Η τελευταία εβδομάδα
Τρίτη και Πέμπτη έκανα από 750 μέτρα κολύμπι, περίπου 16 λεπτά. Την Τετάρτη έτρεξα πολύ χαλαρά 5 χλμ με κάποια γρήγορα διαλείμματα και το Σάββατο το πρωί έκανα ένα τέταρτο ποδήλατο κι ένα τέταρτο τρέξιμο. Από φαγητό ήμουν πολύ συγκρατημένος γιατί είχα καταφέρει να χάσω ένα κιλό τις τελευταίες δύο εβδομάδες και δεν ήθελα να το ξαναπάρω. Γενικά τις υπερφορτώσεις υδατανθράκων τις φοβάμαι.
Από τη μεριά των τεχνικών έκανα ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνει κανείς. Αλλαγές της τελευταίας στιγμής. Συγκεκριμένα παρέλαβα την Πέμπτη ένα σετ αερόμπαρες (Syntace C3) τις οποίες δεν προλάβαινα να δοκιμάσω καθώς την Παρασκευή ταξίδευα για Αθήνα. Τις έβαλα και ρύθμισα την θέση μου στο ποδήλατο στο προπονητήριο. Το ρύθμισα έτσι ώστε αν δεν με βόλευαν οι μπάρες στον αγώνα να μπορώ να το πάω το ποδήλατο και κανονικά σαν κούρσα. Δηλαδή δεν έβαλα τη σέλα όσο μπροστά και όσο πάνω θα έπρεπε. Τελευταίες μικρορυθμίσεις έκανα το Σάββατο το απόγευμα.
Πριν την εκκίνηση
Το Σάββατο φρόντισα να κουραστώ αρκετά κατά τη διάρκεια της μέρας ώστε να με πάρει γρήγορα ο ύπνος. Έτσι κι έγινε. Στις δέκα κοιμόμουν σαν πουλάκι. Πριν κοιμηθώ έφαγα και μία ενεργειακή μπάρα. Ξύπνησα στις πέντε και δέκα από μόνος μου. Σπάνια κοιμάμαι πάνω από επτά ώρες οπότε ένιωθα πολύ ξεκούραστος. Φυσικά είχα και αγωνία. Μικρή λεπτομέρεια. Το ξυπνητήρι το είχα ρυθμίσει για τις έξι το απόγευμα. Ανατρίχιασα όταν το είδα. Πως είναι δυνατόν να κάνω τέτοια λάθη! Χουζούρεψα μέχρι τις έξι και μετά σηκώθηκα. ‘Εξι και τέταρτο έφαγα μια μπάρα. Τσέκαρα τη λίστα με τα πράγματα που θα πρεπε να πάρω μαζί μου, αν και τα είχα ήδη ετοιμάσει από την προηγούμενη. Ξεκίνησα στις επτά παρά τέταρτο για να είμαι στις επτά και μισή στο σχοινιά. Στο δρόμο ήπια ένα Red Bull κυρίως για την καφεΐνη που περιέχει. Όχι ότι νομίζω ότι δύο ώρες πριν την εκκίνηση έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα στην απόδοση αλλά δεν βαριέσαι έτσι για να ξεγελιόμαστε...
Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν και οι καλύτερες. Είχε πολύ δυνατό αέρα. Κατεβαίνοντας από Διόνυσο προς Νέα Μάκρη φαινόταν καθαρά ότι δεν θα καλοπερνούσαμε. Αυτό ήταν που φοβόμουνα τις τελευταίες τέσσερις ημέρες που η πρόβλεψη έδινε βοριά. Και δυστυχώς η πρόβλεψη επαληθεύθηκε. Η γνωστή ψιλοκουβέντα με φίλους και πιο έμπειρους να φύγει η νευρικότητα, μετά τακτοποίηση των πραγμάτων στον χώρο των αλλαγών. Το ποδήλατο στη θέση του, μια πετσετούλα με τα παπούτσια του τρεξίματος μπροστά, του ποδηλάτου πίσω με τις κάλτσες, το κράνος με τα γυαλιά και τα γάντια μέσα. Τα υπόλοιπα στο καλαθάκι και σε μια άκρη την τσάντα μου. Ένα μπουκάλι νερό για να ξεπλύνω τα πόδια μου. Το κλειδί του αυτοκινήτου στο τσαντάκι κάτω από τη σέλα. Ακολούθησε η ενημέρωση και βρεθήκαμε να περιμένουμε την εκκίνηση. Κάπου εδώ δίψασα και ευτυχώς βρέθηκε ο Κώστας μ’ ένα μπουκάλι νερό. Καλό είναι να χει κανείς ένα μπουκαλάκι ισοτονικό μαζί του.Το κολύμπι
