Παρνασσός

Το Τριήμερο που μας πέρασε το πέρασα στον Παρνασσό, (στην Θεσσαλονίκη είναι τριήμερο καθώς η 26η είναι αργία,  γιορτάζει ο Πολιούχος της πόλης Άγιος Δημήτριος).

Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε η ομορφιά της φύσης στον Εθνικό Δρυμό. Οι μέρες ήταν πολύ βροχερές αλλά αυτό μάλλον προσέθεσε στην ομορφιά του τοπίου. Τα υγρά γεμάτα βρύα βράχια, τα έλατα και η ομίχλη έφτιαχναν ένα σκηνικό καταπληκτικό.

Έτρεξα δύο μέρες από 12 χιλιόμετρα κάθε φορά, και μπορώ να πω πως δεν χόρταινα το θέαμα. Τη πρώτη φορά ξεκίνησα από έναν καλοστρωμένο δασικό και μετά μπήκα σε έναν μικρότερο όπου συνάντησα και την πινακίδα για τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού. Διασταυρώθηκα και με το Ε4, το ακολούθησα αλλά σε ένα λιβάδι βρήκα τόση λάσπη που γύρισα πίσω. Τη δεύτερη φορά ακολούθησα τον ίδιο δασικό και μετά από 6 χιλιόμετρα έφτασα στην δυτική άκρη του βουνού. Ξαφνικά μέσα από το ελατόδασος ξεπρόβαλε μπροστά μου στο βάθος η θάλασσα και μετά από εκατό μέτρα βρέθηκα να ατενίζω από ψηλά την Άμφισσα με τους ελαιώνες, την Ιτέα και τις ακτές στο βάθος, την Γκιώνα απέναντι. Είχε αρχίσει και το ψιλόβροχο αλλά δεν με πείραζε. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να πάω μέχρι Άμφισσα ή έστω μέχρι το χωριό Ελαιώνας (κατηφόρα ήταν άλλωστε) και να πάρω τηλέφωνο να έρθουν να με πάρουν αλλά είπα άσε καλύτερα...θα με πουν τρελό.

Πραγματικά οι εικόνες που μένουν στο μυαλό μου όταν τρέχω ή περπατάω είναι ανεξίτηλες. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αγαπήσεις, να καταλάβεις, να νιώσεις, να δεις έναν τόπο αν δεν τον περπατήσεις, αν δεν τον αγγίξεις με τα πόδια σου αν δεν πιαστείς σε κάποιον βράχο με τα χέρια. Ακόμα και το ποδήλατο μου φαίνεται αρκετά γρήγορο, αρκετά αποκομμένο σε σχέση με το περπάτημα ή το τρέξιμο. Όταν γυρνάω και λέω για τα ωραία μέρη που είδα και μου λένε α.. να μας πας, ξέρω ότι αν τους πάω με το αυτοκίνητο δεν θα δουν ούτε το ένα δέκατο απ' ότι είδα και ένιωσα εγώ και θα απογοητευτούν. Μόνο αν περπατήσεις, αν κουραστείς, αν αφουγκραστείς τους ήχους και νιώσεις τις μυρωδιές, τότε μόνο βλέπεις πραγματικά.

Θα προσπαθήσω να ξαναπάω το καλοκαίρι ή αργά τη άνοιξη. Απ' όσο είδα το Ε4 διασχίζει το βουνό από βορρά προς νότο και ήδη το κομμάτι Αγόριανη-Δελφοί μου έχει μπει στο μυαλό. Τι καλύτερος τρόπος να επισκεφτεί κανείς τους Δελφούς παρά περπατώντας όλο το βουνό, όπως θα έκαναν άλλωστε και τα παλιά χρόνια...

X-POROS V, Πόρωση

Εσείς που θα πάτε φέτος; Βουνό ή θάλασσα;

Και βουνό και θάλασσα. Και με βροχή για να 'χει ενδιαφέρον. Και που 'σαι... Βάλε και μπόλικη λάσπη. Και λίγο αναρρίχηση. Κάνε μια ποικιλία τέλος πάντων να μας ξεκάνεις.

Είχα ακούσει για τον Πόρο, ότι ξέφευγε από τη συμβατική έννοια του όρου αγώνας και πλησίαζε προς το περιπέτεια. Αλλά φέτος ο τρελός γιατρός του Πόρου και διοργανωτής του αγώνα Κωστής Σαπουνάκης βάλθηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας ξεκάνει όλους. Δεν γνωρίζω τι  βουντού έκανε αλλά και ο καιρός ήταν σύμμαχός του.

