29 Δεκ 2009

14 Κύπελλο Χριστουγέννων 2009 ΟΦΘ

Το τριήμερο που μας πέρασε έγινε στο Πόρτο Καρράς το 14 Κύπελλο Χριστουγέννων 2009 του ΟΦΘ. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή για να συμμετάσχει αλλά θεώρησα πως ήταν καλή ιδέα να πάμε να δούμε μία μέρα. Δυστυχώς μια ίωση της προηγούμενης εβδομάδας μας έδωσε απαγορευτικό για να πάμε οικογενειακώς το Σαββατοκύριακο, κι έτσι πήγαμε οι δυό μας την Δευτέρα.
Η μέρα ήταν καταπληκτική, με δυνατό βοριά καθαρή ατμόσφαιρα και λιακάδα. Πολλά παιδιά από διάφορους ομίλους, η δικιά μου αμέσως βρήκε τις φίλες της, με άφησε, και πήγε να βοηθήσει στο αρμάτωμα των σκαφών.
Τελικά λόγω των συνθηκών δεν μπήκαν τα Optimist παρά μόνο τα Laser  και τα  420. Η μικρή μπήκε με το φουσκωτό και τον προπονητή για να εξοικειώνεται. Με το κύμα και το φουσκωτό τα πιτσιρίκια ξετρελάθηκαν. Μετά συνέχισαν το παιχνίδι έξω.
Η μέρα πέρασε γρήγορα και μετά από μια μακαρονάδα γυρίσαμε ξεθεωμένοι στη Θεσσαλονίκη καθώς βράδιαζε.
Πολύ ωραία μέρα, πολύ ωραίο το κλίμα στους αγώνες, και πραγματικά έβλεπες τα πιτσιρίκια με τα σκαφάκια τους και τα χαιρόσουν. Παραθέτω φωτογραφίες.




14 Δεκ 2009

Ιστιοπλοΐα και για μπαμπάδες

Κάθε Σάββατο και Κυριακή λοιπόν προπόνηση ιστιοπλοΐας για την μικρή. Μια δυο δεν ήθελε πολύ να μου περάσει από το μυαλό η ιδέα. Δεν είναι δυνατόν να καλοπερνάνε τα πιτσιρίκια κι εγώ να κάθομαι και να πίνω καφέ. Κάτι πρέπει να γίνει.


Το είπα στον προπονητή της κόρης μου τον Βασίλη. Ε, ν' αρματώσουμε ένα σκάφος και για σένα μου είπε. Είναι κι ένας άλλος μπαμπάς που θέλει. Έτσι χθες ήμασταν πρωί πρωί στον όμιλο. Ο Βασίλης το παρατήρησε και κατάλαβε ότι ήταν ο μπαμπάς που ήθελε να μπει και ήταν ανυπόμονος και όχι η κόρη. Μου αρμάτωσε ένα Laser 4.7 μου έδειξε τα βασικά (ε, ξέρω κι εγώ πέντε πράγματα) και ξεκίνησα.



Το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν να μου έρθει η μάτσα στο κούτελο. Αφού πήρα το κολλάει με το πόσο πρέπει να σκύβω και που να κάθομαι ξεκίνησα.
Ο άνεμος ήταν στεριανός και πολύ πονηρός. Άλλαζε πολύ συχνά ένταση. Αφού έκανα δυο οχταράκια γύρω από τις σημαδούρες μπροστά από τον όμιλο, ξανοίχτηκα λίγο. Μπροστά από το Ποσειδώνειο και πρός το Μέγαρο ο αέρας δυνάμωνε αρκετά, και το σκάφος ανέβαζε ταχύτητα (για τα δικά μου μέτρα). Πολύ ωραία αίσθηση. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ένιωθα μια μικρή ανασφάλεια καθώς δεν μπορώ να πω ότι το Laser είναι και ότι πιο σταθερό. Περισσότερο με μεγάλο surf μοιάζει παρά με σκάφος. Πάντως πάνω μου δεν κουβαλούσα τίποτα ευπαθές στο νερό, παρά μόνο το κινητό σε αδιάβροχη θήκη, για παν ενδεχόμενο.

Κάποια στιγμή γύρισα  προς τον όμιλο. Με χαιρέτησε κι η κόρη μου που είχε μπει κι αυτή. Καθώς πάω να στρίψω για να γυρίσω πάλι πίσω άρχισε το σκάφος να πάει να τουμπάρει. Στα καλά καθούμενα. Αμέσως πάω να σκαρφαλώσω προς την ανάποδη μεριά μπας και το σώσω. Ουφ τό 'σωσα. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τότε είδα ότι η σκότα είχε σκαλώσει στην πίσω γωνία του σκάφους και δεν άφηνε τη μάτσα να  γυρίσει. Γι αυτό πήγε να τουμπάρει καθώς το χτύπησε ο αέρας το πανί και αυτό δεν ήταν ελεύθερο να γυρίσει. Συνέχισα τις βόλτες μου, κόντεψα να τουμπάρω άλλη μία φορά αλλά το έσωσα πάλι. Η καλή φυσική κατάσταση βοηθάει. Για να καταλάβετε τι κατάσταση αντιμετωπίζεις, βρήκα ένα βιντεάκι στο youtoube για να πάρετε μια ιδέα. Βέβαια αυτός το κάνει ηθελημένα και ελεγχόμενα. Αλλά είναι χαρακτηριστικό πόσο εύκολα γυρνάει.



Αφού έκανα κανένα σαραντάλεπτο γύρισα. Είπα στον Βασίλη ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει και σκαλώνει η σκότα. Α, μου λέει δεν είναι πρόβλημα, είναι χαρακτηριστικό του σκάφους. Εμ τα λένε αυτά Βασίλη μου!



Μετά από μένα ανέβηκε ο άλλος ο μπαμπάς ο Πέτρος. Του είπα να προσέχει γιατί είναι πονηρό. Μετά από πέντε λεπτά τούμπαρε. Πήγε ο Βασίλης να τον βοηθήσει με το φουσκωτό. Ξανανέβηκε και μετά από λίγο ξανατούμπαρε. Αλλά το γύρισε μόνος του. Άξιος. Ο αθεόφοβος ο Βασίλης έβγαζε φωτογραφίες για το μπλόγκ του. Μου φαίνεται επίτηδες μας έριξε μέσα για να γελάνε τα μικρά. Πάντως είχε πλάκα. Μου άρεσε. Ωραίο το βουνό, αλλά και η θάλασσα άλλο πράγμα.



Τώρα αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι πως κάτι πρέπει να κάνω με την θάλασσα. Ιστιοπλοΐα θα είναι, κανα καγιάκ θα είναι δεν ξέρω. Μπορεί και τα δύο.  Αλλά το σημαντικό είναι ότι αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν χρειάζεται να πας έξω από την πόλη για έρθεις σε επαφή με την θάλασσα. Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά έχουμε αποξενωθεί από την θάλασσα παρ' όλο που η πόλη είναι πάνω στη θάλασσα κυριολεκτικά. Ίσως τελικά το να έχεις ένα σκαφάκι και να πηγαίνεις τη βόλτα σου μια φορά τη βδομάδα δεν είναι και κάτι δύσκολο. Ίσως να είναι όσο δύσκολο να πας και στο βουνό. Αλλά αυτό το κατακτήσαμε. Η ιδέα βέβαια ότι θα πέσεις στο νερό είναι "κάπως", αλλά φαντάζομαι πως όπως όλα, μια συνήθεια είναι. Άσε που αν φας τη κρυάδα κανα δυο φορές μετά ανοίγονται και άλλοι δρόμοι (χειμερινή κολύμβηση).  Όπως λέει κι ο Γούντυ Άλλεν στην τελευταία του ταινία Whatever Works!  Για τους νεοέλληνες όλα αυτά είναι τρελά πράγματα βέβαια, αλλά όχι για τα κουρασμένα παλικάρια.

