Το τριήμερο που μας πέρασε έγινε στο Πόρτο Καρράς το 14 Κύπελλο Χριστουγέννων 2009 του ΟΦΘ. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή για να συμμετάσχει αλλά θεώρησα πως ήταν καλή ιδέα να πάμε να δούμε μία μέρα. Δυστυχώς μια ίωση της προηγούμενης εβδομάδας μας έδωσε απαγορευτικό για να πάμε οικογενειακώς το Σαββατοκύριακο, κι έτσι πήγαμε οι δυό μας την Δευτέρα.
Η μέρα ήταν καταπληκτική, με δυνατό βοριά καθαρή ατμόσφαιρα και λιακάδα. Πολλά παιδιά από διάφορους ομίλους, η δικιά μου αμέσως βρήκε τις φίλες της, με άφησε, και πήγε να βοηθήσει στο αρμάτωμα των σκαφών.
Τελικά λόγω των συνθηκών δεν μπήκαν τα Optimist παρά μόνο τα Laser και τα 420. Η μικρή μπήκε με το φουσκωτό και τον προπονητή για να εξοικειώνεται. Με το κύμα και το φουσκωτό τα πιτσιρίκια ξετρελάθηκαν. Μετά συνέχισαν το παιχνίδι έξω.
Η μέρα πέρασε γρήγορα και μετά από μια μακαρονάδα γυρίσαμε ξεθεωμένοι στη Θεσσαλονίκη καθώς βράδιαζε.
Πολύ ωραία μέρα, πολύ ωραίο το κλίμα στους αγώνες, και πραγματικά έβλεπες τα πιτσιρίκια με τα σκαφάκια τους και τα χαιρόσουν. Παραθέτω φωτογραφίες.
Κάθε Σάββατο και Κυριακή λοιπόν προπόνηση ιστιοπλοΐας για την μικρή. Μια δυο δεν ήθελε πολύ να μου περάσει από το μυαλό η ιδέα. Δεν είναι δυνατόν να καλοπερνάνε τα πιτσιρίκια κι εγώ να κάθομαι και να πίνω καφέ. Κάτι πρέπει να γίνει.
Το είπα στον προπονητή της κόρης μου τον Βασίλη. Ε, ν' αρματώσουμε ένα σκάφος και για σένα μου είπε. Είναι κι ένας άλλος μπαμπάς που θέλει. Έτσι χθες ήμασταν πρωί πρωί στον όμιλο. Ο Βασίλης το παρατήρησε και κατάλαβε ότι ήταν ο μπαμπάς που ήθελε να μπει και ήταν ανυπόμονος και όχι η κόρη. Μου αρμάτωσε ένα Laser 4.7 μου έδειξε τα βασικά (ε, ξέρω κι εγώ πέντε πράγματα) και ξεκίνησα.
Το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν να μου έρθει η μάτσα στο κούτελο. Αφού πήρα το κολλάει με το πόσο πρέπει να σκύβω και που να κάθομαι ξεκίνησα.
Ο άνεμος ήταν στεριανός και πολύ πονηρός. Άλλαζε πολύ συχνά ένταση. Αφού έκανα δυο οχταράκια γύρω από τις σημαδούρες μπροστά από τον όμιλο, ξανοίχτηκα λίγο. Μπροστά από το Ποσειδώνειο και πρός το Μέγαρο ο αέρας δυνάμωνε αρκετά, και το σκάφος ανέβαζε ταχύτητα (για τα δικά μου μέτρα). Πολύ ωραία αίσθηση. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ένιωθα μια μικρή ανασφάλεια καθώς δεν μπορώ να πω ότι το Laser είναι και ότι πιο σταθερό. Περισσότερο με μεγάλο surf μοιάζει παρά με σκάφος. Πάντως πάνω μου δεν κουβαλούσα τίποτα ευπαθές στο νερό, παρά μόνο το κινητό σε αδιάβροχη θήκη, για παν ενδεχόμενο.
