Ποδήλατο, φύση, τέχνη κι επιχειρηματικότητα

Όντως είναι περίπου ένας αιώνας από την τελευταία μου ανάρτηση.

Όλο αυτό το διάστημα μάλλον έχω πνιγεί στις υποχρεώσεις επαγγελματικές και οικογενειακές. Για τις οικογενειακές που έχουν να κάνουν με τη "διάπλαση των παίδων" θα πρέπει να αναρτήσω φωτογραφικό υλικό κάποια μέρα για να παίρνουν κι άλλοι μπαμπάδες καμιά ιδέα.

Βιάζομαι όμως γιατί η διορία είναι μέχρι τις 5 Νοεμβρίου. Η διορία να βοηθήσετε αυτούς τους καλούς ανθρώπους να γυρίσουν το ντοκυμαντέρ τους. Λίγα δολάρια αρκούν. 

Pedaldriven a Bike - umentary

Έχουμε τα εξής θέματα λοιπόν:

• Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Κατά πόσο επιτρέπεται η ανθρώπινη δραστηριότητα στην άγρια φύση; 
• Ακόμα κι αν αυτή η δραστηριότητα είναι απλά το ... ποδήλατο; Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη χώρα του "οργώνω με τα SUV  να φάω τα κοψίδια" είναι απλά στη φαντασία μας.
• Το ερώτημα στο video έχει πολύ ενδιαφέρον: "Who owns the forests? The government that takes care of them or the people who love them". Ρε τους χαζοαμερικάνους. Εμείς τα έχουμε απαντήσει αυτά προ πολλού. Οι εργολάβοι βέβαια.
• Κι αν θέλω να γυρίσω ένα ντοκυμαντέρ με αυτό το θέμα πως θα χρηματοδοτηθώ;  Κοιτάξτε λίγο τα projects του kickstarter και θα πάθετε πλάκα. Νέοι άνθρωποι που θέλουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους, η απλά να κάνουν ένα μικρό βήμα προς αυτό. Βέβαια εδώ συζητάμε 800 χρόνια για την επιχειρηματικότητα, και ακόμα άκρη δεν έχουμε βγάλει.

Άντε πάω να ρίξω 'κανα τρέξιμο  στο βουνό μπας και γλιτώσω την κατάθλιψη.

Pedal-Driven: Join the Ride from Howell at the Moon Productions on Vimeo.

ΥΓ.

Για όσους έχουν iPhone και τους αρέσει η φωτογραφία  άλλο ένα ωραίο project. Τα παιδιά ψάχνανε 10 χιλιάρικα για να κάνουν τα καλούπια, και πήραν πάνω από 100 και βέβαια θα ξεκινήσουν την επιχείρηση τους. Τσ τσ, δεν περίμεναν το Φαστ τρακ; Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί;

Αμα ήταν έτσι τα παλικάρια

Κοιτώντας το Google Analytics σήμερα είδα αυτό:

Το έβαλα λοιπόν στο Google να δω που με βγάζει, και προς έκληξη μου με βγάζει πρώτο link πάνω κι απ' τον Βέγγο!

Δεν ξέρω αν διακρίνετε την λεπτή ειρωνεία του να βγαίνω πρώτο αποτέλεσμα στην συγκεκριμένη φράση!

Λέτε στους εξελιγμένους αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης της Google να έχει προγραμματιστεί και το χιούμορ;

Αϊγιωργίτικο μονοπάτι

Πάλι μπλέχτηκα με τις δουλειές και δεν έγραψα στο blog.

Χρωστάω τις εντυπώσεις μου από το Αϊγιωργίτικο μονοπάτι. Ο αγώνας έγινε στις 25 Απριλίου στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών.

Πρώτα απ΄όλα να αναφερθώ στον αγώνα προσανατολισμού που έγινε την προηγούμενη ημέρα.

