Τελικά μετά από το Σχίνιαθλο είπα δεν πάει άλλο, και πήγα για καινούργια. Δοκίμασα πολλά, μεταξύ των οποίων και τα Harrier τα οποία μου άρεσαν πολύ αλλά φοβήθηκα καθώς έχουν "λίγη σόλα" και πήρα κάτι με πολύ cushioning και support (ότι λέει το common sense των παπουτσιών και των πονεμένων ποδιών) τα Brooks Adrenaline.
Αλλά παράλληλα πήρα και τα Vibram γιατί κάτι μου έλεγε ότι η λύση δεν είναι στο πολύ Cushioning αλλά στο καθόλου. Έτσι το φθινόπωρο και τον Χειμώνα έκανα τους πειραματισμούς μου με τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα παπούτσια κι έτσι φτάσαμε εδώ. Τα  Adrenaline δεν είναι άσχημα παπούτσια αλλά αφου συνήθισα τα Vibam οτιδήποτε έχει πολύ σόλα μου φαίνεται πολύ ασταθές, αποκομμένο, βαρύ. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως είναι η αστάθεια που νιώθω όταν το παπούτσι έχει χοντρή σόλα.

Brooks Adrenaline ASR

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάρω ένα καινούργιο ζευγάρι  όσο πιο minimal γίνεται. Κι επειδή τα Harrier τα είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν τα παράγγειλα. Χθες λοιπόν τα παρέλαβα και μετά τη δουλειά τα πήγα για μια βόλτα. Έτρεξα 12 χιλιόμετρα μόνο μονοπάτια στο Σέιχ Σου. 

Τα Harrier είναι πολύ ελαφριά και με λίγη σόλα. Καταλαβαίνεις που πατάς. Είναι το πρώτο παπούτσι που φοράω που νιώθω τόσο καλά το έδαφος. Έχουν κάτι από τη αίσθηση των Vibram. Την έλλειψη cushioning την καταλαβαίνεις κυρίως στην κατηφόρα. Πολύ καλή πρόσφυση, συγκρίνω κυρίως με τα Salomon γιατί όλα τ΄άλλα που έχω βάλει δεν τα κατάφερναν καλά. Δεν με ενόχλησαν πουθενά και δεν με προβλημάτισαν καθόλου. Άν δεν έτρεχα με τα Vibram ίσως να μου φαινόντουσαν πολύ λεπτά, αλλά εμένα ίσα ίσα μου αρέσει αυτό. Κυρίως όμως έχω μια αίσθηση ασφάλειας ότι το πόδι μου πατάει σταθερά και δεν παλαντζάρει πάνω σε μια χοντρή σόλα.

Τα ευχαριστήθηκα πολύ και αν συνεχίσουν έτσι θα είμαι πολύ χαρούμενος που βρήκα ένα ζευγάρι παπούτσια να συμπληρώνουν τα Vibram και τις πατούσες μου.

Η πρώτη εντύπωση λοιπόν άκρως θετική. Θα επανέλθω στο μέλλον όταν θα έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Μένει να βρω να δοκιμάσω και τα New Balance ΜΤ 100...

Σφενδάμη

Καιρό έχω να γράψω, κι έχουν μαζευτεί πολλά.

Ας αρχίσω από τη Σφενδάμη και το "Mountain Festival" που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι δύο αγώνες, τρέξιμο το Σάββατο και MTB την Κυριακή. Σε κάθε αγώνισμα συμμετείχαν περίπου 250 αθλητές, αριθμός εντυπωσιακός. Η οργάνωση άψογη, και αξίζει κανείς να πάει για το "πανηγύρι" που στήνεται για τους αγώνες. Έχω την αίσθηση ότι συμμετέχει όλο το χωριό.

Στα αγωνιστικά τώρα. Στον αγώνα MTB είχα συμμετάσχει πρίν 3 χρόνια, στην πρώτη διοργάνωση και δεν μου άρεσε καθόλου. Και αυτό γιατί μπορεί να λέγεται "Mountain Festival" αλλά βουνό δεν υπάρχει! Είναι λοφώδης η περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανηφόρες. Το αντίθετο, και με μεγάλες κλίσεις μάλιστα. Και αυτό δεν μου αρέσει, το συνεχόμενο πάνω - κάτω. Μου είχαν τύχει και κάτι στραβές με την αλυσίδα ( συνεχόμενα chain suck λόγω λάσπης, και να μην έχει κανείς λάδι!) συν μια χαμένη βίδα από το ένα σχαράκι, και είχα βγάλει όλες τις τελευταίες ανηφόρες με το ποδήλατο στα χέρια. Χάλια!

Έλα όμως που γλυκάθηκα από τον Κένταυρο, και ήθελα αγώνα. Και άμα είναι τόσο κοντά, αμαρτία είναι. Αντί για προπόνηση στο Σέιχ Σου, αγώνας στη Σφενδάμη. Εικοσιτρία χιλιόμετρα ανέβα κατέβα. 

Για να πω λοιπόν την αλήθεια, μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Και αυτό που μου άρεσε ήταν τα μονοπάτια. Οι χωματόδρομοι βαρετοί. Αλλά αυτά τα μονοπάτια! Το ωραίο με τα μονοπάτια της Σφενδάμης είναι ότι είναι μαλακά στο πάτημα, με συνεχόμενες αλλαγές κατεύθυνσης (φιδογυριστά), και αλλαγές κλίσης. Χωρίς μεγάλες κλίσεις όμως. Το αποτέλεσμα; Αν βρεις τον ρυθμό του μονοπατιού, πραγματικά χορεύεις μαζί του. Μόνο με μουσική και χορό μπορώ να το συγκρίνω. Το μονοπάτι βάζει τη χορογραφία, σε κλείνει μέσα στη πυκνή βλάστηση, και αν το ακούσεις, χορεύεις ένα ξέφρενο βαλς, έως ότου βγεις απ΄την άλλη μεριά στον βαρετό χωματόδρομο και έως τον επόμενο χορό.

Έτσι ενθουσιάστηκα κι έκανα τον αγώνα σε 2:46, καθόλου άσχημα για την κατάσταση μου.

Δυστυχώς μου έπεσε το κινητό και δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες (ευτυχώς κάποιος συναθλητής το επέστρεψε και το ξαναβρήκα). Αλλά θα δανειστώ κάποιες από τον Μανώλη για να σας δείξω. Φυσικά η φύση ήταν όνειρο, τα πάντα καταπράσινα και οι κουτσουπιές γέμιζαν μωβ λεκέδες τις πλαγιές.