Από τις 8:30 το πρωί έβρεχε συνέχεια άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο.

Ας αρχίσουμε από το κολύμπι. Δύο χιλιόμετρα. Θα μας άφηναν σε ένα νησάκι σαν τους ναυαγούς να κολυμπήσουμε απέναντι. Τελικά οι ναυαγοσώστες έκριναν ότι αυτό ήταν επικίνδυνο, κι έτσι μας άφησαν από τη βάρκα σε απόσταση περίπου 200 μέτρων από την ακτή, να κολυμπήσουμε παράλληλα με αυτή. Το νερό δεν ήταν κρύο και δεν με πείραξε που δεν είχα νεοπρέν. Προφανώς η βροχή δεν ενοχλούσε. Καθώς συνήθως βγαίνω για ανάσα από τη δεξιά μεριά, είχα για θέα τις βραχώδεις απότομες ακτές του Πόρου. Όπως πάντα το κολύμπι ήταν το ευκολότερο και πιο ευχάριστο κομμάτι του αγώνα.

Αφού πλέον δεν ήμουν εντελώς στραβάδι, αυτό ήταν το δεύτερο μου τρίαθλο, προσπάθησα να δοκιμάσω να κολλήσω λίγο στο κολύμπι. Στην αρχή δεν τα κατάφερα να ακολουθήσω κάποιους πιο γρήγορους. Δεν κόλλαγα αρκετά κοντά και μου ξέφευγαν. Στα τελευταία 200 μέτρα όμως ήρθε κάποιος από δίπλα μου και αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω. Αυτή τη φορά κόλλησα πολύ κοντά. Μπορούσα να νιώθω στα ακροδάχτυλα μου το ρεύμα του νερού από το χτύπημα των ποδιών. Πραγματικά άξιζε τον κόπο.  Αφού κάθε μερικές χεριές έκανα και μία πρόσθιο για να μην πέσω πάνω του. Ούτε που το κατάλαβα πότε βγήκα έξω. Βγήκαμε σε μια μικρή ακτή με βότσαλο σκεπασμένη από τα φύκια που έβγαλαν τα κύματα. Εκεί ανακάλυψα ότι ο κολυμβητής μπροστά μου ήταν ο καλός φίλος zoups.

Αλλαγή στα γρήγορα, παπούτσια τρεξίματος και πάμε για τα 10 χιλιόμετρα τρέξιμο. Πιο τρέξιμο δηλαδή... Αρχίσαμε με σκαρφάλωμα στο φαράγγι Xuxu, και σε λίγο έφτασα στον βράχο bebeka.Ένας κάθετος βράχος περίπου 10 μέτρα ύψους, βρεγμένος, με ένα σκοινί να κρέμεται. Δυο εθελοντές να δίνουν οδηγίες. Πρώτη φορά θα έκανα τέτοιο πράγμα. Ρώτησα αν έπεσε κανείς. Όλοι τα κατάφεραν. Εε.. αν όλοι τα κατάφεραν γιατί όχι κι εγώ.. Βέβαια  λόγω βροχής γλίστραγε, αλλά με λίγο προσοχή τα κατάφερα. Συνέχεια μέσα στο φαράγγι κάτω από πέτρινα τόξα προσέχοντας κάθε βήμα τα γλιστρήματα. Βγαίνοντας από το φαράγγι είχα πλέον ανέβει ψηλά και η θέα της ακτής κάτω σου έκοβε την ανάσα. Συνέχεια στην τραβέρσα του χαμού ή όπως αλλιώς λεγόταν όπου χοροπήδαγα από βράχο σε βράχο  σαν το κατσίκι ψάχνοντας ένα μικρό κόκκινο σημαδάκι ή ένα κομμάτι ταινίας, που να σου δείχνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο. Άλλοι συναθλητές πιο ψηλά κι άλλοι πιο χαμηλά σε παράλληλες πορείες στη πλαγιά ψάχνοντας τα σημάδια. Και η βροχή να συνεχίζεται. Φτάσαμε πάνω και πλέον τα δύσκολα είχαν τελειώσει. Ακολούθησαν ποικιλία μονοπατιών, κομμάτια δασικού, ασφάλτου, αντιπυρικές "γολγοθάδες" προς τα πάνω και προς τα κάτω.