Από καιρό ήθελα να πάω σε έναν αγώνα προσανατολισμού, και η συγκεκριμένη εκδήλωση ταίριαξε γάντι. Για όσους δεν ξέρουν, ο αγώνας έχει ως εξής. Σου δίνουν χάρτη και πυξίδα και πρέπει να περάσεις από συγκεκριμένα σημεία και να τρυπήσεις την καρτέλα σου. Νικάει όποιος κάνει τη διαδρομή στον μικρότερο χρόνο. Έψησα και την κορούλα μου να τον τρέξουμε μαζί για να μπαίνει κι αυτή στο  νόημα σιγά σιγά. Η απόσταση ήταν περίπου 2 χλμ, αλλά η λάσπη έκανε ακόμα και το περπάτημα λίγο δύσκολο, οπότε είχαμε και λίγη γκρίνια. Κατά τ' άλλα μου φάνηκε αρκετά εύκολο, δεν χρειαζόταν πυξίδα (τουλάχιστον στον μικρό) καθώς τα σημεία ήταν κοντά στους χωματόδρομους που ήταν πάνω στον χάρτη.

Αν θα ήθελε κανείς να τον τρέξει γρήγορα, θα πρέπει να έχει ενδιαφέρον η απόφαση που πρέπει να πάρεις για το πώς να κινηθείς. Αν θα κόψεις δηλαδή ευθεία ή αν θα πας από τη πιο βατή διαδρομή κι ας βάλεις λίγο παραπάνω απόσταση.

Γενικά πολύ θετική η πρώτη μου εντύπωση. Το φθινόπωρο θα επαναληφθεί. Και σαν προπόνηση θα είναι ωραία γιατί είναι μικρές προσπάθειες μεγάλης έντασης από σημείο σε σημείο αλλά πρέπει να δουλεύει και το μυαλό! 

Για περισσότερες πληροφορίες orienteering.org.gr

Την Κυριακή ήταν ο μεγάλος αγώνας. 28 χλμ, 1200 υψομετρική. Εδώ να σημειώσω ότι και αυτός ο αγώνας δεν είναι σε βουνό αλλά σε λοφώδη έκταση. Κάτι σαν τη Σφενδάμη δηλαδή αλλά στο πιο άγριο και πιο δύσκολο. Για κάποιον που έχει τρέξει την Σφενδάμη να φανταστεί  ότι οι λόφοι είναι ας πούμε δυο φορές ψηλότεροι. Οπότε και οι ανηφόρες είναι πιο δύσκολες και οι κατηφόρες κλπ.

Ο αγώνας ξεκίνησε στις 11:00 που είναι πολύ αργά νομίζω για τέτοιον αγώνα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, οπότε σε όλη τη διαδρομή μετάνιωνα που δεν πήρα αντηλιακό μαζί μου.  Αν και είχε βρέξει πολύ τη Παρασκευή το βράδυ προς Σάββατο, δεν είχε πολλή λάσπη. Απ' την άλλη δεν ήταν και ξερό το χώμα οπότε τα βήματα ήταν λίγο βαριά. Το τοπίο ήταν πολύ ωραίο με συνεχείς εναλλαγές, και το βασικότερο στοιχείο του αγώνα είναι ότι είναι σχεδόν όλος σε μονοπάτι. Πολύ λίγα κομμάτια είναι σε χωματόδρομο βατό από αυτοκίνητο. Το μονοπάτι πάει διαρκώς πάνω κάτω, και ούτε που θυμάμαι πόσα ρέματα και νερά περάσαμε.

Η διοργάνωση παραπάνω από άψογη.  Τροφοδοσίες κάθε περίπου 5 χλμ με ισοτονικά αλμυρά κλπ, και σήμανση για τυφλούς (δε χανόσουν με τίποτα),

Ξεκίνησα τον αγώνα συντηρητικά καθώς είναι η μεγαλύτερη απόσταση που έχω τρέξει, και καλά έκανα, γιατί στο τέλος ζορίστηκα λίγο. Λίγο τα χιλιόμετρα, λίγο η ζέστη λίγο η λάσπη με έπιασε μια κούραση. Αλλά πάνω στη ώρα έφτασα στον τερματισμό σε 4:03.