13 Δεκ 2009

Ιστιοπλοΐα για παιδιά (Ακαδημία Optimist)

Πάντα μου άρεσε η ιστιοπλοΐα σαν ιδέα. Όταν δοκίμασα και σαν αίσθηση. Να αρμενίζεις με το αεράκι να σου φουσκώνει τα πανιά, να νιώθεις τη δύναμη του ανέμου, να ακούς τα τριξίματα καθώς το σκάφος ανεβάζει ταχύτητα είναι άλλη αίσθηση. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία μέχρι τώρα να κάνω, εκτός από λίγες περιπτώσεις.
Η κόρη μου έφτασε πλέον σε ηλικία που μπορεί να ασχοληθεί και καθώς εξέφρασε την επιθυμία να το κάνει πήγαμε στον κοντινότερο όμιλο (5 λεπτά από το σπίτι μας με τα πόδια) και άρχισε μαθήματα. Βέβαια το καλοκαίρι είχα πάρει ένα Aquaglide και έτσι είχε εξοικειωθεί λίγο. Έτσι Σάββατο και Κυριακή έχουμε προπόνηση. Τι να πω. Μόνο ότι όταν βλέπω τα πιτσιρίκια να αρμενίζουν μου έρχεται να  ουρλιάξω από χαρά.





7 Δεκ 2009

Βιβλία για το τρέξιμο

Κατά τη διάρκεια της απουσίας μου στο εξωτερικό ήρθε και η ειδοποίηση από το ταχυδρομείο για τη τελευταία παραγγελία μου από το Amazon. Η ένδειξη "τσουβάλι" πάνω στην ειδοποίηση ήταν εγγύηση ότι ήταν του Amazon. Είναι λίγο αστείο που η πνευματική τροφή διακινείτε μέσα σε τσουβάλια.



Τα βιβλία είναι τα εξής:

Τις μεγαλύτερες ελπίδες τρέφω για τα Born to Run και Running and philosophy. Ο παρατηρητικός αναγνώστης του μπλογκ θα δει στις φωτογραφίες ότι δύο βιβλία ήρθαν διπλά λόγω λάθους (ή καλύτερα βιασύνης) στην παραγγελία.  Επειδή το κόστος είναι μικρό και δεν αξίζει τον κόπο να τα επιστρέψω, θα τα χαρίσω στους δύο πρώτους που θα αφήσουν σχόλιο. Ο πρώτος παίρνει όποιο θέλει ο δεύτερος αυτό που θα μείνει. Μια προσφορά προς τους τακτικούς αναγνώστες :-) Άντε να βρω τώρα χρόνο για να τα διαβάσω...


Και ένα update για ένα από τα βιβλία της προηγούμενης φουρνιάς.
Πάρα πολύ καλή εντύπωση (εξαιρετική θα έλεγα) μου έχει κάνει το Tripower. Λόγω των υποχρεώσεων δεν το έβαλα ακόμα σε πλήρη εφαρμογή, αλλά μετά από την ανάγνωση του και κάποιες δοκιμές είμαι πεπεισμένος ότι είναι γρήγορος κι εύκολος τρόπος για ενδυνάμωση του κορμού. Πολύ ωραίες ασκήσεις (όχι οι κλασικές που ξέρει κανείς), η χρονιά χωρισμένη σε περιόδους με διαφορετικές ανά περίοδο, και πρόγραμμα καθημερινό αλλά σύντομο. Από ένα τέταρτο Δευτέρα - Τετάρτη και Παρασκευή και μισάωρο Τρίτη και Πέμπτη. Όλες οι ασκήσεις γίνονται εύκολα στο σπίτι.

6 Δεκ 2009

Gothenburg

Το τρέξιμο αρχικά το ξεκίνησα για να έχω ένα τρόπο να αθλούμαι όταν βρίσκομαι σε επαγγελματικό ταξίδι. Και αυτό γιατί μια εβδομάδα στο εξωτερικό με τρία πλήρη γεύματα (και ειδικά το δείπνο) συν την απουσία κάποιας άσκησης ισοδυναμεί με +2 κιλά. Και αν η ζυγαριά δείχνει δύο η αίσθηση είναι συνήθως +5 καθώς συνοδεύεται και από κούραση.

Έτσι άρχισα να τρέχω. Δεν τρέχω πολύ, ούτε για προπόνηση. Απλά για να ξεπιαστώ, και να πάρει λίγο το σώμα μου μπρος. Αυτό που προέκυψε ως πρόσθετο καλό είναι ότι τρέχοντας βλέπεις μια περιοχή πολύ καλύτερα.

Αυτή την εβδομάδα ήμουν στο Gothenburg της Σουηδίας. Είναι η τρίτη φορά που πάω, και αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος να μην πάρω παπούτσια για τρέξιμο. Είναι μια πολύ όμορφη πόλη στο μέγεθος της Θεσσαλονίκης. Έμεινα στη περιοχή Ericsberg. Είναι η περιοχή που έως το 1979 υπήρχαν τα ναυπηγία της πόλης, μετά έκλεισαν και τώρα είναι περιοχή κατοικιών, και μάλιστα ακριβών (μη φανταστείτε τίποτα τρελές τιμές δηλαδή, επίπεδα Θεσσαλονίκης). Στο ξενοδοχείο που έμεινα (είναι και συνεδριακό κέντρο) μέχρι πριν 30 χρόνια κατασκεύαζαν τους κινητήρες των πλοίων. Ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να δεί μέσα στο ξενοδοχείο τη 30τονη γερανογέφυρα. Αυτό που κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι παντού υπέρχει το design σε μια απλή και απέριττη μορφή. Η φιλοσοφία του democratic design που βλέπει κανείς στο ΙΚΕΑ φαίνεται να υπάρχει σε όλη τη χώρα.

Την Τρίτη βγήκα για λίγο τρέξιμο στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο και προς τα ανατολικά. Η θερμοκρασία ήταν μείον 2 καθώς είχε ξαστεριά και φεγγάρι. Έτρεξα στην προκυμαία περίπου 4 χιλιόμετρα έως το Chalmers University και λίγο ακόμα παρακάτω και μετά γύρισα. Τι να πω; Ότι είναι πανέμορφα κι ας είχε τόσο κρύο; Ότι η αρχιτεκτονική είναι παρούσα παντού; Ότι οι άνθρωποι ότι τους στέρησε η φύση σε ομορφιά το φτιάξαν μόνοι τους. Ότι δεν μπορείς να χαρείς αυτά που βλέπεις, γιατί σε πιάνει κατάθλιψη σκεπτόμενος τις αναλογίες; Εδώ ή θα έχουμε κάποιο απέραντο σκουπιδαριό  και χαβούζα αν η περιοχή δεν είναι ανεπτυγμένη, ή αν έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα μπορείς να περπατήσεις από τις καφετέριες τα φαγάδικα και τις μηχανοκίνητες ορδές των νεοελλήνων. Ανάθεμα την κρίση μου.