Καθώς δεν είχα την παραμικρή εμπειρία αλλά ούτε και μέτρο σύγκρισης αποφάσισα να ξεκινήσω στο πλάι και πίσω ώστε να μη βρεθώ σε γρήγορους και φάω πολλές κλοτσιές. Μέγα λάθος. Με κάθε χεριά μου έπεφτα πάνω στα πόδια των μπροστινών οι οποίοι κουνούσαν χέρια πόδια αλλά δεν προχωρούσαν και πολύ. Τζίφος. Περίμενα λίγο να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και άρχισα να προσπερνάω. Ένιωθα πολύ καλά. Μου άρεσε και το θέαμα με τόση μπουρμπουλήθρα από 70 αθλητές. Έφτασα εύκολα στην πρώτη σημαδούρα στρίβω και.... Πού είναι η δεύτερη σημαδούρα; Ήταν αδύνατο να τη βρω. Κάτι το κόντρα κύμα, κάτι οι υπόλοιποι κολυμβητές κάτι η αντηλιά ήταν αδύνατο να προσανατολιστώ. Δεύτερο λάθος. Έβαλα σημάδι κάποιες κορυφές στον ορίζοντα, μόνο πού ήταν οι λάθος. Άρχισα να ανοίγομαι πολύ δεξιά οπότε με έζωσαν και τα φίδια. Δεν μπορεί να κάνουν όλοι λάθος κι εγώ να είμαι ο σωστός. Έστριψα προς την κατεύθυνση του πλήθους. Κολυμπούσα πλέον με κατεύθυνση που να συγκλίνει με τους άλλους. Μετά από λίγο είδα καθαρά και την σημαδούρα. Στον γυρισμό το ρεύμα ήταν τόσο δυνατό που ούτε κατάλαβα πότε έφτασα, στροφή ξανά και για να δούμε τώρα, θα βρω τη σημαδούρα; Μα ναι ήταν ξεκάθαρο που ήταν, μου κάνει εντύπωση πως δεν την έβλεπα την πρώτη φορά! Αν το ξαναέκανα θα έμπαινα για προθέρμανση πριν την εκκίνηση να κάνω τα πρώτα εκατό μετρά μέχρι την πρώτη σημαδούρα για να δω και την κατάσταση.
Τέλος πάντων παρ’ όλα αυτά το κολύμπι ήταν πολύ ευχάριστο και δροσιστικό και δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε καθόλου. Και αν κρίνω και από τον χρόνο μου (περίπου στη μέση της κατάταξης) τα κατάφερα πολύ καλά. Το σημαντικότερο είναι οτι βγήκα ξεκούραστος αφού στα χίλια πεντακόσια μέτρα δεν κούνησα ούτε μια φορά τα πόδια μου. Η μέθοδος Total Immersion που ακολούθησα για να μάθω κολύμβηση μου βγήκε δυνατό χαρτί. Μια μέρα θα γράψω ένα post γι αυτήν. Έτρεξα στην ζώνη αλλαγών, ξέπλυμα τα πόδια, σκούπισμα, κάλτσες, παπούτσια κράνος, γυαλιά, γάντια (τα γάντια με ζόρισαν λίγο για να μπουν), δυο μπάρες και τέσσερα τζελάκια στην τσέπη και φύγαμε... χρόνος 42’51”
Το ποδήλατο
Στην αρχή είχα ανεβασμένους σφυγμούς όχι τόσο από το κολύμπι όσο από την φούρια της αλλαγής. Αμέσως όμως βρήκα τον ρυθμό μου. Άλλωστε το ποδήλατο είναι το άθλημα μου, και για κάτσε, αυτόν μπροστά σαν να τον πλησιάζω. Αρχίζει να έχει ενδιαφέρον. Περνάω τον πρώτο και στρίβω δεξιά. Ο αέρας εντελώς κόντρα. Πάνω στις μπάρες και πλησιάζω άλλους δύο, τους περνάω κι αυτούς. Α μου αρέσει το τρίαθλο. Και πάνω που χαλάρωσα και σκεφτόμουνα πόσο μου αρέσει το τρίαθλο τραβήχτηκα πολύ άκρη στο δρόμο μια δυνατή ριπή με έβγαλε λίγο πιό δεξιά, ο τροχός μου χτύπησε σε κάποιο τσιμεντάκι που δεν ξέρω τι δουλειά είχε εκεί και βρέθηκα φαρδύς πλατύς κάτω. Μα είναι δυνατόν! Πρώτη πτώση σε κούρσα και να είναι σε τρίαθλο μόνος μου στο ισιάδι!! Δεν γίνονται αυτά!!!
