Ιστιοπλοΐα και για μπαμπάδες

Κάθε Σάββατο και Κυριακή λοιπόν προπόνηση ιστιοπλοΐας για την μικρή. Μια δυο δεν ήθελε πολύ να μου περάσει από το μυαλό η ιδέα. Δεν είναι δυνατόν να καλοπερνάνε τα πιτσιρίκια κι εγώ να κάθομαι και να πίνω καφέ. Κάτι πρέπει να γίνει.

Το είπα στον προπονητή της κόρης μου τον Βασίλη. Ε, ν' αρματώσουμε ένα σκάφος και για σένα μου είπε. Είναι κι ένας άλλος μπαμπάς που θέλει. Έτσι χθες ήμασταν πρωί πρωί στον όμιλο. Ο Βασίλης το παρατήρησε και κατάλαβε ότι ήταν ο μπαμπάς που ήθελε να μπει και ήταν ανυπόμονος και όχι η κόρη. Μου αρμάτωσε ένα Laser 4.7 μου έδειξε τα βασικά (ε, ξέρω κι εγώ πέντε πράγματα) και ξεκίνησα.

Το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν να μου έρθει η μάτσα στο κούτελο. Αφού πήρα το κολλάει με το πόσο πρέπει να σκύβω και που να κάθομαι ξεκίνησα.

Ο άνεμος ήταν στεριανός και πολύ πονηρός. Άλλαζε πολύ συχνά ένταση. Αφού έκανα δυο οχταράκια γύρω από τις σημαδούρες μπροστά από τον όμιλο, ξανοίχτηκα λίγο. Μπροστά από το Ποσειδώνειο και πρός το Μέγαρο ο αέρας δυνάμωνε αρκετά, και το σκάφος ανέβαζε ταχύτητα (για τα δικά μου μέτρα). Πολύ ωραία αίσθηση. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ένιωθα μια μικρή ανασφάλεια καθώς δεν μπορώ να πω ότι το Laser είναι και ότι πιο σταθερό. Περισσότερο με μεγάλο surf μοιάζει παρά με σκάφος. Πάντως πάνω μου δεν κουβαλούσα τίποτα ευπαθές στο νερό, παρά μόνο το κινητό σε αδιάβροχη θήκη, για παν ενδεχόμενο.

Κάποια στιγμή γύρισα  προς τον όμιλο. Με χαιρέτησε κι η κόρη μου που είχε μπει κι αυτή. Καθώς πάω να στρίψω για να γυρίσω πάλι πίσω άρχισε το σκάφος να πάει να τουμπάρει. Στα καλά καθούμενα. Αμέσως πάω να σκαρφαλώσω προς την ανάποδη μεριά μπας και το σώσω. Ουφ τό 'σωσα. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε είδα ότι η σκότα είχε σκαλώσει στην πίσω γωνία του σκάφους και δεν άφηνε τη μάτσα να  γυρίσει. Γι αυτό πήγε να τουμπάρει καθώς το χτύπησε ο αέρας το πανί και αυτό δεν ήταν ελεύθερο να γυρίσει. Συνέχισα τις βόλτες μου, κόντεψα να τουμπάρω άλλη μία φορά αλλά το έσωσα πάλι. Η καλή φυσική κατάσταση βοηθάει. Για να καταλάβετε τι κατάσταση αντιμετωπίζεις, βρήκα ένα βιντεάκι στο youtoube για να πάρετε μια ιδέα. Βέβαια αυτός το κάνει ηθελημένα και ελεγχόμενα. Αλλά είναι χαρακτηριστικό πόσο εύκολα γυρνάει.

Αφού έκανα κανένα σαραντάλεπτο γύρισα. Είπα στον Βασίλη ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει και σκαλώνει η σκότα. Α, μου λέει δεν είναι πρόβλημα, είναι χαρακτηριστικό του σκάφους. Εμ τα λένε αυτά Βασίλη μου!

Μετά από μένα ανέβηκε ο άλλος ο μπαμπάς ο Πέτρος. Του είπα να προσέχει γιατί είναι πονηρό. Μετά από πέντε λεπτά τούμπαρε. Πήγε ο Βασίλης να τον βοηθήσει με το φουσκωτό. Ξανανέβηκε και μετά από λίγο ξανατούμπαρε. Αλλά το γύρισε μόνος του. Άξιος. Ο αθεόφοβος ο Βασίλης έβγαζε φωτογραφίες για το μπλόγκ του. Μου φαίνεται επίτηδες μας έριξε μέσα για να γελάνε τα μικρά. Πάντως είχε πλάκα. Μου άρεσε. Ωραίο το βουνό, αλλά και η θάλασσα άλλο πράγμα.

Τώρα αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι πως κάτι πρέπει να κάνω με την θάλασσα. Ιστιοπλοΐα θα είναι, κανα καγιάκ θα είναι δεν ξέρω. Μπορεί και τα δύο.  Αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν χρειάζεται να πας έξω από την πόλη για έρθεις σε επαφή με την θάλασσα. Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά έχουμε αποξενωθεί από την θάλασσα παρ' όλο που η πόλη είναι πάνω στη θάλασσα κυριολεκτικά. Ίσως τελικά το να έχεις ένα σκαφάκι και να πηγαίνεις τη βόλτα σου μια φορά τη βδομάδα δεν είναι και κάτι δύσκολο. Ίσως να είναι όσο δύσκολο να πας και στο βουνό. Αλλά αυτό το κατακτήσαμε. Η ιδέα βέβαια ότι θα πέσεις στο νερό είναι "κάπως", αλλά φαντάζομαι πως όπως όλα, μια συνήθεια είναι. Άσε που αν φας τη κρυάδα κανα δυο φορές μετά ανοίγονται και άλλοι δρόμοι (χειμερινή κολύμβηση).  Όπως λέει κι ο Γούντυ Άλλεν στην τελευταία του ταινία Whatever Works!  Για τους νεοέλληνες όλα αυτά είναι τρελά πράγματα βέβαια, αλλά όχι για τα κουρασμένα παλικάρια.