Ένα άλλο ενδιαφέρον στη Σουηδία είναι ότι δεν έχουν κουρτίνες. Το ίδιο έχω δει και στην Ολλανδία. Τρέχοντας λοιπόν στην προκυμαία δίπλα από σπίτια βλέπεις σκηνές από τη ζωή των ανθρώπων που κάνουν το τρέξιμο να μοιάζει με ταινία. Ένα ζευγάρι που βλέπει τηλεόραση, δυο παιδιά που παίζουν με τον μπαμπά τους, κάποιος ανοίγει ένα κρασί, κάποιος άλλος μαγειρεύει.  Τι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν φοβούνται να εκτεθούν; Μάλλον καλύτεροι από μας. Κι αν μου πεί κανείς ότι αυτοκτονούν και έχουν αλκοολισμό κλπ κλπ, θα πώ ας είχαμε εδώ 10 ώρες συνολικά ηλιοφάνεια το μήνα και θα βλέπαμε πόσοι θ' άντεχαν.

Την Πέμπτη δεν είχα πολύ χρόνο κι έτρεξα ένα 45λεπτο στον διάδρομο του ξενοδοχείο. Στη μισή ώρα είχα βαρεθεί. Και δεν βγάζω τα παπούτσια λέω. Ακόμα και στον διάδρομο το ξυπόλυτο τρέξιμο έχει ενδιαφέρον. 



Την Παρασκευή το πρωί είπα να κάνω καμιά ανηφόρα οπότε έτρεξα στα δυτικά και διέσχισα την κρεμαστή γέφυρα. Η μεγάλη γερανογέφυρα του ναυπηγείου έχει διατηρηθεί και είναι το landmark της περιοχής ενώ μια μικρότερη ράμπα καθέλκυσης είναι παρκάκι. Ας μην πω άλλα. Κάθε φορά που έρχομαι από το εξωτερικό με πιάνει κατάθλιψη με την κατάντια μας.

 


View Gothenburg in a larger map

26 Νοε 2009

Barefoot running ή ξυπόλυτο τρέξιμο #2

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ανατράπηκε πλήρως το πρόγραμμά μου καθώς μια μίνι ανακαίνιση στο σπίτι μου με αφορμή την εγκατάσταση αερίου, κυριολεκτικά με έπνιξε στις δουλειές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα επικείμενο ταξίδι στο εξωτερικό και τις αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να αθληθώ. Παρόλα αυτά βρήκα λίγο χρόνο να ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα του τρεξίματος.

Ψάχνοντας λοιπόν για το Barefoot running (αναρωτιέμαι αν είναι δόκιμος όρος το ξυπόλυτο τρέξιμο στα ελληνικά) έπεσα πάνω στο βιβλίο Born To Run του Christopher McDougall. Παράγγειλα το βιβλίο από το Amazon και μόλις το διαβάσω θα γράψω τις εντυπώσεις μου. Μέχρι τότε όμως μπορείτε να δείτε αυτό το βίντεο το οποίο είναι από παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα στην Google.



Το βιβλίο πραγματεύεται τα της φυλής Tarahumara η οποία κατοικεί στο ΒόρειοΔυτικό Μεξικό και τα μέλη της οποίας έχουν καταπληκτική δεινότητα στους δρόμους αντοχής, η μάλλον υπεραποστάσεις (100 μίλια και βάλε). Και φυσικά όλα αυτά μόνο με σανδάλια σε κατσάβραχα.

Η βασική ιδέα που προβάλλεται πίσω από αυτήν την ικανότητα, η οποία σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι χαρακτηριστική του είδους μας και όχι μόνο της συγκεκριμένης φυλής, είναι ότι η ικανότητα των ανθρώπων να τρέχουν πολύ μεγάλες αποστάσεις, προέκυψε στην διάρκεια της εξέλιξης και ίσως να ήταν το εξελικτικό πλεονέκτημα που μας έκανε αυτό που είμαστε.

Συγκεκριμένα η ανάπτυξη των χαρακτηριστικών του σώματος μας, μεγάλος εγκέφαλος, μεγάλο σώμα, μικρά δόντια κλπ φαίνεται να οφείλεται εκτός των άλλων και σε μια δίαιτα πλούσια σε πρωτεΐνες. Αυτή μπορεί να προέρχεται από το κυνήγι. Πως όμως κυνηγούσαν οι πρώτοι άνθρωποι αν δεν έιχαν όπλα; Από την εποχή του Αυστραλοπιθήκου έως την εμφάνιση των πρώτων πρωτόγονων όπλων (λαξευμένες πέτρες) πέρασαν κοντά 1.800.000 χρόνια. Φαίνεται λοιπόν πως ο άνθρωπος έχει ταλέντο στις μεγάλες έως πολύ μεγάλες αποστάσεις. και μπορεί να κυνηγάει ένα ζώο πολύ πιο γρήγορο από αυτόν μέχρι να το εξουθενώσει.  Και μάλιστα είναι πολύ λίγα τα υπόλοιπα ζώα που μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Κυρίως άλογα σκύλοι λύκοι κλπ. Είναι εντυπωσιακό αλλά ένας άνθρωπος μπορεί κυριολεκτικά να σκάσει ένα ελάφι αν το κυνηγάει μετά από μερικές ώρες. Ο λόγος φαίνεται να είναι μια ανεπτυγμένη αερόβια ικανότητα συν πολύ καλή ρύθμιση θερμοκρασίας μέσω του μηχανισμού εφίδρωσης. Παραθέτω μερικούς ενδιαφέροντες συνδέσμους:

Και ένα τμήμα από ντοκυμαντέρ όπου φαίνεται αυτός ακριβώς ο τρόπος κυνηγιού

Τελικά τα αθλήματα αντοχής είναι στενά συνδεδεμένα με το πεπρωμένο μας. Δεν φταίω εγώ που έχω τρελαθεί με αυτά. Είναι στο DNA μας.

11 Νοε 2009

Barefoot running?

ή περίπου barefoot.

Και εξηγούμαι. Αγόρασα ένα ζευγάρι Vibram FiveFingers γιατί μου κίνησαν πολύ την περιέργεια. Τα δοκίμασα μόνο μία φορά για ένα χιλιόμετρο πολύ χαλάρα και μου άρεσαν αρκετά. Κυρίως όμως λόγω του επικείμενου X-poros  δεν τα ξαναφόρεσα φοβούμενος πιθανό τραυματισμό.

Έως το προηγούμενο Σάββατο. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κανένας αγώνας σύντομα αποφάσισα να κάνω κάποιους πειραματισμούς. Κυρίως όσον αφορά το τρέξιμο. Και αυτό γιατί είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει σωστή και λάθος τεχνική στο τρέξιμο. Διάβασα και για την Pose Method καθώς και τις τελευταίες θεωρίες για τα αθλητικά παπούτσια. Που ούτε λίγο ούτε πολύ συμπεραίνουν ότι όσο πιο ακριβά και όσο πιο "καλά" (βλέπε cushioning) είναι τα παπούτσια τόσο πιο μεγάλος κίνδυνος τραυματισμού. Βέβαια σε όλα πρέπει να είναι επιφυλακτικός κανείς γιατί οι θεωρίες έρχονται και παρέρχονται. Πάντως η Pose method μου άρεσε σαν ιδέα γιατί μου θύμιζε το Total Immersion στην κολύμβηση από το οποίο έχω πολύ καλή εμπειρία. Θα έλεγα ότι είναι το ανάλογο του στο τρέξιμο. Οπότε είχα αποφασίσει να πειραματιστώ με αυτήν. Επειδή είμαι σε φάση αδράνειας και ξεκούρασης δεν είχα ξεκινήσει ακόμα. Η pose method θα έλεγα φλερτάρει με το barefoot καθώς προσπαθεί να μιμηθεί το στυλ που θα είχε κανείς αν δεν φόραγε παπούτσια. Άλλωστε οι απαιτήσεις της είναι πολύ λιτές όσον αφορά τα παπούτσια.

Κι έτσι φτάνουμε στο προηγούμενο Σάββατο.  Θα έβγαινα για τρέξιμο στο βουνό. "Και δεν παίρνω τα FiveFingers..." σκέφτηκα. Η ιδέα μου άρεσε. Αφού δεν είχα κανέναν αγώνα ή κοντινό στόχο ας βάλω λίγη ποικιλία. Πήρα μαζί μου και το Camelbak όπου έβαλα τα Trabuko. Το σχέδιο ήταν να κάνω μονοπάτια στο Σειχ Σου. Θα ξεκίναγα με τα FiveFingers και θα άλλαζα παπούτσια στο 2ο - 3ο χλμ. Όλοι λένε να αρχίζεις σιγά σιγά καθώς το πόδι δεν είναι μαθημένο. Άσε που το Σειχ Σου έχει και μπόλικη πέτρα. Ξεκίνησα λοιπόν και μετά από πέντε λεπτά περπάτημα άρχισα το τρεξιματάκι. Σίγουρα τα πετραδάκια τα νιώθεις αλλά δεν μπορώ να πω ότι πονάς. Σε λίγο μπήκα στο ανηφορικό μονοπάτι, και καθώς η ταχύτητα έπεσε τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Το πέλμα πλέον αγκαλιάζει το έδαφος, τα βράχια και τις ρίζες. Δεν πονάω. Μόνο λίγο προσοχή μη σκοντάψω πουθενά και χτυπήσω κανένα δάχτυλο.  Νιώθω να δουλεύουν μύες που ήταν σε απραξία για όλη μου τη ζωή. Αποφάσισα να κάνω όλη την ανηφόρα έτσι, και στην κατηφόρα να βάλω παπούτσια. Στο τέταρτο χιλιόμετρο ξανάλλαξα απόφαση. Θα κατέβαινα κιόλας. Είχα ενθουσιαστεί. Το κατέβασμα ήταν ακόμα καλύτερο! Ποτέ δεν μπορούσα να βρω ρυθμό στο κατέβασμα. Ή θα πάω πολύ γρήγορα και δεν το ελέγχω ή πολύ αργά και διαρκώς φρενάρω. Και στις δύο περιπτώσεις έχω δυνατά τραντάγματα και την εντύπωση ότι δεν ορίζω το σώμα μου. Κι όμως με τα FiveFingers βρήκα ρυθμό. Πολύ μικρά βηματάκια σχεδόν χοροπηδώντας. Τα γόνατα διαρκώς λυγισμένα και το κέντρο βάρους χαμηλά. Όπως λένε ότι πρέπει να τρέχεις. Μόνο που δεν προσπαθούσα, μου έβγαινε από μόνο του. Σαν κατσικάκι ένιωθα. Τι κι αν οι πέτρες έκαναν άγριο μασάζ στα πέλματα μου. Δεν με ένοιαζε. Μόνο δύο φορές πάτησα πέτρες  αρκετά αιχμηρές που με τίναξαν σαν ρεύμα. Ακούμπησε κάποιο νεύρο.

Μ' αυτά και μ' αυτά έτρεξα 8 χλμ κυρίως μονοπάτια. Μπορώ να πω ότι ήταν το πιο ευχάριστο τρέξιμο που έχω κάνει ποτέ. Καθ όλη τη διάρκεια δεν ένιωσα ούτε ένα τσίμπημα σε γόνατο. Εντυπωσιάστηκα. Ήθελα να τρέξω κι άλλο αλλά η λογική μου με σταμάτησε.

Όλη την υπόλοιπη μέρα ένιωθα τα πέλματα μου αναμμένα. Αλλά δεν πονούσα. Την επομένη βγήκα κι έκανα 12 χλμ στο βουνό με παπούτσια. Δεν ήταν τόσο διασκεδαστικά. Πάντως ένιωθα τα πόδια μου πιασμένα από την προηγούμενη σε μέρη που δεν είχαν ξαναπιαστεί ποτέ, κυρίως χαμηλά.

Έχω ενθουσιαστεί. Θα το συνεχίσω να δω τι θα βγει. Ελπίζω όχι τραυματισμός. Σιγά σιγά. Δυστυχώς μέσα στη βδομάδα είμαι πνιγμένος από υποχρεώσεις και δεν μπορώ να βγω ξανά. Βράδυ με φώτα φοβάμαι, μη σκοντάψω και σπάσω κανένα δάχτυλο. Το Σαββατοκύριακο που θα ξαναβγώ θα βγάλω και καμιά φωτογραφία. Θα προσπαθήσω να είμαι και πιο συντηρητικός. Οι μεγάλοι ενθουσιασμοί μπορεί να φέρουν μεγάλες απογοητεύσεις. Έκανα και το σχετικό search στο δίκτυο και βλέπω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που την είδε αλλιώς. Παράγγειλα βέβαια και το Born to Run.

Τι να πω. Δεν μου 'φτανε το τρίαθλο, τώρα έχω κι αυτό. Η χρονιά εξελίσσεται άκρως ενδιαφέρουσα!

9 Νοε 2009

Χ-POROS Fashion

Επειδή το καλό πρέπει να λέγεται και η προσπάθεια να επιβραβεύεται, επανέρχομαι στον X-Poros με αφορμή το T-shirt του αγώνα.


Λόγω κάποιας καθυστέρησης στην εκτέλεση της παραγγελίας, το T-shirt δεν ήταν έτοιμο κατά τη διάρκεια του αγώνα, και ο διοργανωτής δεσμεύτηκε να μας το στείλει ταχυδρομικά. Κι έτσι και έγινε. Πριν μερικές μέρες έλαβα την ειδοποίηση από το ταχυδρομείο. Επειδή το είχα ξεχάσει, αναρωτιόμουν τι να ήταν, καθότι με τις πολλές παραγγελίες από το Internet έχω ψιλοχάσει τη μπάλα με τα δέματα.


Όταν είδα το όνομα Κώστας Σαπουνάκης στη θέση του αποστολέα χάρηκα. Χάρηκα όχι μόνο για το μπλουζάκι που ήρθε αλλά και για την ανάμνηση του αγώνα που ανασύρθηκε από τη μνήμη μου. Μα ακόμα περισσότερο χάρηκα όταν άνοιξα το δέμα και το είδα. Συνήθως τα T-shirt των αγώνων είναι από άσχημα έως βαρετά. Μάλλον οι διοργανωτές εξουθενωμένοι από την προσπάθεια διοργάνωσης, αντιμετωπίζουν το θέμα του αναμνηστικού T-shirt με διάθεση διεκπεραιωτική. Εδώ όμως ο Κωστής φάνηκε μερακλής. Φρόντισε τον αγώνα του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Μπράβο!



1 Νοε 2009

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Χθές Σάββατο 31/10 έγινε το Brevet της Ευβοιας. 200 χιλιόμετρα και μερικά βουνά ανέβα- κατέβα. Και βροχή. Δεν λέω τίποτε άλλο.



ζηλεύω!

5η Ανάβαση Χορτιάτη - ΠΕΠΑΜΑΘ

Το αθλητικό γεγονός που κλείνει τη χρονιά είναι η ανάβαση Χορτιάτη που διοργανώνει η ΠΕΠΑΜΑΘ. Είναι γεγονός θα έλεγα οικογενειακού χαρακτήρα για εμάς τους Θεσσαλονικείς.



Βέβαια επειδή έχω ακόμα αρκετά κιλάκια για αναβάσεις, δεν είχα και πολλές αξιώσεις. Έστω κι έτσι όμως ποτέ δεν λέω όχι σε έναν αγώνα ειδικά όταν γίνετε στο σπίτι μου. Ένας αγώνας είναι καλύτερος κι από δέκα προπονήσεις αν είσαι ερασιτέχνης αθλητής. Λίγος ανταγωνισμός κάνει πάντα καλό κι αν δεν είσαι ο απόλυτα τελευταίος, πάντα κάποιον βρίσκεις να κοντραριστείς λιγάκι, ν' ανεβάσεις τους σφυγμούς στους 185, εκεί που αρχίζουν τα ωραία. Ο καιρός ήταν πολύ καλός με αρκετό κρύο, βοριαδάκι αλλά και λιακάδα. Για ανάβαση ότι έπρεπε.
 Μαζευτήκαμε καμιά 80αριά ποδηλάτες μπροστά από το αρχαιολογικό μουσείο. Διανύσαμε όλη την παραλιακή προς Φοίνικα με συνοδεία αστυνομίας και ομολογουμένως είμαστε ωραίο, πολύχρωμο - και διαφορετικό - θέαμα στην πόλη. Αυτό είναι και το κομμάτι που διασκεδάζω περισσότερο σ 'αυτόν τον αγώνα καθώς οι αντιδράσεις του κόσμου όταν μας βλέπει είναι πολύ θετικές.



Το ελεύθερο δόθηκε έξω από τη Θέρμη στον δρόμο προς Πανόραμα. Ουσιαστικά εκεί αρχίζει η ανηφόρα που διαρκεί έως και τη διασταύρωση Ασβεστοχωρίου - Χορτιάτη. Μετά ακολουθεί ένα επίπεδο κομμάτι 5 περίπου χιλιομέτρων όπου είχαμε κάνει ένα μικρό γκρουπάκι αν πάμε πιο γρήγορα, και ο αγώνας τέλειωσε μέσα στο χωριό ανηφορικά για να δώσει κανείς ότι έχει και δεν έχει. Δυστυχώς δεν ανεβήκαμε μέχρι τις κεραίες για να ζορίσουν αρκετά τα πράγματα.

Μια όμορφη Κυριακή.



H διαδρομή όπως καταγράφηκε από το Iphone.

View 5η Ανάβαση Χορτιάτη - ΠΕΠΑΜΑΘ in a larger map

30 Οκτ 2009

Παρνασσός

Το Τριήμερο που μας πέρασε το πέρασα στον Παρνασσό, (στην Θεσσαλονίκη είναι τριήμερο καθώς η 26η είναι αργία,  γιορτάζει ο Πολιούχος της πόλης Άγιος Δημήτριος).


Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε η ομορφιά της φύσης στον Εθνικό Δρυμό. Οι μέρες ήταν πολύ βροχερές αλλά αυτό μάλλον προσέθεσε στην ομορφιά του τοπίου. Τα υγρά γεμάτα βρύα βράχια, τα έλατα και η ομίχλη έφτιαχναν ένα σκηνικό καταπληκτικό.



Έτρεξα δύο μέρες από 12 χιλιόμετρα κάθε φορά, και μπορώ να πω πως δεν χόρταινα το θέαμα. Τη πρώτη φορά ξεκίνησα από έναν καλοστρωμένο δασικό και μετά μπήκα σε έναν μικρότερο όπου συνάντησα και την πινακίδα για τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού. Διασταυρώθηκα και με το Ε4, το ακολούθησα αλλά σε ένα λιβάδι βρήκα τόση λάσπη που γύρισα πίσω. Τη δεύτερη φορά ακολούθησα τον ίδιο δασικό και μετά από 6 χιλιόμετρα έφτασα στην δυτική άκρη του βουνού. Ξαφνικά μέσα από το ελατόδασος ξεπρόβαλε μπροστά μου στο βάθος η θάλασσα και μετά από εκατό μέτρα βρέθηκα να ατενίζω από ψηλά την Άμφισσα με τους ελαιώνες, την Ιτέα και τις ακτές στο βάθος, την Γκιώνα απέναντι. Είχε αρχίσει και το ψιλόβροχο αλλά δεν με πείραζε. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να πάω μέχρι Άμφισσα ή έστω μέχρι το χωριό Ελαιώνας (κατηφόρα ήταν άλλωστε) και να πάρω τηλέφωνο να έρθουν να με πάρουν αλλά είπα άσε καλύτερα...θα με πουν τρελό.



Πραγματικά οι εικόνες που μένουν στο μυαλό μου όταν τρέχω ή περπατάω είναι ανεξίτηλες. Δεν νομίζω ότι μπορείς να αγαπήσεις, να καταλάβεις, να νιώσεις, να δεις έναν τόπο αν δεν τον περπατήσεις, αν δεν τον αγγίξεις με τα πόδια σου αν δεν πιαστείς σε κάποιον βράχο με τα χέρια. Ακόμα και το ποδήλατο μου φαίνεται αρκετά γρήγορο, αρκετά αποκομμένο σε σχέση με το περπάτημα ή το τρέξιμο. Όταν γυρνάω και λέω για τα ωραία μέρη που είδα και μου λένε α.. να μας πας, ξέρω ότι αν τους πάω με το αυτοκίνητο δεν θα δουν ούτε το ένα δέκατο απ' ότι είδα και ένιωσα εγώ και θα απογοητευτούν. Μόνο αν περπατήσεις, αν κουραστείς, αν αφουγκραστείς τους ήχους και νιώσεις τις μυρωδιές, τότε μόνο βλέπεις πραγματικά.




Θα προσπαθήσω να ξαναπάω το καλοκαίρι ή αργά τη άνοιξη. Απ' όσο είδα το Ε4 διασχίζει το βουνό από βορρά προς νότο και ήδη το κομμάτι Αγόριανη-Δελφοί μου έχει μπει στο μυαλό. Τι καλύτερος τρόπος να επισκεφτεί κανείς τους Δελφούς παρά περπατώντας όλο το βουνό, όπως θα έκαναν άλλωστε και τα παλιά χρόνια...

27 Οκτ 2009

X-POROS V, Πόρωση

Εσείς που θα πάτε φέτος; Βουνό ή θάλασσα;

Και βουνό και θάλασσα. Και με βροχή για να 'χει ενδιαφέρον. Και που 'σαι... Βάλε και μπόλικη λάσπη. Και λίγο αναρρίχηση. Κάνε μια ποικιλία τέλος πάντων να μας ξεκάνεις.

Είχα ακούσει για τον Πόρο, ότι ξέφευγε από τη συμβατική έννοια του όρου αγώνας και πλησίαζε προς το περιπέτεια. Αλλά φέτος ο τρελός γιατρός του Πόρου και διοργανωτής του αγώνα Κωστής Σαπουνάκης βάλθηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας ξεκάνει όλους. Δεν γνωρίζω τι  βουντού έκανε αλλά και ο καιρός ήταν σύμμαχός του.

Από τις 8:30 το πρωί έβρεχε συνέχεια άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο.


Ας αρχίσουμε από το κολύμπι. Δύο χιλιόμετρα. Θα μας άφηναν σε ένα νησάκι σαν τους ναυαγούς να κολυμπήσουμε απέναντι. Τελικά οι ναυαγοσώστες έκριναν ότι αυτό ήταν επικίνδυνο, κι έτσι μας άφησαν από τη βάρκα σε απόσταση περίπου 200 μέτρων από την ακτή, να κολυμπήσουμε παράλληλα με αυτή. Το νερό δεν ήταν κρύο και δεν με πείραξε που δεν είχα νεοπρέν. Προφανώς η βροχή δεν ενοχλούσε. Καθώς συνήθως βγαίνω για ανάσα από τη δεξιά μεριά, είχα για θέα τις βραχώδεις απότομες ακτές του Πόρου. Όπως πάντα το κολύμπι ήταν το ευκολότερο και πιο ευχάριστο κομμάτι του αγώνα.


Αφού πλέον δεν ήμουν εντελώς στραβάδι, αυτό ήταν το δεύτερο μου τρίαθλο, προσπάθησα να δοκιμάσω να κολλήσω λίγο στο κολύμπι. Στην αρχή δεν τα κατάφερα να ακολουθήσω κάποιους πιο γρήγορους. Δεν κόλλαγα αρκετά κοντά και μου ξέφευγαν. Στα τελευταία 200 μέτρα όμως ήρθε κάποιος από δίπλα μου και αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω. Αυτή τη φορά κόλλησα πολύ κοντά. Μπορούσα να νιώθω στα ακροδάχτυλα μου το ρεύμα του νερού από το χτύπημα των ποδιών. Πραγματικά άξιζε τον κόπο.  Αφού κάθε μερικές χεριές έκανα και μία πρόσθιο για να μην πέσω πάνω του. Ούτε που το κατάλαβα πότε βγήκα έξω. Βγήκαμε σε μια μικρή ακτή με βότσαλο σκεπασμένη από τα φύκια που έβγαλαν τα κύματα. Εκεί ανακάλυψα ότι ο κολυμβητής μπροστά μου ήταν ο καλός φίλος zoups.


Αλλαγή στα γρήγορα, παπούτσια τρεξίματος και πάμε για τα 10 χιλιόμετρα τρέξιμο. Πιο τρέξιμο δηλαδή... Αρχίσαμε με σκαρφάλωμα στο φαράγγι Xuxu, και σε λίγο έφτασα στον βράχο bebeka.Ένας κάθετος βράχος περίπου 10 μέτρα ύψους, βρεγμένος, με ένα σκοινί να κρέμεται. Δυο εθελοντές να δίνουν οδηγίες. Πρώτη φορά θα έκανα τέτοιο πράγμα. Ρώτησα αν έπεσε κανείς. Όλοι τα κατάφεραν. Εε.. αν όλοι τα κατάφεραν γιατί όχι κι εγώ.. Βέβαια  λόγω βροχής γλίστραγε, αλλά με λίγο προσοχή τα κατάφερα. Συνέχεια μέσα στο φαράγγι κάτω από πέτρινα τόξα προσέχοντας κάθε βήμα τα γλιστρήματα. Βγαίνοντας από το φαράγγι είχα πλέον ανέβει ψηλά και η θέα της ακτής κάτω σου έκοβε την ανάσα. Συνέχεια στην τραβέρσα του χαμού ή όπως αλλιώς λεγόταν όπου χοροπήδαγα από βράχο σε βράχο  σαν το κατσίκι ψάχνοντας ένα μικρό κόκκινο σημαδάκι ή ένα κομμάτι ταινίας, που να σου δείχνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο. Άλλοι συναθλητές πιο ψηλά κι άλλοι πιο χαμηλά σε παράλληλες πορείες στη πλαγιά ψάχνοντας τα σημάδια. Και η βροχή να συνεχίζεται. Φτάσαμε πάνω και πλέον τα δύσκολα είχαν τελειώσει. Ακολούθησαν ποικιλία μονοπατιών, κομμάτια δασικού, ασφάλτου, αντιπυρικές "γολγοθάδες" προς τα πάνω και προς τα κάτω.

Αλλαγή στο ποδήλατο και ο αγώνας τώρα αρχίζει. Για να είμαι ειλικρινής  τελειώνοντας το τρέξιμο, ένιωθα αρκετά κουρασμένος και ευχαρίστως θα δεχόμουν  να τελειώσει ο αγώνας εκεί. Έχοντας όμως μπροστά μου 50 χλμ ΜΤΒ (που με καλές καιρικές συνθήκες θα ήταν ένα 5ωρο) ο αγώνας τώρα ξεκίναγε. Και πως ξεκίναγε. Στην αρχή ανηφορική άσφαλτος, μετά χωματόδρομος μέσα στη λάσπη, και μετά μονοπάτι. Με πολλή λάσπη και όχι κατηφορικό. Με λίγα λόγια πολύ κουβάλημα. Και όταν έβγαινα στους δασικούς η ταχύτητα λόγω λάσπης ήταν απελπιστική. Έβλεπα στο κοντέρ κάτι ταχύτητες 5-6 χλμ/ώρα έκανα τις πράξεις στο μυαλό μου (50/5 =10 ώρες) και μ' έπιανε απελπισία. Θα αφήναμε τα κόκαλά μας στον Πόρο.


Στο ποδήλατο μπορούσε να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε δύο αποστάσεις, 25 και 50 χλμ. Και στους δύο αγώνες τα πρώτα 18 χλμ ήταν κοινά. Και ήταν τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα. Μου πήρε περίπου 3 ώρες να τα κάνω! Οπότε στο 18 ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Να στρίψω αριστερά και να κάνω τον  μικρό αγώνα. Όμως έστριψα δεξιά. Στην πρώτη ανηφόρα άρχισα να έχω προβλήματα στο ντεραγιέ από τη πολλή λάσπη. Ρύθμισα λίγο τα συρματόσχοινα και διορθώθηκαν, απλά έχασα το μικρό πίσω γρανάζι. Άχρηστο ήταν ούτως ή άλλως. Συνέχισα με το υπέρτατο μονοπάτι και κατέληξα σε έναν καταπληκτικό όρμο να ποδηλατώ δίπλα στην ακροθαλασσιά. Συνέχεια από τα γαβ γαβ μέσα σε έναν ελαιώνα. Σπρώξιμο πάλι να ανέβει το ποδήλατο την πλαγιά. Εδώ άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου. Έπρεπε να την έχω κοπανήσει στο 18 για τον μικρό. Η ώρα ήταν έξι και κάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον τελειώσω. Θα με έπιανε η νύχτα για τα καλά. Στα επόμενα χιλιόμετρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως να τα παρατήσω πριν με πιάσει η νύχτα. Δεν ήταν μόνο το σκοτάδι (είχα φώτα μαζί μου), είχα ξεμείνει από δυνάμεις. Αλλά και το να τα παρατήσεις αν είσαι μέσα στο βουνό δεν είναι τόσο εύκολο. Ευτυχώς η χάραξη του αγώνα με έφερε στο 32 σε απόσταση ανάσας από το σημείο τερματισμού. Κάποιος με άκουσε και μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Στροφή δεξιά και σε ένα χιλιόμετρο ο τερματισμός.

Αυτός ήταν αγώνας. Μόνο 7 τερμάτισαν. Όλοι οι άλλοι ή έκαναν τον μικρό, ή κάποια άλλη απόσταση καθώς χάθηκαν ή τα παράτησαν. Όπως και να 'χει ήμουν 7 ώρες στην πίεση. Αν ήταν να κάνω ένα αγώνα τον χρόνο αυτόν θα έκανα. Όχι μόνο γιατί είναι ο πιο δύσκολος αλλά και ο πιο τρελός.

Τι θα θυμάμαι
  • Το χρώμα της θάλασσας όταν κολυμπούσα. Είχε συννεφιά και το νερό είχε ένα πολύ σκούρο μπλε που άνοιγε λίγο προς την επιφάνεια, σαν το βαθύ μπλε στις νερομπογιές που είχαμε μικροί.
  • Τον βράχο bebeka.
  • Τα κυκλάμινα που ήταν παντού και στα μονοπάτια και στους δασικούς.
  • Τη μυρωδιά της ρίγανης σε κάποιες αντιπυρικές. Και με την πείνα που είχα οι συνειρμοί ήταν αναπόφευκτοι...
  • Τη λάσπη στο ποδήλατο που με τις πευκοβελόνες ήταν μπετόν αρμέ
  • Τις εικόνες του Πόρου από ψηλά σε διάφορες στιγμές του αγώνα. Πραγματικά μια ακόμα πολύ όμορφη και γραφική γωνιά της Ελλάδας.
  • Το ντους μετά τον αγώνα. Μπήκα με τα ρούχα μέσα για να φύγουν οι πολλές λάσπες. Τα έβγαζα ένα ένα κι όταν έφτασα στο tri suit  έπεσαν μέσα στα χώματα και κάτι φύκια... Τότε θυμήθηκα από που ξεκινήσαμε και τι τραβήξαμε και με έπιασαν τα γέλια.


Και του χρόνου!

13 Οκτ 2009

Όλα τα 'χε ο Πόρος ο κακός καιρός του έλειπε...

Τελικά αυτή η υπόθεση του τριάθλου εξελίσσεται σε περιπέτεια. Πριν το Σχίνιαθλο έβλεπα συνέχεια τον καιρό λόγω του δυνατού αέρα. Τώρα με τον Πόρο τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα από άποψης καιρού. Αυτά παθαίνεις αν γκρινιάζεις για λίγο αεράκι... Φυσικά δήλωσα για τον μεγάλο, δεν θα έκανα 1400 χλμ για μόνο 25 χλμ ποδήλατο. Οπότε το πρόγραμμα λέει 1500 κολύμπι, 10 τρέξιμο και 50 MTB.


Κατά τ' άλλα την προηγούμενη εβδομάδα έβαλα πολύ τρέξιμο και μάλιστα σε κάποιο πήγα κι αρκετά γρήγορα. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι κατόρθωσα να ελέγξω τον πρηνισμό μου ειδικά στο αριστερό πόδι. Θα επανέλθω στο θέμα με κάποιο post αργότερα όταν θα έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα. Τελικά και το τρέξιμο όσο απλό κι αν φαίνεται έχει κι αυτό την τεχνική του.


Με το βλέμμα στο βαρομετρικό λοιπόν, αλλά κάτι μου λέει ότι θα' χω να λέω για αυτόν τον αγώνα...

6 Οκτ 2009

Καιρός για διάβασμα

Αγαπάω τα βιβλία. Όσο καλό κι αν είναι το Internet τίποτα δεν είναι τόσο καλό όσο ένα βιβλίο. Γιατί να ταλαιπωρήσαι να μαζέψεις τα ψήγματα της γνώσης από δω κι από 'κεί όταν μπορείς να πάρεις ένα καλό βιβλίο όπου όλα είναι οργανωμένα και έτοιμα; Όπου κάποιος ειδικός έχει κάνει την δουλειά για σένα; Βέβαια κι όλα τα βιβλία δεν είναι καλά, αλλά ένα καλό είναι ανεκτίμητο. Προσωπικά θεωρώ  τον εαυτό μου τυχερό αν για κάθε δύο βιβλία το ένα είναι καλό.

Σήμερα ο ταχυδρόμος μου έφερε την τελευταία μου παραγγελία από το Amazon



Από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα μου άρεσε πολύ το TriPower. Έχει όλες τις ασκήσεις ενδυνάμωσης και διατάσεις, οργανωμένες με ωραίες οδηγίες.
Επίσης πολύ καλό φαίνεται το WorkOuts in a Binder (της Gale Bernhardt κι αυτό) το οποίο έχει προγράμματα προπονήσεων κολύμβησης σε πλαστικοποιημένο χαρτί ώστε να μπορείς να το παίρνεις και στην πισίνα!
Το The Fit swimmer μάλλον δεν μου γέμισε το μάτι, κυρίως λόγω εκτύπωσης.

Πολύ κολύμπι θα πέσει φέτος.

5 Οκτ 2009

Vibram FiveFingers KSO (Πρώτες Εντυπώσεις)


Το τελευταίο μου απόκτημα. Χθες πήγα για μια βόλτα με το ποδήλατο στο βουνό και αφού τέλειωσα τα φόρεσα και έκανα δύο χιλιόμετρα περπάτημα και χαλαρό τρεξιματάκι.
Οι πρώτες εντυπώσεις πολύ καλές. Δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο. Πραγματικά είναι σαν να περπατάς ξυπόλυτος τουλάχιστον όσον αφορά την κίνηση του πέλματος και την ελευθερία κίνησης των δακτύλων.
Από την άλλη ή έστω και λεπτή σόλα που διαθέτουν προστατεύει από τα μικρά και μεγάλα πετραδάκια, που κάνουν το περπάτημα επώδυνη διαδικασία όταν είναι κανείς ξυπόλυτος.


Τα δοκίμασα σε πατημένο δασικό με αρκετές πέτρες και πετραδάκια, και σε μονοπάτι. Τα έτρεξα μόνο στην ανηφόρα στον δασικό και μπορώ να πω ότι ήταν πιο άνετα απ' ότι θα φανταζόμουν. Φυσικά και βοηθάνε να πατάει κανείς με το πέλμα και όχι με τις φτέρνες. Στο μονοπάτι ενδιαφέρον έχει το πως το πέλμα και τα δάκτυλα αγκαλιάζουν τις ανωμαλίες. Στην κατηφόρα μόνο περπάτησα. Τις πρώτες φορές ας είμαστε λίγο προσεκτικοί. Γενικά οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές. Θα επανέλθω αργότερα όταν θα έχω σχηματίσει πιο ολοκληρωμένη άποψη.

Το Πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος τρίτο)

Τελικός Απολογισμός

Όταν αποφάσισα να τρέξω στο σχίνιαθλο, (το sprint πρώτα και μετά άλλαξα την απόφαση μου για την απόσταση) είχα να ανέβω έξι μήνες σε κούρσα και τρεις μήνες σε ΜΤΒ. Γενικά ήμουν, ας πούμε, στο χαμηλότερο σημείο από πλευράς φυσικής κατάστασης των τελευταίων τεσσάρων ετών. Το βάρος μου ήταν 78 κιλά σε σχέση με τα 72 των προηγούμενων ετών. Αυτά για ύψος 177 cm. Το μόνο που έκανα από πλευράς προπόνησης ήταν μία δύο φορές τρέξιμο την εβδομάδα από μία ώρα περίπου.

Το ότι με έξι εβδομάδες προπόνηση ανέκαμψα τόσο γρήγορα και τα πήγα τόσο καλά στον αγώνα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτά που συμπεραίνω είναι τα εξής:

  • Που και που κάνει καλό η ξεκούραση. Το να απαιτείς διαρκώς περισσότερα από το σώμα σου έχει κάποιο όριο. Ένα διάλειμμα ακόμα και τόσο μεγάλο όσο έξι μηνών μπορεί να κάνει πολύ καλό.
  • Δεν είναι μόνο η σωματική κόπωση αλλά και η ψυχολογική. Η διαρκής προσπάθεια για καλύτερη φυσική κατάσταση, καλύτερο χρόνο, περισσότερη δύναμη, μικρότερο βάρος κλπ, σε βάζει σε ένα σπιράλ όπου στο τέλος χάνεις το νόημα.
  • Το νόημα είναι να περνάς καλά. Και δεν περνάς καλά αν έχεις στο μυαλό σου χρόνους επιδόσεις προπονήσεις κλπ κλπ. Σε δύο αγώνες έχω περάσει πραγματικά καλά, υπό την έννοια ότι και ο αγώνας μου άρεσε και μπόρεσα να δώσω ότι μπορούσα. Σε αυτόν και στον πρώτο μου στη Θάσο το 2005. Δεν είναι τυχαίο ότι και τότε επειδή ήταν ο πρώτος μου, ο μόνος στόχος ήταν να τερματίσω. Παρ' όλα αυτά κι εκεί όπως και στο σχίνιαθλο κατάφερα να τα δώσω όλα και να κάνω τον καλύτερο χρόνο που θα μπορούσα (καλή απόδοση).  
  • Τελικά δεν πρέπει να παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Στο ερασιτεχνικό επίπεδο που κινούμαι το βασικότερο είναι ο "χαβαλές" και το "Fun". Απλά είναι λίγο λεπτή η γραμμή που πρέπει να κινηθεί κανείς ώστε από τη μια να κάνει την προπόνηση που πρέπει ώστε να πάει στον αγώνα έτοιμος (δεν έχει καθόλου fun αν καρφώσεις στον αγώνα), αλλά από την άλλη να κρατήσεις την mentalité του "πάμε να περάσουμε καλά". Νομίζω αυτό είναι κάτι που με την εμπειρία, τις καλές και τις άτυχες στιγμές, μαθαίνει κανείς. Θα τρέπει να κινηθεί κανείς και από τις δυο μεριές της γραμμής αυτής για να δει πώς είναι, και να μπορέσει να ισορροπήσει τελικά. Βοηθάει βέβαια και το περιβάλλον. Η κούρσα πχ είναι πολύ πιο ανταγωνιστική, το ΜΤΒ και το τρίαθλο πολύ πιο cool.




Τελικά το Σχίνιαθλο ήταν το reset που χρειαζόμουν μετά από πέντε χρόνια ενασχόλησης με την ποδηλασία. Μ΄ αυτά και μ' αυτά τό έκανα κι αυτό πέρασα καλά και πάω μπροστά. Πως το 'πε ο Γιωργάκης;(Για να είμαστε και στο πολιτικό κλίμα των ημερών). Σηκώνουμε τα μανίκα και πάμε για δουλειά...;
Μόνο που εγώ το εννοώ. Επόμενη στάση Χ-poros V, πόνος και τρόμος!

30 Σεπ 2009

Το πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος δεύτερο)

Αφού τελείωσα με την περιγραφή του αγώνα να κάνω και έναν απολογισμό της προσπάθειας μου τις τελευταίες έξι εβδομάδες που αποφάσισα να αγωνιστώ στο πρώτο μου τρίαθλο.

Είναι ευτυχής σύμπτωση που έτυχε με το άνοιγμα του blog. Μπορώ μάλιστα να ισχυριστώ ότι η καταγραφή και κυρίως η δημοσιοποίηση της προσπάθειας μου με βοήθησε, υπό την έννοια ότι ό,τι έκανα το σκεφτόμουνα δύο φορές. Έτσι προστατεύτηκα από την υπερπροπόνηση που είναι το συνηθέστερο σφάλμα.


Για την προπόνηση μου στηρίχθηκα στο βιβλίο "Training Plans For Multisport Athletes" της Gale Bernhardt. Θα σταθώ λίγο εδώ γιατί πραγματικά θεωρώ αυτό το βιβλίο κορυφαίο. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία προπονητικής και όλα τα καλά έχουν τα ίδια προβλήματα. Πρώτον, απευθύνονται σε προπονητές, ούτε καν σε αθλητές. Δεύτερο πρόβλημα είναι ότι απευθύνονται σε προπονητές που προπονούν πραγματικούς αθλητές. Στη δικιά μου περίπτωση όπως και σε τόσες άλλες έχουμε να κάνουμε με ερασιτέχνη αθλητή που έχει δουλειά οικογένεια και ένα κάρο υποχρεώσεις. Το βιβλίο της Gale είναι γραμμένο ακριβώς για την περίπτωση μου. Απλά και εύκολα προγράμματα για ανθρώπους με λίγο χρόνο. Πολλά φαίνονται τόσο εύκολα που σκέφτεσαι δεν μπορεί κάποιο λάθος γίνεται. Κι όμως εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως είναι άκρως επιτυχημένα. Αυτό είναι το βασικότερο ατού του βιβλίου. Τα προγράμματα του είναι εύκολα. Έτσι αποφεύγεις το νούμερο ένα λάθος, την υπερπροπόνηση. Αν σκοπεύεις να τρέξεις σε κάποιο τρίαθλο αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βιβλίο που θα πάρεις εκτός κι αν δεν ξέρεις κολύμπι. Σε αυτήν την περίπτωση άρχισε από το επόμενο.

Total Immersion. Ο απόλυτος οδηγός για να μάθεις κολύμβηση αν είσαι ενήλικας. Ο Terry Laughlin προσεγγίζει με μοναδικό τρόπο το θέμα κολύμβηση. Εστιάζει στην τεχνική και στον τρόπο που ο κολυμβητής τοποθετεί το σώμα του μέσα στο νερό. Προτείνει μια ολόκληρη μέθοδο, όπου μέσα από μια σειρά ασκήσεων ισορροπίας μαθαίνει ή μάλλον επαναπρογραματίζει το νευρομυικό του σύστημα έτσι ώστε να ελέγχει πλήρως τη θέση του μέσα στο νερό. Γιατί το κολύμπι είναι πρωτίστως θέμα υδροδυναμικής αντίστασης και όχι ισχύος. Χρειάζεται απλά λίγο υπομονή, γιατί στην αρχή κάνεις μόνο ασκήσεις και δεν κολυμπάς. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δικαιώνει την προσπάθεια. Αν μάθεις κολύμβηση "the total immersion way" απλά το θέμα κολύμβηση δεν θα σε απασχολήσει ξανά. Θα είναι το πιο Fun κομμάτι του τριάθλου.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στο Σχίνιαθλο. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να γνωρίσει κανείς το τρίαθλο. Όχι ότι υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να μην θαυμάσει κανείς τον εκπληκτικό αγώνα που διοργανώνουν δυο ερασιτέχνες. Η Marie και ο Λεωνίδας. Η οργάνωση είναι άψογη, επαγγελματικών προδιαγραφών, και όμως το κλίμα είναι τόσο χαλαρό και φιλικό που πραγματικά το διασκεδάζεις. Δεν γνωρίζω αν αυτό το κλίμα είναι εγγενές χαρακτηριστικό του αθλήματος ή της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Όπως και να 'χει μπράβο τους.



Τέλος να πω και κάτι που με εξέπληξε. Το τρίαθλο είναι άκρως εθιστικό. Ήδη αποφάσισα να πάω και στον X-poro σε δύο εβδομάδες. Μετά δεν ξέρω τι θα κάνω. Μου φαίνεται πολύ μεγάλο το διάστημα μέχρι τον Μάιο και το επόμενο Σχίνιαθλο.