Σηκώνομαι. Ένα μούδιασμα στη μύτη. Πιάνω δεν πονάω. ΟΚ. Κοιτάω το χέρι μου, αίμα. Άνοιξε η μύτη. Μικρό το κακό. Δεν φαίνεται να έχω πάθει τίποτε άλλο. Έπεσα στην άκρη του δρόμου στα χορτάρια. Τυχερός. Ας είναι μόνο το ποδήλατο εντάξει. Δεν θα αντέξω εγκατάλειψη λόγω μηχανικού προβλήματος από ηλίθια πτώση. Κοιτάω τους τροχούς. Δεν φαίνονται να έχουν στραβώσει. Ουφ. Βάζω την αλυσίδα και ξαναξεκινάω. Στο μεταξύ με περνάνε τρεις τέσσερις. Προσπαθώ να οργανώσω το μυαλό μου μετά από την πτώση. Κοιτάζομαι και ψάχνω και το ποδήλατο για τυχών προβλήματα. Οι μπάρες έχουν γυρίσει προς τα πάνω σαν κέρατα. Οι μανέτες των φρένων κουρέψανε το γρασίδι και είναι γεμάτες χώματα. Όλα τα άλλα φαίνονται καλά αλλά συνεχίζουν να με περνάνε σαν σταματημένο. Λες κι έγω έχω 12 μποφόρ αντίθετο άνεμο. Ξανακοιτάω τις ρόδες, δεν κάνουν οχτάρια. Τι στο καλό... Τα χέρια μου γεμίζουν αίματα καθώς σκουπίζω τη μύτη μου.Σταματάω στην επόμενη στροφή να διορθώσω τις μπάρες. Έρχεται ο τραυματιοφορέας να μου προσφέρει πρώτες βοήθειες. Του εξηγώ ότι δεν έπαθα τίποτα απλά έχω πολλά αίματα λόγω μύτης. Δεν φαίνεται να με πιστεύει. Εγώ προσπαθώ να ρυθμίσω τις μπάρες αλλά όπως είναι φυσικό σε τέτοιες στιγμές το allen δεν λέει να μπει εκεί που πρέπει. Στο τέλος τα καταφέρνω. Ξανακοιτάω τους τροχούς. Ο πίσω γυρνάει καλά. Ο μπροστά όχι. Ξανακοιτάω. Το φρένο είναι μαγκωμένο. Το διορθώνω και φύγαμε. Ευνοϊκός άνεμος πλέον και το ποδήλατο πετάει. Ουφ τη γλυτώσαμε.
Μετά από δύο χιλιόμετρα είχα ξαναβρεί το κέφι μου. Θα περάσω ωραία σήμερα. Στους επόμενους πέντε γύρους πέρασα αρκετούς και με πέρασαν λίγοι. Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός αλλά δεν ζορίστηκα. Κρατούσα δυνάμεις και για το τρέξιμο. Καμία σχέση με χρονόμετρο που πας με την ψυχή στο στόμα και 180 παλμούς. Το τρίαθλο τελικά είναι fun. Στις δύο ώρες του ποδηλάτου ήπια περίπου 1100 ml ισοτονικού, κι έφαγα ένα τζελάκι. Πάμε γι αλλαγή. Αλλαγή παπούτσια, καπελάκι, race belt με το νούμερο και φύγαμε. Χρόνος για το ποδήλατο 1:58’44”. Με τις ατυχίες καθόλου άσχημα.
Το τρέξιμο.
Βγαίνοντας από τη ζώνη αλλαγών πλύθηκα λίγο να φύγουν τα αίματα από το πρόσωπο, ήπια κι ένα ακόμα τζελάκι. Τα πράγματα τώρα ήταν απλά. Το τρέξιμο είναι το αδύνατο σημείο. Το μόνο που είχα να κάνω είναι κρατήσω τον αργό αλλά σίγουρο ρυθμό των 6 min/km. Και αυτό έκανα. Αργά αλλά σταθερά. Όσους πέρασα στο ποδήλατο με πέρασαν στο τρέξιμο. Κι ακόμα περισσότεροι. Δε πειράζει. Ήξερα πια ότι θα τερμάτιζα. Σε όλη τη διαδρομή χαμογελούσα. Φτάνω στον τερματισμό και βλέπω από μακρυά τη σύζυγο και την κορούλα μου που μ’ έχουν δει κι αυτές να τρέχουν να με αγκαλιάσουν.
Από τους πιο ωραίους αγώνες που έχω τρέξει.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου