Το πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος δεύτερο)

Αφού τελείωσα με την περιγραφή του αγώνα να κάνω και έναν απολογισμό της προσπάθειας μου τις τελευταίες έξι εβδομάδες που αποφάσισα να αγωνιστώ στο πρώτο μου τρίαθλο.

Είναι ευτυχής σύμπτωση που έτυχε με το άνοιγμα του blog. Μπορώ μάλιστα να ισχυριστώ ότι η καταγραφή και κυρίως η δημοσιοποίηση της προσπάθειας μου με βοήθησε, υπό την έννοια ότι ό,τι έκανα το σκεφτόμουνα δύο φορές. Έτσι προστατεύτηκα από την υπερπροπόνηση που είναι το συνηθέστερο σφάλμα.

Για την προπόνηση μου στηρίχθηκα στο βιβλίο "Training Plans For Multisport Athletes" της Gale Bernhardt. Θα σταθώ λίγο εδώ γιατί πραγματικά θεωρώ αυτό το βιβλίο κορυφαίο. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία προπονητικής και όλα τα καλά έχουν τα ίδια προβλήματα. Πρώτον, απευθύνονται σε προπονητές, ούτε καν σε αθλητές. Δεύτερο πρόβλημα είναι ότι απευθύνονται σε προπονητές που προπονούν πραγματικούς αθλητές. Στη δικιά μου περίπτωση όπως και σε τόσες άλλες έχουμε να κάνουμε με ερασιτέχνη αθλητή που έχει δουλειά οικογένεια και ένα κάρο υποχρεώσεις. Το βιβλίο της Gale είναι γραμμένο ακριβώς για την περίπτωση μου. Απλά και εύκολα προγράμματα για ανθρώπους με λίγο χρόνο. Πολλά φαίνονται τόσο εύκολα που σκέφτεσαι δεν μπορεί κάποιο λάθος γίνεται. Κι όμως εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως είναι άκρως επιτυχημένα. Αυτό είναι το βασικότερο ατού του βιβλίου. Τα προγράμματα του είναι εύκολα. Έτσι αποφεύγεις το νούμερο ένα λάθος, την υπερπροπόνηση. Αν σκοπεύεις να τρέξεις σε κάποιο τρίαθλο αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βιβλίο που θα πάρεις εκτός κι αν δεν ξέρεις κολύμπι. Σε αυτήν την περίπτωση άρχισε από το επόμενο.

Total Immersion. Ο απόλυτος οδηγός για να μάθεις κολύμβηση αν είσαι ενήλικας. Ο Terry Laughlin προσεγγίζει με μοναδικό τρόπο το θέμα κολύμβηση. Εστιάζει στην τεχνική και στον τρόπο που ο κολυμβητής τοποθετεί το σώμα του μέσα στο νερό. Προτείνει μια ολόκληρη μέθοδο, όπου μέσα από μια σειρά ασκήσεων ισορροπίας μαθαίνει ή μάλλον επαναπρογραματίζει το νευρομυικό του σύστημα έτσι ώστε να ελέγχει πλήρως τη θέση του μέσα στο νερό. Γιατί το κολύμπι είναι πρωτίστως θέμα υδροδυναμικής αντίστασης και όχι ισχύος. Χρειάζεται απλά λίγο υπομονή, γιατί στην αρχή κάνεις μόνο ασκήσεις και δεν κολυμπάς. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δικαιώνει την προσπάθεια. Αν μάθεις κολύμβηση "the total immersion way" απλά το θέμα κολύμβηση δεν θα σε απασχολήσει ξανά. Θα είναι το πιο Fun κομμάτι του τριάθλου.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στο Σχίνιαθλο. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να γνωρίσει κανείς το τρίαθλο. Όχι ότι υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να μην θαυμάσει κανείς τον εκπληκτικό αγώνα που διοργανώνουν δυο ερασιτέχνες. Η Marie και ο Λεωνίδας. Η οργάνωση είναι άψογη, επαγγελματικών προδιαγραφών, και όμως το κλίμα είναι τόσο χαλαρό και φιλικό που πραγματικά το διασκεδάζεις. Δεν γνωρίζω αν αυτό το κλίμα είναι εγγενές χαρακτηριστικό του αθλήματος ή της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Όπως και να 'χει μπράβο τους.