Αλλαγή στο ποδήλατο και ο αγώνας τώρα αρχίζει. Για να είμαι ειλικρινής  τελειώνοντας το τρέξιμο, ένιωθα αρκετά κουρασμένος και ευχαρίστως θα δεχόμουν  να τελειώσει ο αγώνας εκεί. Έχοντας όμως μπροστά μου 50 χλμ ΜΤΒ (που με καλές καιρικές συνθήκες θα ήταν ένα 5ωρο) ο αγώνας τώρα ξεκίναγε. Και πως ξεκίναγε. Στην αρχή ανηφορική άσφαλτος, μετά χωματόδρομος μέσα στη λάσπη, και μετά μονοπάτι. Με πολλή λάσπη και όχι κατηφορικό. Με λίγα λόγια πολύ κουβάλημα. Και όταν έβγαινα στους δασικούς η ταχύτητα λόγω λάσπης ήταν απελπιστική. Έβλεπα στο κοντέρ κάτι ταχύτητες 5-6 χλμ/ώρα έκανα τις πράξεις στο μυαλό μου (50/5 =10 ώρες) και μ' έπιανε απελπισία. Θα αφήναμε τα κόκαλά μας στον Πόρο.

Στο ποδήλατο μπορούσε να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε δύο αποστάσεις, 25 και 50 χλμ. Και στους δύο αγώνες τα πρώτα 18 χλμ ήταν κοινά. Και ήταν τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα. Μου πήρε περίπου 3 ώρες να τα κάνω! Οπότε στο 18 ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Να στρίψω αριστερά και να κάνω τον  μικρό αγώνα. Όμως έστριψα δεξιά. Στην πρώτη ανηφόρα άρχισα να έχω προβλήματα στο ντεραγιέ από τη πολλή λάσπη. Ρύθμισα λίγο τα συρματόσχοινα και διορθώθηκαν, απλά έχασα το μικρό πίσω γρανάζι. Άχρηστο ήταν ούτως ή άλλως. Συνέχισα με το υπέρτατο μονοπάτι και κατέληξα σε έναν καταπληκτικό όρμο να ποδηλατώ δίπλα στην ακροθαλασσιά. Συνέχεια από τα γαβ γαβ μέσα σε έναν ελαιώνα. Σπρώξιμο πάλι να ανέβει το ποδήλατο την πλαγιά. Εδώ άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου. Έπρεπε να την έχω κοπανήσει στο 18 για τον μικρό. Η ώρα ήταν έξι και κάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον τελειώσω. Θα με έπιανε η νύχτα για τα καλά. Στα επόμενα χιλιόμετρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως να τα παρατήσω πριν με πιάσει η νύχτα. Δεν ήταν μόνο το σκοτάδι (είχα φώτα μαζί μου), είχα ξεμείνει από δυνάμεις. Αλλά και το να τα παρατήσεις αν είσαι μέσα στο βουνό δεν είναι τόσο εύκολο. Ευτυχώς η χάραξη του αγώνα με έφερε στο 32 σε απόσταση ανάσας από το σημείο τερματισμού. Κάποιος με άκουσε και μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Στροφή δεξιά και σε ένα χιλιόμετρο ο τερματισμός.

Αυτός ήταν αγώνας. Μόνο 7 τερμάτισαν. Όλοι οι άλλοι ή έκαναν τον μικρό, ή κάποια άλλη απόσταση καθώς χάθηκαν ή τα παράτησαν. Όπως και να 'χει ήμουν 7 ώρες στην πίεση. Αν ήταν να κάνω ένα αγώνα τον χρόνο αυτόν θα έκανα. Όχι μόνο γιατί είναι ο πιο δύσκολος αλλά και ο πιο τρελός.

Τι θα θυμάμαι

• Το χρώμα της θάλασσας όταν κολυμπούσα. Είχε συννεφιά και το νερό είχε ένα πολύ σκούρο μπλε που άνοιγε λίγο προς την επιφάνεια, σαν το βαθύ μπλε στις νερομπογιές που είχαμε μικροί.
• Τον βράχο bebeka.
• Τα κυκλάμινα που ήταν παντού και στα μονοπάτια και στους δασικούς.
• Τη μυρωδιά της ρίγανης σε κάποιες αντιπυρικές. Και με την πείνα που είχα οι συνειρμοί ήταν αναπόφευκτοι...
• Τη λάσπη στο ποδήλατο που με τις πευκοβελόνες ήταν μπετόν αρμέ
• Τις εικόνες του Πόρου από ψηλά σε διάφορες στιγμές του αγώνα. Πραγματικά μια ακόμα πολύ όμορφη και γραφική γωνιά της Ελλάδας.
• Το ντους μετά τον αγώνα. Μπήκα με τα ρούχα μέσα για να φύγουν οι πολλές λάσπες. Τα έβγαζα ένα ένα κι όταν έφτασα στο tri suit  έπεσαν μέσα στα χώματα και κάτι φύκια... Τότε θυμήθηκα από που ξεκινήσαμε και τι τραβήξαμε και με έπιασαν τα γέλια.