Κάποια στιγμή γύρισα προς τον όμιλο. Με χαιρέτησε κι η κόρη μου που είχε μπει κι αυτή. Καθώς πάω να στρίψω για να γυρίσω πάλι πίσω άρχισε το σκάφος να πάει να τουμπάρει. Στα καλά καθούμενα. Αμέσως πάω να σκαρφαλώσω προς την ανάποδη μεριά μπας και το σώσω. Ουφ τό 'σωσα. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε είδα ότι η σκότα είχε σκαλώσει στην πίσω γωνία του σκάφους και δεν άφηνε τη μάτσα να γυρίσει. Γι αυτό πήγε να τουμπάρει καθώς το χτύπησε ο αέρας το πανί και αυτό δεν ήταν ελεύθερο να γυρίσει. Συνέχισα τις βόλτες μου, κόντεψα να τουμπάρω άλλη μία φορά αλλά το έσωσα πάλι. Η καλή φυσική κατάσταση βοηθάει. Για να καταλάβετε τι κατάσταση αντιμετωπίζεις, βρήκα ένα βιντεάκι στο youtoube για να πάρετε μια ιδέα. Βέβαια αυτός το κάνει ηθελημένα και ελεγχόμενα. Αλλά είναι χαρακτηριστικό πόσο εύκολα γυρνάει.
Αφού έκανα κανένα σαραντάλεπτο γύρισα. Είπα στον Βασίλη ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει και σκαλώνει η σκότα. Α, μου λέει δεν είναι πρόβλημα, είναι χαρακτηριστικό του σκάφους. Εμ τα λένε αυτά Βασίλη μου!
Μετά από μένα ανέβηκε ο άλλος ο μπαμπάς ο Πέτρος. Του είπα να προσέχει γιατί είναι πονηρό. Μετά από πέντε λεπτά τούμπαρε. Πήγε ο Βασίλης να τον βοηθήσει με το φουσκωτό. Ξανανέβηκε και μετά από λίγο ξανατούμπαρε. Αλλά το γύρισε μόνος του. Άξιος. Ο αθεόφοβος ο Βασίλης έβγαζε φωτογραφίες για το μπλόγκ του. Μου φαίνεται επίτηδες μας έριξε μέσα για να γελάνε τα μικρά. Πάντως είχε πλάκα. Μου άρεσε. Ωραίο το βουνό, αλλά και η θάλασσα άλλο πράγμα.
Τώρα αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι πως κάτι πρέπει να κάνω με την θάλασσα. Ιστιοπλοΐα θα είναι, κανα καγιάκ θα είναι δεν ξέρω. Μπορεί και τα δύο. Αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν χρειάζεται να πας έξω από την πόλη για έρθεις σε επαφή με την θάλασσα. Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά έχουμε αποξενωθεί από την θάλασσα παρ' όλο που η πόλη είναι πάνω στη θάλασσα κυριολεκτικά. Ίσως τελικά το να έχεις ένα σκαφάκι και να πηγαίνεις τη βόλτα σου μια φορά τη βδομάδα δεν είναι και κάτι δύσκολο. Ίσως να είναι όσο δύσκολο να πας και στο βουνό. Αλλά αυτό το κατακτήσαμε. Η ιδέα βέβαια ότι θα πέσεις στο νερό είναι "κάπως", αλλά φαντάζομαι πως όπως όλα, μια συνήθεια είναι. Άσε που αν φας τη κρυάδα κανα δυο φορές μετά ανοίγονται και άλλοι δρόμοι (χειμερινή κολύμβηση). Όπως λέει κι ο Γούντυ Άλλεν στην τελευταία του ταινία Whatever Works! Για τους νεοέλληνες όλα αυτά είναι τρελά πράγματα βέβαια, αλλά όχι για τα κουρασμένα παλικάρια.
Πάντα μου άρεσε η ιστιοπλοΐα σαν ιδέα. Όταν δοκίμασα και σαν αίσθηση. Να αρμενίζεις με το αεράκι να σου φουσκώνει τα πανιά, να νιώθεις τη δύναμη του ανέμου, να ακούς τα τριξίματα καθώς το σκάφος ανεβάζει ταχύτητα είναι άλλη αίσθηση. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία μέχρι τώρα να κάνω, εκτός από λίγες περιπτώσεις.