Τέλος να πω και κάτι που με εξέπληξε. Το τρίαθλο είναι άκρως εθιστικό. Ήδη αποφάσισα να πάω και στον X-poro σε δύο εβδομάδες. Μετά δεν ξέρω τι θα κάνω. Μου φαίνεται πολύ μεγάλο το διάστημα μέχρι τον Μάιο και το επόμενο Σχίνιαθλο.

Το πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος πρώτο)

Τελικά τα κατάφερα. Και πολύ καλύτερα απ’ ότι φανταζόμουν. Είχα βάλει στόχο τις 4:30 ώρες και τερμάτισα σε 4:14 και μάλιστα σε άσχημες συνθήκες με πολύ δυνατό άνεμο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα προσπαθήσω να περιγράψω την προετοιμασία και τον αγώνα ώστε να μπορεί να πάρει κάποια ιδέα όποιος σκοπεύει να δοκιμάσει στο τρίαθλο.

Η τελευταία εβδομάδα 

Τρίτη και Πέμπτη έκανα από 750 μέτρα κολύμπι, περίπου 16 λεπτά. Την Τετάρτη έτρεξα πολύ χαλαρά 5 χλμ με κάποια γρήγορα διαλείμματα και το Σάββατο το πρωί έκανα ένα τέταρτο ποδήλατο κι ένα τέταρτο τρέξιμο. Από φαγητό ήμουν πολύ συγκρατημένος γιατί είχα καταφέρει να χάσω ένα κιλό τις τελευταίες δύο εβδομάδες και δεν ήθελα να το ξαναπάρω. Γενικά τις υπερφορτώσεις υδατανθράκων τις φοβάμαι.

Από τη μεριά των τεχνικών έκανα ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνει κανείς. Αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Συγκεκριμένα παρέλαβα την Πέμπτη ένα σετ αερόμπαρες (Syntace C3) τις οποίες δεν προλάβαινα να δοκιμάσω καθώς την Παρασκευή ταξίδευα για Αθήνα. Τις έβαλα και ρύθμισα την θέση μου στο ποδήλατο στο προπονητήριο. Το ρύθμισα έτσι ώστε αν δεν με βόλευαν οι μπάρες στον αγώνα να μπορώ να το πάω το ποδήλατο και κανονικά σαν κούρσα. Δηλαδή δεν έβαλα τη σέλα όσο μπροστά και όσο πάνω θα έπρεπε. Τελευταίες μικρορυθμίσεις έκανα το Σάββατο το απόγευμα.

Πριν την εκκίνηση

Το Σάββατο φρόντισα να κουραστώ αρκετά κατά τη διάρκεια της μέρας ώστε να με πάρει γρήγορα ο ύπνος. Έτσι κι έγινε. Στις δέκα κοιμόμουν σαν πουλάκι. Πριν κοιμηθώ έφαγα και μία ενεργειακή μπάρα. Ξύπνησα στις πέντε και δέκα από μόνος μου. Σπάνια κοιμάμαι πάνω από επτά ώρες οπότε ένιωθα πολύ ξεκούραστος. Φυσικά είχα και αγωνία. Μικρή λεπτομέρεια. Το ξυπνητήρι το είχα ρυθμίσει για τις έξι το απόγευμα. Ανατρίχιασα όταν το είδα. Πως είναι δυνατόν να κάνω τέτοια λάθη! Χουζούρεψα μέχρι τις έξι και μετά σηκώθηκα. ‘Εξι και τέταρτο έφαγα μια μπάρα. Τσέκαρα τη λίστα με τα πράγματα που θα πρεπε να πάρω μαζί μου, αν και τα είχα ήδη ετοιμάσει από την προηγούμενη. Ξεκίνησα στις επτά παρά τέταρτο για να είμαι στις επτά και μισή στο σχοινιά. Στο δρόμο ήπια ένα Red Bull κυρίως για την καφεΐνη που περιέχει. Όχι ότι νομίζω ότι δύο ώρες πριν την εκκίνηση έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα στην απόδοση αλλά δεν βαριέσαι έτσι για να ξεγελιόμαστε...

Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν και οι καλύτερες. Είχε πολύ δυνατό αέρα. Κατεβαίνοντας από Διόνυσο προς Νέα Μάκρη φαινόταν καθαρά ότι δεν θα καλοπερνούσαμε. Αυτό ήταν που φοβόμουνα τις τελευταίες τέσσερις ημέρες που η πρόβλεψη έδινε βοριά. Και δυστυχώς η πρόβλεψη επαληθεύθηκε. Η γνωστή ψιλοκουβέντα με φίλους και πιο έμπειρους να φύγει η νευρικότητα, μετά τακτοποίηση των πραγμάτων στον χώρο των αλλαγών. Το ποδήλατο στη θέση του, μια πετσετούλα με τα παπούτσια του τρεξίματος μπροστά, του ποδηλάτου πίσω με τις κάλτσες, το κράνος με τα γυαλιά και τα γάντια μέσα. Τα υπόλοιπα στο καλαθάκι και σε μια άκρη την τσάντα μου. Ένα μπουκάλι νερό για να ξεπλύνω τα πόδια μου. Το κλειδί του αυτοκινήτου στο τσαντάκι κάτω από τη σέλα. Ακολούθησε η ενημέρωση και βρεθήκαμε να περιμένουμε την εκκίνηση. Κάπου εδώ δίψασα και ευτυχώς βρέθηκε ο Κώστας μ’ ένα μπουκάλι νερό. Καλό είναι να χει κανείς ένα μπουκαλάκι ισοτονικό μαζί του.

Το κολύμπι 

Καθώς δεν είχα την παραμικρή εμπειρία αλλά ούτε και μέτρο σύγκρισης αποφάσισα να ξεκινήσω στο πλάι και πίσω ώστε να μη βρεθώ σε γρήγορους και φάω πολλές κλοτσιές. Μέγα λάθος. Με κάθε χεριά μου έπεφτα πάνω στα πόδια των μπροστινών οι οποίοι κουνούσαν χέρια πόδια αλλά δεν προχωρούσαν και πολύ. Τζίφος. Περίμενα λίγο να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και άρχισα να προσπερνάω. Ένιωθα πολύ καλά. Μου άρεσε και το θέαμα με τόση μπουρμπουλήθρα από 70 αθλητές. Έφτασα εύκολα στην πρώτη σημαδούρα στρίβω και.... Πού είναι η δεύτερη σημαδούρα; Ήταν αδύνατο να τη βρω. Κάτι το κόντρα κύμα, κάτι οι υπόλοιποι κολυμβητές κάτι η αντηλιά ήταν αδύνατο να προσανατολιστώ. Δεύτερο λάθος. Έβαλα σημάδι κάποιες κορυφές στον ορίζοντα, μόνο πού ήταν οι λάθος. Άρχισα να ανοίγομαι πολύ δεξιά οπότε με έζωσαν και τα φίδια. Δεν μπορεί να κάνουν όλοι λάθος κι εγώ να είμαι ο σωστός. Έστριψα προς την κατεύθυνση του πλήθους. Κολυμπούσα πλέον με κατεύθυνση που να συγκλίνει με τους άλλους. Μετά από λίγο είδα καθαρά και την σημαδούρα. Στον γυρισμό το ρεύμα ήταν τόσο δυνατό που ούτε κατάλαβα πότε έφτασα, στροφή ξανά και για να δούμε τώρα, θα βρω τη σημαδούρα; Μα ναι ήταν ξεκάθαρο που ήταν, μου κάνει εντύπωση πως δεν την έβλεπα την πρώτη φορά! Αν το ξαναέκανα θα έμπαινα για προθέρμανση πριν την εκκίνηση να κάνω τα πρώτα εκατό μετρά μέχρι την πρώτη σημαδούρα για να δω και την κατάσταση.

Τέλος πάντων παρ’ όλα αυτά το κολύμπι ήταν πολύ ευχάριστο και δροσιστικό και δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε καθόλου. Και αν κρίνω και από τον χρόνο μου (περίπου στη μέση της κατάταξης) τα κατάφερα πολύ καλά. Το σημαντικότερο είναι οτι βγήκα ξεκούραστος αφού στα χίλια πεντακόσια μέτρα δεν κούνησα ούτε μια φορά τα πόδια μου. Η μέθοδος Total Immersion που ακολούθησα για να μάθω κολύμβηση μου βγήκε δυνατό χαρτί. Μια μέρα θα γράψω ένα post γι αυτήν. Έτρεξα στην ζώνη αλλαγών, ξέπλυμα τα πόδια, σκούπισμα, κάλτσες, παπούτσια κράνος, γυαλιά, γάντια (τα γάντια με ζόρισαν λίγο για να μπουν), δυο μπάρες και τέσσερα τζελάκια στην τσέπη και φύγαμε... χρόνος 42’51”