Ωραίος αγώνας, μπορεί να μην είναι "βουνό" αλλά το πολύ μονοπάτι σε ανταμείβει.

Άλλοι ανεβαίνουν κι άλλοι κατεβαίνουν

Ό δασωμένος λόφος στο βάθος είναι στον Άγιο Γέωργιο 

απ' το 12 χλμ περίπου

Self-portrait :)

Πολύ όμορφα τοπία

...και καλιτεχνικές ανησυχίες

Προσανατολισμός - Orienteering

Άγιος Γεώργιος Γρεβενών

Χορτιάτης ξανά!

Ωραία να τρέχεις μόνος αλλά ακόμα καλύτερα να τρέχεις με παρέα.

Και μπορεί το Σέιχ Σου να είναι δίπλα μας αλλά κι ο Χορτιάτης δεν είναι μακρία.

Χορτιάτης με παρέα λοιπόν. Με τη παρέα του Adventure Zone συγκεκριμένα.

Το ραντεβού ήταν στις 6:30 π.μ. Πολύ βολική ώρα. Δεν σε πιάνει η ζέστη και οι ώρες απουσίας από την οικογενειακή ζωή είναι οι ελάχιστες δυνατές. Γιατί μπορεί να μην είμαστε στην παρανομία (όσον αφορά το "χόμπυ μας") αλλά δεν μπορείς να εξαφανίζεσαι για 4ωρα και 5ωρα κάθε τρεις  και λίγο. Έτσι την κοπανάς όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται. Αυτές οι ώρες απουσίας δεν μετράνε.

Συναντηθήκαμε λοιπόν στη Θέρμη, έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για μας τους καινούργιους και ξεκινήσαμε την άνοδο.  Ανεβήκαμε από την αντιπυρική που σε κάποια σημεία ήταν ομολογουμένως "ενδιαφέρουσα" από άποψη κλίσης. 

Η πόλη από τον Κισσό

Βγήκαμε στον Κισσό συνεχίσαμε προς την περιφερειακή του Χορτιάτη από ενα μονοπάτι όλο πέτρα που βγαίνει σ' ένα όμορφο λιβάδι και συνεχίζει για λίγο μες στα πεύκα. 

Μονοπάτια

Η ανάβαση έγινε με χαλαρό ρυθμό ώστε να μπορούν να ακολουθήσουν όλοι. Τελικά όλοι οι βουνίσιοι είτε στο τρέξιμο είτε στο ποδήλατο είναι σωστοί σ' αυτό. Περιμένουν τους πιό αργούς. Αντίθετα με τους κουρσάδες που αν σου φύγει το group ας πρόσεχες...

Ανασύνταξη

Σε αυτό το σημείο (2 ώρες) χωρίσαμε και όσοι θέλανε γύρισαν, ενώ εγώ ο Στέλιος κι ο Βασίλης συνεχίσαμε. Εγώ κι ο Στέλιος για το τετράωρο, ο Βασίλης μάλλον έχει σταματήσει να μετράει ώρες. Τριγυρίσαμε άλλη μία ώρα στον Χορτιάτη. Κάθε εποχή ο Χορτιάτης έχει την ομορφιά του. Σήμερα ήταν γεμάτος νερά, τα δένδρα αρχίζουν να ανθίζουν, στα μονοπάτια ανθίζουν και οι πρίμουλες, ενώ το μόνο που ακούς είναι τα αηδόνια. Είναι ένα με δύο μήνες πίσω από το Σέιχ Σου στην ανθοφορία λόγω υψομέτρου, και η πίσω του μεριά έχει εντελώς διαφορετική χλωρίδα λόγω υγρασίας. Κυρίως καστανιές. Όπως και να χει ήταν πολύ όμορφα.

Χορτιάτης

Κάναμε άλλη μια ωρίτσα να κατέβουμε κι έτσι συμπληρώσαμε το 4ωρο. Η πλάκα είναι ότι πρώτη φορά έτρεξα τόση πολλή ώρα και τόσα χιλιόμετρα. Αλλά με την παρέα και τη ψιλοκουβεντούλα οι  ώρες και τα χιλιόμετρα βγαίνουν πολύ πιο εύκολα.