Και του χρόνου!

Όλα τα 'χε ο Πόρος ο κακός καιρός του έλειπε...

Τελικά αυτή η υπόθεση του τριάθλου εξελίσσεται σε περιπέτεια. Πριν το Σχίνιαθλο έβλεπα συνέχεια τον καιρό λόγω του δυνατού αέρα. Τώρα με τον Πόρο τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα από άποψης καιρού. Αυτά παθαίνεις αν γκρινιάζεις για λίγο αεράκι... Φυσικά δήλωσα για τον μεγάλο, δεν θα έκανα 1400 χλμ για μόνο 25 χλμ ποδήλατο. Οπότε το πρόγραμμα λέει 1500 κολύμπι, 10 τρέξιμο και 50 MTB.


Κατά τ' άλλα την προηγούμενη εβδομάδα έβαλα πολύ τρέξιμο και μάλιστα σε κάποιο πήγα κι αρκετά γρήγορα. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι κατόρθωσα να ελέγξω τον πρηνισμό μου ειδικά στο αριστερό πόδι. Θα επανέλθω στο θέμα με κάποιο post αργότερα όταν θα έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Τελικά και το τρέξιμο όσο απλό κι αν φαίνεται έχει κι αυτό την τεχνική του.


Με το βλέμμα στο βαρομετρικό λοιπόν, αλλά κάτι μου λέει ότι θα' χω να λέω για αυτόν τον αγώνα...

Καιρός για διάβασμα

Αγαπάω τα βιβλία. Όσο καλό κι αν είναι το Internet τίποτα δεν είναι τόσο καλό όσο ένα βιβλίο. Γιατί να ταλαιπωρήσαι να μαζέψεις τα ψήγματα της γνώσης από δω κι από 'κεί όταν μπορείς να πάρεις ένα καλό βιβλίο όπου όλα είναι οργανωμένα και έτοιμα; Όπου κάποιος ειδικός έχει κάνει την δουλειά για σένα; Βέβαια κι όλα τα βιβλία δεν είναι καλά, αλλά ένα καλό είναι ανεκτίμητο. Προσωπικά θεωρώ  τον εαυτό μου τυχερό αν για κάθε δύο βιβλία το ένα είναι καλό.

Σήμερα ο ταχυδρόμος μου έφερε την τελευταία μου παραγγελία από το Amazon

Από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα μου άρεσε πολύ το TriPower. Έχει όλες τις ασκήσεις ενδυνάμωσης και διατάσεις, οργανωμένες με ωραίες οδηγίες.
Επίσης πολύ καλό φαίνεται το WorkOuts in a Binder (της Gale Bernhardt κι αυτό) το οποίο έχει προγράμματα προπονήσεων κολύμβησης σε πλαστικοποιημένο χαρτί ώστε να μπορείς να το παίρνεις και στην πισίνα!
Το The Fit swimmer μάλλον δεν μου γέμισε το μάτι, κυρίως λόγω εκτύπωσης.

Πολύ κολύμπι θα πέσει φέτος.

Vibram FiveFingers KSO (Πρώτες Εντυπώσεις)

Το τελευταίο μου απόκτημα. Χθες πήγα για μια βόλτα με το ποδήλατο στο βουνό και αφού τέλειωσα τα φόρεσα και έκανα δύο χιλιόμετρα περπάτημα και χαλαρό τρεξιματάκι.
Οι πρώτες εντυπώσεις πολύ καλές. Δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο. Πραγματικά είναι σαν να περπατάς ξυπόλυτος τουλάχιστον όσον αφορά την κίνηση του πέλματος και την ελευθερία κίνησης των δακτύλων.
Από την άλλη ή έστω και λεπτή σόλα που διαθέτουν προστατεύει από τα μικρά και μεγάλα πετραδάκια, που κάνουν το περπάτημα επώδυνη διαδικασία όταν είναι κανείς ξυπόλυτος.

Τα δοκίμασα σε πατημένο δασικό με αρκετές πέτρες και πετραδάκια, και σε μονοπάτι. Τα έτρεξα μόνο στην ανηφόρα στον δασικό και μπορώ να πω ότι ήταν πιο άνετα απ' ότι θα φανταζόμουν. Φυσικά και βοηθάνε να πατάει κανείς με το πέλμα και όχι με τις φτέρνες. Στο μονοπάτι ενδιαφέρον έχει το πως το πέλμα και τα δάκτυλα αγκαλιάζουν τις ανωμαλίες. Στην κατηφόρα μόνο περπάτησα. Τις πρώτες φορές ας είμαστε λίγο προσεκτικοί. Γενικά οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές. Θα επανέλθω αργότερα όταν θα έχω σχηματίσει πιο ολοκληρωμένη άποψη.

Το Πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος τρίτο)

Τελικός Απολογισμός

Όταν αποφάσισα να τρέξω στο σχίνιαθλο, (το sprint πρώτα και μετά άλλαξα την απόφαση μου για την απόσταση) είχα να ανέβω έξι μήνες σε κούρσα και τρεις μήνες σε ΜΤΒ. Γενικά ήμουν, ας πούμε, στο χαμηλότερο σημείο από πλευράς φυσικής κατάστασης των τελευταίων τεσσάρων ετών. Το βάρος μου ήταν 78 κιλά σε σχέση με τα 72 των προηγούμενων ετών. Αυτά για ύψος 177 cm. Το μόνο που έκανα από πλευράς προπόνησης ήταν μία δύο φορές τρέξιμο την εβδομάδα από μία ώρα περίπου.

Το ότι με έξι εβδομάδες προπόνηση ανέκαμψα τόσο γρήγορα και τα πήγα τόσο καλά στον αγώνα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτά που συμπεραίνω είναι τα εξής:

• Που και που κάνει καλό η ξεκούραση. Το να απαιτείς διαρκώς περισσότερα από το σώμα σου έχει κάποιο όριο. Ένα διάλειμμα ακόμα και τόσο μεγάλο όσο έξι μηνών μπορεί να κάνει πολύ καλό.
• Δεν είναι μόνο η σωματική κόπωση αλλά και η ψυχολογική. Η διαρκής προσπάθεια για καλύτερη φυσική κατάσταση, καλύτερο χρόνο, περισσότερη δύναμη, μικρότερο βάρος κλπ, σε βάζει σε ένα σπιράλ όπου στο τέλος χάνεις το νόημα.
• Το νόημα είναι να περνάς καλά. Και δεν περνάς καλά αν έχεις στο μυαλό σου χρόνους επιδόσεις προπονήσεις κλπ κλπ. Σε δύο αγώνες έχω περάσει πραγματικά καλά, υπό την έννοια ότι και ο αγώνας μου άρεσε και μπόρεσα να δώσω ότι μπορούσα. Σε αυτόν και στον πρώτο μου στη Θάσο το 2005. Δεν είναι τυχαίο ότι και τότε επειδή ήταν ο πρώτος μου, ο μόνος στόχος ήταν να τερματίσω. Παρ' όλα αυτά κι εκεί όπως και στο σχίνιαθλο κατάφερα να τα δώσω όλα και να κάνω τον καλύτερο χρόνο που θα μπορούσα (καλή απόδοση).  
• Τελικά δεν πρέπει να παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Στο ερασιτεχνικό επίπεδο που κινούμαι το βασικότερο είναι ο "χαβαλές" και το "Fun". Απλά είναι λίγο λεπτή η γραμμή που πρέπει να κινηθεί κανείς ώστε από τη μια να κάνει την προπόνηση που πρέπει ώστε να πάει στον αγώνα έτοιμος (δεν έχει καθόλου fun αν καρφώσεις στον αγώνα), αλλά από την άλλη να κρατήσεις την mentalité του "πάμε να περάσουμε καλά". Νομίζω αυτό είναι κάτι που με την εμπειρία, τις καλές και τις άτυχες στιγμές, μαθαίνει κανείς. Θα τρέπει να κινηθεί κανείς και από τις δυο μεριές της γραμμής αυτής για να δει πώς είναι, και να μπορέσει να ισορροπήσει τελικά. Βοηθάει βέβαια και το περιβάλλον. Η κούρσα πχ είναι πολύ πιο ανταγωνιστική, το ΜΤΒ και το τρίαθλο πολύ πιο cool.

Τελικά το Σχίνιαθλο ήταν το reset που χρειαζόμουν μετά από πέντε χρόνια ενασχόλησης με την ποδηλασία. Μ΄ αυτά και μ' αυτά τό έκανα κι αυτό πέρασα καλά και πάω μπροστά. Πως το 'πε ο Γιωργάκης;(Για να είμαστε και στο πολιτικό κλίμα των ημερών). Σηκώνουμε τα μανίκα και πάμε για δουλειά...;
Μόνο που εγώ το εννοώ. Επόμενη στάση Χ-poros V, πόνος και τρόμος!