Το ποδήλατο 

Στην αρχή είχα ανεβασμένους σφυγμούς όχι τόσο από το κολύμπι όσο από την φούρια της αλλαγής. Αμέσως όμως βρήκα τον ρυθμό μου. Άλλωστε το ποδήλατο είναι το άθλημα μου, και για κάτσε, αυτόν μπροστά σαν να τον πλησιάζω. Αρχίζει να έχει ενδιαφέρον. Περνάω τον πρώτο και στρίβω δεξιά. Ο αέρας εντελώς κόντρα. Πάνω στις μπάρες και πλησιάζω άλλους δύο, τους περνάω κι αυτούς. Α μου αρέσει το τρίαθλο. Και πάνω που χαλάρωσα και σκεφτόμουνα πόσο μου αρέσει το τρίαθλο τραβήχτηκα πολύ άκρη στο δρόμο μια δυνατή ριπή με έβγαλε λίγο πιό δεξιά, ο τροχός μου χτύπησε σε κάποιο τσιμεντάκι που δεν ξέρω τι δουλειά είχε εκεί και βρέθηκα φαρδύς πλατύς κάτω. Μα είναι δυνατόν! Πρώτη πτώση σε κούρσα και να είναι σε τρίαθλο μόνος μου στο ισιάδι!! Δεν γίνονται αυτά!!!

Σηκώνομαι. Ένα μούδιασμα στη μύτη. Πιάνω δεν πονάω. ΟΚ. Κοιτάω το χέρι μου, αίμα. Άνοιξε η μύτη. Μικρό το κακό. Δεν φαίνεται να έχω πάθει τίποτε άλλο. Έπεσα στην άκρη του δρόμου στα χορτάρια. Τυχερός. Ας είναι μόνο το ποδήλατο εντάξει. Δεν θα αντέξω εγκατάλειψη λόγω μηχανικού προβλήματος από ηλίθια πτώση. Κοιτάω τους τροχούς. Δεν φαίνονται να έχουν στραβώσει. Ουφ. Βάζω την αλυσίδα και ξαναξεκινάω. Στο μεταξύ με περνάνε τρεις τέσσερις. Προσπαθώ να οργανώσω το μυαλό μου μετά από την πτώση. Κοιτάζομαι και ψάχνω και το ποδήλατο για τυχών προβλήματα. Οι μπάρες έχουν γυρίσει προς τα πάνω σαν κέρατα. Οι μανέτες των φρένων κουρέψανε το γρασίδι και είναι γεμάτες χώματα. Όλα τα άλλα φαίνονται καλά αλλά συνεχίζουν να με περνάνε σαν σταματημένο. Λες κι έγω έχω 12 μποφόρ αντίθετο άνεμο. Ξανακοιτάω τις ρόδες, δεν κάνουν οχτάρια. Τι στο καλό... Τα χέρια μου γεμίζουν αίματα καθώς σκουπίζω τη μύτη μου.

Σταματάω στην επόμενη στροφή να διορθώσω τις μπάρες. Έρχεται ο τραυματιοφορέας να μου προσφέρει πρώτες βοήθειες. Του εξηγώ ότι δεν έπαθα τίποτα απλά έχω πολλά αίματα λόγω μύτης. Δεν φαίνεται να με πιστεύει. Εγώ προσπαθώ να ρυθμίσω τις μπάρες αλλά όπως είναι φυσικό σε τέτοιες στιγμές το allen δεν λέει να μπει εκεί που πρέπει. Στο τέλος τα καταφέρνω. Ξανακοιτάω τους τροχούς. Ο πίσω γυρνάει καλά. Ο μπροστά όχι. Ξανακοιτάω. Το φρένο είναι μαγκωμένο. Το διορθώνω και φύγαμε. Ευνοϊκός άνεμος πλέον και το ποδήλατο πετάει. Ουφ τη γλυτώσαμε.

Μετά από δύο χιλιόμετρα είχα ξαναβρεί το κέφι μου. Θα περάσω ωραία σήμερα. Στους επόμενους πέντε γύρους πέρασα αρκετούς και με πέρασαν λίγοι. Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός αλλά δεν ζορίστηκα. Κρατούσα δυνάμεις και για το τρέξιμο. Καμία σχέση με χρονόμετρο που πας με την ψυχή στο στόμα και 180 παλμούς. Το τρίαθλο τελικά είναι fun. Στις δύο ώρες του ποδηλάτου ήπια περίπου 1100 ml ισοτονικού, κι έφαγα ένα τζελάκι. Πάμε γι αλλαγή. Αλλαγή παπούτσια, καπελάκι, race belt με το νούμερο και φύγαμε. Χρόνος για το ποδήλατο 1:58’44”. Με τις ατυχίες καθόλου άσχημα.