Η κόρη μου έφτασε πλέον σε ηλικία που μπορεί να ασχοληθεί και καθώς εξέφρασε την επιθυμία να το κάνει πήγαμε στον κοντινότερο όμιλο (5 λεπτά από το σπίτι μας με τα πόδια) και άρχισε μαθήματα. Βέβαια το καλοκαίρι είχα πάρει ένα Aquaglide και έτσι είχε εξοικειωθεί λίγο. Έτσι Σάββατο και Κυριακή έχουμε προπόνηση. Τι να πω. Μόνο ότι όταν βλέπω τα πιτσιρίκια να αρμενίζουν μου έρχεται να ουρλιάξω από χαρά.
Κατά τη διάρκεια της απουσίας μου στο εξωτερικό ήρθε και η ειδοποίηση από το ταχυδρομείο για τη τελευταία παραγγελία μου από το Amazon. Η ένδειξη "τσουβάλι" πάνω στην ειδοποίηση ήταν εγγύηση ότι ήταν του Amazon. Είναι λίγο αστείο που η πνευματική τροφή διακινείτε μέσα σε τσουβάλια.
Τις μεγαλύτερες ελπίδες τρέφω για τα Born to Run και Running and philosophy. Ο παρατηρητικός αναγνώστης του μπλογκ θα δει στις φωτογραφίες ότι δύο βιβλία ήρθαν διπλά λόγω λάθους (ή καλύτερα βιασύνης) στην παραγγελία. Επειδή το κόστος είναι μικρό και δεν αξίζει τον κόπο να τα επιστρέψω, θα τα χαρίσω στους δύο πρώτους που θα αφήσουν σχόλιο. Ο πρώτος παίρνει όποιο θέλει ο δεύτερος αυτό που θα μείνει. Μια προσφορά προς τους τακτικούς αναγνώστες :-) Άντε να βρω τώρα χρόνο για να τα διαβάσω...
Και ένα update για ένα από τα βιβλία της προηγούμενης φουρνιάς.
Πάρα πολύ καλή εντύπωση (εξαιρετική θα έλεγα) μου έχει κάνει το Tripower. Λόγω των υποχρεώσεων δεν το έβαλα ακόμα σε πλήρη εφαρμογή, αλλά μετά από την ανάγνωση του και κάποιες δοκιμές είμαι πεπεισμένος ότι είναι γρήγορος κι εύκολος τρόπος για ενδυνάμωση του κορμού. Πολύ ωραίες ασκήσεις (όχι οι κλασικές που ξέρει κανείς), η χρονιά χωρισμένη σε περιόδους με διαφορετικές ανά περίοδο, και πρόγραμμα καθημερινό αλλά σύντομο. Από ένα τέταρτο Δευτέρα - Τετάρτη και Παρασκευή και μισάωρο Τρίτη και Πέμπτη. Όλες οι ασκήσεις γίνονται εύκολα στο σπίτι.
Το τρέξιμο αρχικά το ξεκίνησα για να έχω ένα τρόπο να αθλούμαι όταν βρίσκομαι σε επαγγελματικό ταξίδι. Και αυτό γιατί μια εβδομάδα στο εξωτερικό με τρία πλήρη γεύματα (και ειδικά το δείπνο) συν την απουσία κάποιας άσκησης ισοδυναμεί με +2 κιλά. Και αν η ζυγαριά δείχνει δύο η αίσθηση είναι συνήθως +5 καθώς συνοδεύεται και από κούραση.
Έτσι άρχισα να τρέχω. Δεν τρέχω πολύ, ούτε για προπόνηση. Απλά για να ξεπιαστώ, και να πάρει λίγο το σώμα μου μπρος. Αυτό που προέκυψε ως πρόσθετο καλό είναι ότι τρέχοντας βλέπεις μια περιοχή πολύ καλύτερα.
Αυτή την εβδομάδα ήμουν στο Gothenburg της Σουηδίας. Είναι η τρίτη φορά που πάω, και αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος να μην πάρω παπούτσια για τρέξιμο. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη στο μέγεθος της Θεσσαλονίκης. Έμεινα στη περιοχή Ericsberg. Είναι η περιοχή που έως το 1979 υπήρχαν τα ναυπηγία της πόλης, μετά έκλεισαν και τώρα είναι περιοχή κατοικιών, και μάλιστα ακριβών (μη φανταστείτε τίποτα τρελές τιμές δηλαδή, επίπεδα Θεσσαλονίκης). Στο ξενοδοχείο που έμεινα (είναι και συνεδριακό κέντρο) μέχρι πριν 30 χρόνια κατασκεύαζαν τους κινητήρες των πλοίων. Ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να δεί μέσα στο ξενοδοχείο τη 30τονη γερανογέφυρα. Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι παντού υπέρχει το design σε μια απλή και απέριττη μορφή. Η φιλοσοφία του democratic design που βλέπει κανείς στο ΙΚΕΑ φαίνεται να υπάρχει σε όλη τη χώρα.
Την Τρίτη βγήκα για λίγο τρέξιμο στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο και προς τα ανατολικά. Η θερμοκρασία ήταν μείον 2 καθώς είχε ξαστεριά και φεγγάρι. Έτρεξα στην προκυμαία περίπου 4 χιλιόμετρα έως το Chalmers University και λίγο ακόμα παρακάτω και μετά γύρισα. Τι να πω; Ότι είναι πανέμορφα κι ας είχε τόσο κρύο; Ότι η αρχιτεκτονική είναι παρούσα παντού; Ότι οι άνθρωποι ότι τους στέρησε η φύση σε ομορφιά το φτιάξαν μόνοι τους. Ότι δεν μπορείς να χαρείς αυτά που βλέπεις, γιατί σε πιάνει κατάθλιψη σκεπτόμενος τις αναλογίες; Εδώ ή θα έχουμε κάποιο απέραντο σκουπιδαριό και χαβούζα αν η περιοχή δεν είναι ανεπτυγμένη, ή αν έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα μπορείς να περπατήσεις από τις καφετέριες τα φαγάδικα και τις μηχανοκίνητες ορδές των νεοελλήνων. Ανάθεμα την κρίση μου.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στη Σουηδία είναι ότι δεν έχουν κουρτίνες. Το ίδιο έχω δει και στην Ολλανδία. Τρέχοντας λοιπόν στην προκυμαία δίπλα από σπίτια βλέπεις σκηνές από τη ζωή των ανθρώπων που κάνουν το τρέξιμο να μοιάζει με ταινία. Ένα ζευγάρι που βλέπει τηλεόραση, δυο παιδιά που παίζουν με τον μπαμπά τους, κάποιος ανοίγει ένα κρασί, κάποιος άλλος μαγειρεύει. Τι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν φοβούνται να εκτεθούν; Μάλλον καλύτεροι από μας. Κι αν μου πεί κανείς ότι αυτοκτονούν και έχουν αλκοολισμό κλπ κλπ, θα πώ ας είχαμε εδώ 10 ώρες συνολικά ηλιοφάνεια το μήνα και θα βλέπαμε πόσοι θ' άντεχαν.
Την Πέμπτη δεν είχα πολύ χρόνο κι έτρεξα ένα 45λεπτο στον διάδρομο του ξενοδοχείο. Στη μισή ώρα είχα βαρεθεί. Και δεν βγάζω τα παπούτσια λέω. Ακόμα και στον διάδρομο το ξυπόλυτο τρέξιμο έχει ενδιαφέρον.
Την Παρασκευή το πρωί είπα να κάνω καμιά ανηφόρα οπότε έτρεξα στα δυτικά και διέσχισα την κρεμαστή γέφυρα. Η μεγάλη γερανογέφυρα του ναυπηγείου έχει διατηρηθεί και είναι το landmark της περιοχής ενώ μια μικρότερη ράμπα καθέλκυσης είναι παρκάκι. Ας μην πω άλλα. Κάθε φορά που έρχομαι από το εξωτερικό με πιάνει κατάθλιψη με την κατάντια μας.
Αναρτήσεις