Το τρέξιμο. 

Βγαίνοντας από τη ζώνη αλλαγών πλύθηκα λίγο να φύγουν τα αίματα από το πρόσωπο, ήπια κι ένα ακόμα τζελάκι. Τα πράγματα τώρα ήταν απλά. Το τρέξιμο είναι το αδύνατο σημείο. Το μόνο που είχα να κάνω είναι κρατήσω τον αργό αλλά σίγουρο ρυθμό των 6 min/km. Και αυτό έκανα. Αργά αλλά σταθερά. Όσους πέρασα στο ποδήλατο με πέρασαν στο τρέξιμο. Κι ακόμα περισσότεροι. Δε πειράζει. Ήξερα πια ότι θα τερμάτιζα. Σε όλη τη διαδρομή χαμογελούσα. Φτάνω στον τερματισμό και βλέπω από μακρυά τη σύζυγο και την κορούλα μου που μ’ έχουν δει κι αυτές να τρέχουν να με αγκαλιάσουν.

Από τους πιο ωραίους αγώνες που έχω τρέξει.

Τρία αθλήματα τριπλό fun

Μου άρεσε. Θα καθιερωθεί :)
Περισσότερα άμα τη επιστροφή στη βάση

Ο πρώτος τριαθλητής της οικογένειας

...η κόρη μου.

Και να θες ν' αγιάσεις...

ο διάολος δεν σ' αφήνει.

Χθες Σάββατο έκανα το τελευταίο μου brick. Μία ώρα ποδήλατο και μίση τρέξιμο. Λόγω καιρού τα έκανα στο βουνό. Σύμφωνα με τα βιβλία έλεγα να κάνω δύο ωρίτσες κούρσα σήμερα. Καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα. Το βραδάκι έφτασε το SMS. Ήταν ο παππούς.


Πάνω στην ώρα. Δεν είχα όρεξη να βγώ για κούρσα μόνος μου. Βέβαια τους τελευταίους έξι μήνες περνάω μια φάση απεξάρτησης από την κούρσα. Την τελευταία φορά είχα βγει με γκρούπ τον Φεβρουάριο. Αθλητές προπονητές παλαίμαχους, απ' όλα. Ήταν καταστροφή. Από μια μικρή βόλτα κατέληξε 110 χλμ, στο τέλος κάρφωσα και είδα κι έπαθα να γυρίσω. Είχα πια μπουχτίσει από την πολλή κούρσα. Αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να ξαναβγώ.

 Έτσι από τις 8:20 ήμουν στο ραντεβού. Εκεί ήταν δύο δρομείς με ποδήλατα για χαλαρή βόλτα. Η γνωστή ψιλοκουβεντούλα. Θα έφευγαν μόνοι γιατί ήθελαν λίγα χιλιόμετρα. Ο ένας τρέχει Σπάρταθλο σε μια βδομάδα! ΟΚ. Πίσω στους δικούς μας μικρούς στόχους.

Το γκρούπ των παλαιμάχων μαζεύτηκε. 11 ποδηλάτες. Που θα πάμε; Γαλάτιστα. 90 χλμ με μικρές ανηφόρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω. Όσο κι αν έλεγα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στα μισά, ήξερα ότι θα πήγαινα έως τέλος. Είναι και διαδρομή που μ΄αρέσει. Πάντα όταν ξεκινάει το γρούπ εντυπωσιάζομαι από το πόσο εύκολο είναι, όταν πάμε χαλαρά και είσαι και πίσω.  Τράβηξα μπρός και όσο μου αναλογούσε από Ταγαράδες έως Βασιλικά.

Στις στροφές πρίν τη Γαλάτιστα που άρχισε να ανηφορίζει, σκορποχώρι. Οι γρήγοροι φύγαν μπροστά και ο καθένας όπως μπορούσε. Είχε και αντίθετο άνεμο. Ξαναμαζευτήκαμε στην Ηλεκτρική. Η διαδρομή από την Γαλάτιστα στην Ηλεκτρική από τον παλιό δρόμο πραγματικά αξίζει. Κάνεις και κοινωνικές επαφές με τους κυνηγούς της εποχής, τα κοπάδια και τα τσοπανόσκυλα. Δύο ώρες για να πάμε. Ο γυρισμός θα ήταν ωραίος. Με τον αέρα ούριο και με το γκρούπ θα γυρνούσαμε γρήγορα.

Όντως οι δυνατοί μπροστά άρχισαν να πηγαίνουν γρήγορα. Ελαφρά κατηφορικά και με τον αέρα από πίσω, η ταχύτητα ανέβηκε. Πραγματικά είναι άλλη αίσθηση όταν πας γρήγορα. Στο άψε σβήσε φτάσαμε Βασιλικά. Πηγαίναμε μπάλα. Άρχισα να κάνω υπολογισμούς. Θα ήμασταν πίσω σε λιγότερο από μία ώρα. Ήταν και κάτι γεμιστά από την προηγούμενη στο ψυγείο που μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό. Και πάνω που τα σκεφτόμουν όλα αυτά από μπάλα γίναμε ντόμινο. Πτώση. Μια λάθος αλλαγή και οι μισοί στον δρόμο. Ευτυχώς ήμουν πίσω και βγήκα δεξιά σε ένα πλάτωμα και δεν έπεσα. Κάποιες εκδορές, ένα σπασμένο κράνος, φτηνά τη γλυτώσαμε. Τα ποδήλατα δεν έπαθαν τίποτα. Όχι τίποτε άλλο αλλά τόσο κάρβουνο είναι πολλά χιλιάρικα. 10 λεπτά ανασυγκρότηση και πάλι πίσω. Στη Ραιδεστό άρχισε και βροχή. Και δαρμένοι και βρεγμένοι; Άμα κάτι πάει στραβά... Ευτυχώς μέχρι τη Θέρμη είχε σταματήσει.

Τρεις ώρες κι ένα τέταρτο η βόλτα. 'Οχι κι άσχημα. Σκόπευα να κάνω ένα μικρό τρέξιμο την Τρίτη κι ένα ποδήλατο την Τετάρτη. Αλλά όπως το βλέπω μόνο ένα τρέξιμο την Τετάρτη θα κάνω. Καλύτερα να είμαι ξεκούραστος την Κυριακή στον αγώνα.

Στην τελική ευθεία

Σήμερα παρέλαβα τα νούμερα του αγώνα. Όπως ήταν προγραμματισμένο εστάλησαν στις 14 του μήνα και στις 16 είχα το ειδοποιητήριο. Η Marie και ο Λεωνίδας διοργανωτές του Σχίνιαθλου νομίζω κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά. 

Είναι εντυπωσιακό πως ερασιτέχνες και χομπίστες κάνουν τόσο επαγγελματική δουλειά όταν οι "επαγγελματίες" τα θαλασσώνουν.

Κατά τ' άλλα έτρεξα άλλα 11 χλμ σήμερα στο βουνό. Παρά το ότι αυτή την εβδομάδα έχω τρέξει τα περισσότερα και δυσκολότερα χιλιόμετρα, μου βγαίνουν σχετικά εύκολα. Καλό σημάδι. Η μόνη μου αμφιβολία είναι για το γεγονός ότι έχω κάνει πολύ προπόνηση στο βουνό. Θα δούμε στον αγώνα τι θα γίνει. Αρχίζω ήδη να σκέφτομαι τις λεπτομέρειες. Πως θα γίνουν οι αλλαγές, που να κολυμπήσω κλπ. Έχω αρχίσει και γίνομαι ανυπόμονος για τον αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει ήδη τα σχέδια για τους επόμενους δυο μήνες. Ας μην τα πω όμως ακόμα, γιατί ως γνωστόν όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια οι θεοί γελάνε. 

Χαμογελάστε, είναι μεταδοτικό

και όχι μόνο χαμογελάστε, αλλά και αθληθείτε, κόψτε το τσιγάρο, αδυνατίστε κλπ κλπ.

Είναι όλα μεταδοτικά. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται αυτό το άρθρο των New York Times βασισμένο στην έρευνα δύο ερευνητών του Harvard. Η έρευνα βασίζεται σε στατιστική ανάλυση στοιχείων από την Framingham Heart Study, στοιχείων που έχουν να κάνουν με τη κοινωνική δικτύωση. Τάσεις για χαρά, αδυνάτισμα ή παχυσαρκία, υγιεινή ζωή κλπ φαίνεται πως επηρεάζονται από τον κοινωνικό περίγυρο και είναι κατά κάποιον τρόπο μεταδοτικά.

Τώρα θα πει κανείς σιγά το εύρημα. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αν βρίσκεσαι ανάμεσα σε μη καπνιστές στο τέλος θα κόψεις το τσιγάρο ή αν όλοι γύρω σου τρώνε περισσότερο στο τέλος θα καταλήξεις να τρως κι εσύ περισσότερο.

Η συγκεκριμένη έρευνα όμως έχει και κάποια όχι τόσο προφανή συμπεράσματα. Πρώτον όσο πιο κοινωνικά δικτυωμένος είναι κανείς τόσο περισσότερο χαρούμενος είναι. Ενώ είναι προφανές ότι αν κανείς είναι όλη μέρα ανάμεσα σε χαρούμενους ανθρώπους θα είναι πιο χαρούμενος, γιατί το απλό γεγονός ότι έχει περισσότερους φίλους να τον κάνει πιο χαρούμενο; Σας προτρέπω να διαβάσετε το άρθρο για να δείτε την ενδιαφέρουσα εξήγηση.

Δεύτερον. Όχι μόνο αν κάποιος κάνει παρέα με μη καπνιστές έχει περισσότερες πιθανότητες να κόψει το τσιγάρο (μπορεί κανείς να καταλάβει τις πρακτικές δυσκολίες του να καπνίζεις ανάμεσα σε μη καπνιστές), αλλά και το να έχει φίλους μη καπνιστές ακόμα και σε μεγάλη απόσταση (σε άλλη πόλη πχ) αυξάνει τη πιθανότητα του να κόψει το τσιγάρο. Αυτό το εύρημα, ότι δηλαδή οι φιλίες ακόμα και από μεγάλη απόσταση επηρεάζουν είναι πολύ ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί εξηγεί πως τόσος κόσμος όπως εγώ βρήκαμε και κάναμε φιλίες και κοινότητες στο διαδίκτυο με αντικείμενο την ποδηλασία το τρέξιμο κλπ και πως αυτές επηρεάζουν την ζωή μας αλλά και των κοντινών μας ανθρώπων.

Ακόμα πιό ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι όχι μόνο επηρεαζόμαστε από τους φίλους μας αλλά και από τους φίλους τους. Δηλαδή η επιρροή μπορεί να παραλείψει έναν σύνδεσμο και να εμφανιστεί στον επόμενο!

Με απλά λόγια αν θέλετε να αρχίσετε το τρίαθλο συστήστε το blog μου σε κάποιον φίλο σας!

Τελευταία εβδομάδα

...προπονήσεων. Η μάλλον προτελευταία. Γιατί η επόμενη μπορεί να είναι εβδομάδα ξεκούρασης αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχω προπονήσεις. Απλά θα είναι μικρές.

Πάντως αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα που μπορώ να βάλω μεγάλο όγκο. Και σε συνδυασμό με την προηγούμενη εβδομάδα "αναγκαστικής ξεκούρασης" άλλο που δεν ήθελα. Το Σάββατο λοιπόν έτρεξα 12 χλμ στο βουνό, την Κυριακή έκανα 40 χλμ ΜΤΒ και χθες άλλα 8 χλμ στο βουνό σχεδόν αποκλειστικά μονοπάτι.


Βέβαια το βουνό δεν ταιριάζει και πολύ με αυτό που θα αγωνιστώ αλλά το βασικό για μένα είναι να διασκεδάζω στην προπόνηση.


Δευτέρα και Τετάρτη βέβαια από 1,5 χλμ κολύμπι. Της Δευτέρας ήταν λίγο αργό. Νομίζω ότι μια εβδομάδα έξω από το νερό είναι πολύ. Είναι αυτό που λένε στα βιβλία, χάνεις το "feel of the water". Σήμερα όμως ήταν το πιο γρήγορο μου.

Η πιό κουραστική εβδομάδα

Μία σχεδόν εβδομάδα έχω να γράψω. Ακόμα χειρότερα, έχω να προπονηθώ από την Δευτέρα. Αιτία επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ένα συνέδριο στο οποίο συμμετείχα με ξεθέωσε. Φαΐ και μπλά μπλά όλη μέρα με κούρασαν. Αύριο ξεκούραση στο βουνό όπως και το προηγούμενο Σάββατο με ΜΤΒ και τρέξιμο.

Σε ένα άλλο θέμα. Κοιτάζοντας το google analytics είδα ότι είχα και τις πρώτες επισκέψεις  από αναζητήσεις σε search engines. 'Ετσι είδα ότι στην αναζήτηση για σχίνιαθλο βγαίνω τέταρτο link! Για φαντάσου. Ελπίζω να προσφέρω καλές πληροφορίες σε όσους φίλους τους βγάλουν εδώ τα κύματα του google.

Agile

Η Agile είναι μια μεθοδολογία για software development που βασίζεται στην ευελιξία και την προσαρμοστικότητα, σεβόμενη βέβαια βασικές αρχές. Έρχεται σε αντίθεση με τη κλασσική μέθοδο waterfall όπου όλα πρέπει να σχεδιαστούν από πρίν και να υλοποιηθούν όπως σχεδιάστηκαν.

Κάπως έτσι είναι και με τα προγράμματα προπόνησης. Καλά και άγια αλλά αν δεν είσαι επαγγελματίας αθλητής δύσκολο να εφαρμοστούν. Στην πράξη πρέπει να είσαι αρκετά ευέλικτος και να τα προσαρμόζεις στις εκάστοτε ανάγκες της οικογενειακής και επαγγελματικής σου ζωής σεβόμενος τις βασικές αρχές. Αυτό από μόνο του βέβαια είναι μια τέχνη. Το βιβλίο Training Plans for Multisport athletes είναι από τα λίγα που έχω διαβάσει και είναι "χαλαρό". Σε εμπνέει να είσαι ευέλικτος.

Σήμερα λόγω αλλαγής του προγράμματος από την υπόλοιπη οικογένεια αναγκάστηκα να βγώ για brick στο βουνό. Μιάμιση ώρα ΜΤΒ και αμέσως 30' τρέξιμο. Το μέτρησα σαν brick έντασης. Κατεβαίνοντας το βουνό προσπάθησα να το ζορίσω και πήγαινα γρήγορα στον μεγάλο δίσκο. Δεν ήθελα να με βρει ξεκούραστο το τρέξιμο. Με το που άρχισα το τρέξιμο και βρήκα ανηφόρα τα πόδια σφίξανε λίγο. 'Αλλο πράγμα η ανηφόρα. Ευτυχώς μετά από 500 μέτρα βρήκα το ρυθμό μου.

Νιώθω λίγο σαν μαθητευόμενος μάγος.

Ο κύβος ερίφθη

Χθες Πέμπτη έκανα ένα χαλαρό τρέξιμο στο βουνό. Όλα καλά. Έβγαλα 9 χλμ άνετα.

Σήμερα έκανα τη δήλωση συμμετοχής. Για τον ψυχοβγάλτη!

Ευτυχώς γλυτώσαμε τις εκλογές. Γιατί όταν άκουσα ότι πάμε για εκλογές με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Δυστυχώς άλλοι αγώνες όπως ο ROUT  και ο X-POROS έπρεπε να μετατεθούν. Αυτοί οι πολιτικοί δεν μας αφήνουν σε ησυχία ούτε στους αγώνες μας. Ας μην πω τίποτα παραπάνω. 

Βέβαια με αυτές τις χρονικές μεταθέσεις ίσως να αρχίσουν να μου μπαίνουν κι άλλες κακές ιδέες. :)

Τρεις εβδομάδες έμειναν. 

Μια βόλτα με φεγγάρι

Όπως το προγραμμάτισα, βγήκα σήμερα για μια χαλαρή βόλτα στο Σέιχ Σου με ΜΤΒ.

Πιάστηκα με κάτι στη δουλειά και καθυστέρησα, οπότε στο κατέβασμα με έπιασε η νύχτα για τα καλά. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι το βουνό τη νύχτα. Ησυχία. Τα φώτα της πόλης φαίνονται πολύ μακρινά. Σε μια στροφή όπως κατέβαινα πέτυχα και μια γυναικεία ομάδα χάντμπολ. Καθόντουσαν στην άκρη του δασικού στο πρανές απέναντι από το φεγγάρι. Ευπρόσδεκτη αλλαγή στην ερημιά. Χαιρέτησα και συνέχισα. 25 χιλιόμετρα. 

Είναι ωραίες οι νυχτερινές βόλτες. Θα ψάξω για τα φώτα μου να τα φορτίσω.