View Χορτιάτης in a larger map

Καινούργια Παπούτσια - Mizuno Wave Harrier 2

Χθες ήρθαν στο ταχυδρομείο και τα καινούργια μου παπούτσια! Ένα ζευγάρι Harrier 2 της Mizuno.

Θα πει κανείς, κάτσε ρε φίλε, εσύ όλο barefoot μας λες και αγόρασες παπούτσια;

Εξηγούμε λοιπόν. Όπως έχω πει τα περισσότερα τρεξίματα μου πλέον τα έκανα με τα Vibram Five Fingers. Όμως σε αγώνα δεν τολμάω να πάω ακόμα με τα Vibram. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι να μη σπάσω κανένα δάχτυλο σκοντάφτοντας σε καμιά πέτρα η ρίζα. Γιατί όπως και να το κάνεις λίγο η κούραση λίγο τα πολλά χιλιόμετρα λίγο η πίεση να πας γρήγορα, δεν θέλει και πολύ.

Mizuno Wave Harrier 2

Τα πρώτα μου παπούτσια για τρέξιμο ήταν ένα ζευγάρι Asics Trabuco. Συμπαθητικά. Με αυτά έτρεξα και τους δύο τελευταίους αγώνες. Μετά τα Asics έτυχε να πάω ένα ταξίδι στην Αμερική και είπα να εκμεταλλευθώ την ισοτιμία και την γενικότερη φθήνια εκεί, και να πάρω ένα ζευγάρι "καλά" παπούτσια. Πήρα λοιπόν τα Salomon XT -Wings. Αυτά με ταλαιπώρησαν ένα χρόνο. Οι περισσότεροι δρομείς βουνού πίνουν νερό στ' όνομά τους αλλά εγώ χειρότερο παπούτσι δεν έχω βάλει. Με πόνεσαν όπου μπορούσα να φανταστώ, ενώ έβγαζα φουσκάλες κάθε φορά κι αλλού. Όλοι λένε όμως τόσο καλά λόγια κι επέμεινα, αλλά είς μάτην. Τελικά μετά από το Σχίνιαθλο είπα δεν πάει άλλο, και πήγα για καινούργια. Δοκίμασα πολλά, μεταξύ των οποίων και τα Harrier τα οποία μου άρεσαν πολύ αλλά φοβήθηκα καθώς έχουν "λίγη σόλα" και πήρα κάτι με πολύ cushioning και support (ότι λέει το common sense των παπουτσιών και των πονεμένων ποδιών) τα Brooks Adrenaline.
Αλλά παράλληλα πήρα και τα Vibram γιατί κάτι μου έλεγε ότι η λύση δεν είναι στο πολύ Cushioning αλλά στο καθόλου. Έτσι το φθινόπωρο και τον Χειμώνα έκανα τους πειραματισμούς μου με τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα παπούτσια κι έτσι φτάσαμε εδώ. Τα  Adrenaline δεν είναι άσχημα παπούτσια αλλά αφου συνήθισα τα Vibam οτιδήποτε έχει πολύ σόλα μου φαίνεται πολύ ασταθές, αποκομμένο, βαρύ. Αυτό που με ενοχλεί κυρίως είναι η αστάθεια που νιώθω όταν το παπούτσι έχει χοντρή σόλα.

Brooks Adrenaline ASR

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάρω ένα καινούργιο ζευγάρι  όσο πιο minimal γίνεται. Κι επειδή τα Harrier τα είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν τα παράγγειλα. Χθες λοιπόν τα παρέλαβα και μετά τη δουλειά τα πήγα για μια βόλτα. Έτρεξα 12 χιλιόμετρα μόνο μονοπάτια στο Σέιχ Σου. 

Τα Harrier είναι πολύ ελαφριά και με λίγη σόλα. Καταλαβαίνεις που πατάς. Είναι το πρώτο παπούτσι που φοράω που νιώθω τόσο καλά το έδαφος. Έχουν κάτι από τη αίσθηση των Vibram. Την έλλειψη cushioning την καταλαβαίνεις κυρίως στην κατηφόρα. Πολύ καλή πρόσφυση, συγκρίνω κυρίως με τα Salomon γιατί όλα τ΄άλλα που έχω βάλει δεν τα κατάφερναν καλά. Δεν με ενόχλησαν πουθενά και δεν με προβλημάτισαν καθόλου. Άν δεν έτρεχα με τα Vibram ίσως να μου φαινόντουσαν πολύ λεπτά, αλλά εμένα ίσα ίσα μου αρέσει αυτό. Κυρίως όμως έχω μια αίσθηση ασφάλειας ότι το πόδι μου πατάει σταθερά και δεν παλαντζάρει πάνω σε μια χοντρή σόλα.

Τα ευχαριστήθηκα πολύ και αν συνεχίσουν έτσι θα είμαι πολύ χαρούμενος που βρήκα ένα ζευγάρι παπούτσια να συμπληρώνουν τα Vibram και τις πατούσες μου.

Η πρώτη εντύπωση λοιπόν άκρως θετική. Θα επανέλθω στο μέλλον όταν θα έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Μένει να βρω να δοκιμάσω και τα New Balance ΜΤ 100...

Σφενδάμη

Καιρό έχω να γράψω, κι έχουν μαζευτεί πολλά.

Ας αρχίσω από τη Σφενδάμη και το "Mountain Festival" που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι δύο αγώνες, τρέξιμο το Σάββατο και MTB την Κυριακή. Σε κάθε αγώνισμα συμμετείχαν περίπου 250 αθλητές, αριθμός εντυπωσιακός. Η οργάνωση άψογη, και αξίζει κανείς να πάει για το "πανηγύρι" που στήνεται για τους αγώνες. Έχω την αίσθηση ότι συμμετέχει όλο το χωριό.

Στα αγωνιστικά τώρα. Στον αγώνα MTB είχα συμμετάσχει πρίν 3 χρόνια, στην πρώτη διοργάνωση και δεν μου άρεσε καθόλου. Και αυτό γιατί μπορεί να λέγεται "Mountain Festival" αλλά βουνό δεν υπάρχει! Είναι λοφώδης η περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανηφόρες. Το αντίθετο, και με μεγάλες κλίσεις μάλιστα. Και αυτό δεν μου αρέσει, το συνεχόμενο πάνω - κάτω. Μου είχαν τύχει και κάτι στραβές με την αλυσίδα ( συνεχόμενα chain suck λόγω λάσπης, και να μην έχει κανείς λάδι!) συν μια χαμένη βίδα από το ένα σχαράκι, και είχα βγάλει όλες τις τελευταίες ανηφόρες με το ποδήλατο στα χέρια. Χάλια!

Έλα όμως που γλυκάθηκα από τον Κένταυρο, και ήθελα αγώνα. Και άμα είναι τόσο κοντά, αμαρτία είναι. Αντί για προπόνηση στο Σέιχ Σου, αγώνας στη Σφενδάμη. Εικοσιτρία χιλιόμετρα ανέβα κατέβα. 

Για να πω λοιπόν την αλήθεια, μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Και αυτό που μου άρεσε ήταν τα μονοπάτια. Οι χωματόδρομοι βαρετοί. Αλλά αυτά τα μονοπάτια! Το ωραίο με τα μονοπάτια της Σφενδάμης είναι ότι είναι μαλακά στο πάτημα, με συνεχόμενες αλλαγές κατεύθυνσης (φιδογυριστά), και αλλαγές κλίσης. Χωρίς μεγάλες κλίσεις όμως. Το αποτέλεσμα; Αν βρεις τον ρυθμό του μονοπατιού, πραγματικά χορεύεις μαζί του. Μόνο με μουσική και χορό μπορώ να το συγκρίνω. Το μονοπάτι βάζει τη χορογραφία, σε κλείνει μέσα στη πυκνή βλάστηση, και αν το ακούσεις, χορεύεις ένα ξέφρενο βαλς, έως ότου βγεις απ΄την άλλη μεριά στον βαρετό χωματόδρομο και έως τον επόμενο χορό.

Έτσι ενθουσιάστηκα κι έκανα τον αγώνα σε 2:46, καθόλου άσχημα για την κατάσταση μου.

Δυστυχώς μου έπεσε το κινητό και δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες (ευτυχώς κάποιος συναθλητής το επέστρεψε και το ξαναβρήκα). Αλλά θα δανειστώ κάποιες από τον Μανώλη για να σας δείξω. Φυσικά η φύση ήταν όνειρο, τα πάντα καταπράσινα και οι κουτσουπιές γέμιζαν μωβ λεκέδες τις πλαγιές.

Ήρθε η Άνοιξη

για τα καλά...

Σήμερα έτρεξα περίπου 20 χλμ στο βουνό. Η αλήθεια είναι πως μετά τον αγώνα τα πόδια μου ήταν λίγο βαριά. Έτσι αυτή την εβδομάδα αποφάσισα να τα ξεκουράσω.  Την Πέμπτη που ήταν 25η Μαρτίου βγήκα για λίγο ΜΤΒ. Είχα ν' ανέβω στο ΜΤΒ από τον  Χ-Poro. Ακόμα τα νούμερα είχα πάνω. Όπως και να 'χει το cross training κάνει καλό. Ξεκουράζεσαι και σωματικά και ψυχολογικά.

Σήμερα λοιπόν είχα όρεξη κι έκανα 20 χιλιόμετρα. Χαλαρά βέβαια. Δεν θα το' λεγα προπόνηση, περισσότερο βόλτα. Αυτή την εποχή καθώς λόγω χρόνου και επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων δεν μπορώ να κάνω προπόνηση, έχω και κάτι κιλάκια (7.. ) παραπάνω, αντιμετωπίζω όλο το θέμα πολύ χαλαρά. Μπορώ να πώ όμως ότι μου αρέσει. Δεν έχω το άγχος του χρόνου.  Αν ανέβηκα το ανέβασμα 4 λεπτά γρηγορότερα από την προηγούμενη φορά, αν έκανα τα intervals που πρέπει και τα λοιπά. Το καρδιοσυχνόμετρο το έχω κόψει προ πολλού...

Και έτσι φτάνω στον τίτλο της ανάρτησης. Από τη στιγμή που δεν νοιάζομαι για επιδόσεις κτλ μπορώ και απολαμβάνω περισσότερο τη φύση, που αυτή την εποχή είναι καταπληκτική. Το δάσος έχει γεμίσει ανεμώνες και αγριολούλουδα. Ολόκληρες πλαγιές μωβίζουν από τα δενδρολίβανα και τα στουρέκια. Ξύπνησαν και οι χελώνες πεινασμένες...  Βρήκα μία στο μονοπάτι να τρώει ένα ορνιθόγαλο. Σταμάτησα να τη βγάλω φωτογραφία. Περίμενα να ξεθαρέψει να βγάλει το κεφάλι της. Πάνω που βγήκε χτύπησε το τηλέφωνο... Φτού! Πάλι από την αρχή. Δεν πειράζει, πέντε λεπτά πάνω πέντε κάτω δε βαριέσαι...

Γέμισε το βουνό Ανεμώνες...

Και μια πεινασμένη χελώνα

Αύριο προπόνηση έκπληξη...

Born to Run - Το βιβλίο

Όπως ίσως θα θυμάται ο προσεκτικός αναγνώστης, το φθινόπωρο είχα πάρει κάποια βιβλία για το τρέξιμο. Και ειδικά το ορεινό τρέξιμο. Δεν τα διάβασα όλα καθώς ο χρόνος είναι δυστυχώς περιορισμένος, αλλά ένα που διάβασα είναι το Born to Run του  Christopher McDougall.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο που μπορεί να σε πωρώσει άσχημα με το ορεινό τρέξιμο. Ειλικρινά το διαβάζεις και θέλεις να βγεις και ν' αρχίσεις να τρέχεις στα βουνά μέχρι τελικής πτώσεως.

Το βασικό θέμα του βιβλίου είναι η ιστορία ενός αγώνα πενήντα μιλίων που διοργανώνει ένας μυστηριώδης Αμερικάνος με το όνομα Cavallo Blanco (Λευκό άλογο) ο οποίος έχει αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια σε μια άγρια περιοχή του Μεξικού.

Παράλληλα με αυτήν την ιστορία αναπτύσσονται και δύο άλλα θέματα. Το πρώτο είναι η θεωρία για τον ρόλο του τρεξίματος στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, για την οποία έχω μιλήσει σε παλιότερη ανάρτηση. Το δεύτερο είναι η ιστορία εξέλιξης των παπουτσιών τρεξίματος από τo 1970 και μετά, τα προβλήματα που αυτά δημιούργησαν, και το barefoot running ως απάντηση σε όλα αυτά.

Ξαναγυρνώντας στη βασική ιστορία, να πω ότι διαβάζοντας τη, ο αναγνώστης μένει με την εντύπωση ότι είναι φανταστική, καθώς οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν είναι περίπου απίστευτες. Ο συγγραφέας δε, τα διηγείται όλα με χαρακτηριστικό χιούμορ και ζωντάνια, και οι σελίδες καταναλώνονται με μεγάλη ευκολία. Επίσης ενδιαφέρον έχουν πολλά και διάφορα trivia για τους ήρωες και τους αγώνες ορεινού τρεξίματος στην Αμερική (κυρίως τον LeadVille 100).

Ο Cavallo Blanko λοιπόν έχει αποτραβηχτεί σε μια περιοχή του Μεξικού στην οποία ζουν οι Ινδιάνοι Tarahumara οι οποίοι δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τον δυτικό πολιτισμό και οι οποίοι είναι ικανότατοι στο τρέξιμο. Ο ίδιος στο τρέξιμο βρίσκει τη λύτρωση από τα πάθη του.  Η σχεδόν μυθική ικανότητα των Tarahumara στις μεγάλες αποστάσεις, "προκαλεί" τον Cavallo Blanko να οργανώσει έναν αγώνα και να καλέσει τους καλύτερους Αμερικάνους δρομείς  (όσους τελικά μπορούσε να έρθει σε επαφή και αποδέχτηκαν την πρό(σ)κληση) για να γίνει η "τελική"  κόντρα!

Μαζεύονται λοιπόν οι ήρωες της ιστορίας μας, μεταξύ των οποίων ο Scott Jurek, ο Barefoot Ted, η Jenn Shelton και o Billy Barnett και άλλοι, μαζί και ο συγγραφέας, και ξεκινάνε να φτάσουν στο Μεξικό σε μια δύσβατη περιοχή που ζουν μόνο ινδιάνοι (και καλλιεργητές ναρκωτικών που δεν διστάζουν να σκοτώσουν όποιον εμφανιστεί εκεί που δεν πρέπει), προσκεκλημένοι ενός ανθρώπου που είναι γνωστός μόνο με το ψευδώνυμο του, είναι υπαρκτός όσο περίπου ένα φάντασμα, για να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα με ινδιάνους οι οποίοι είναι γνωστοί για την μη εμφάνιση τους οπουδήποτε υπάρχουν άλλοι εκτός της φυλής τους!

Δεν θα πω περισσότερα. Πάρτε το βιβλίο και απολαύστε το, ή μάλλον καλύτερα βγείτε στα βουνά και τρέξτε.

Και μερικά links για τους ήρωες της ιστορίας οι οποίοι είναι αληθινοί και  θα λέγαμε ζουν και βασιλεύουν. Να σημειώσω ότι η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη, έγινε το 2006.

• Cavallo Blanko
• Scott Jurek
• Barefoot Ted
• Billy Barnet
• Φωτογραφίες από το γεγονός

Barefoot Running #3

Επιτέλους barefoot! Όχι minimal, barefoot!

Βγήκα λοιπόν να τρέξω λίγο στο βουνό, για αποκατάσταση από τον αγώνα, σήμερα το απόγευμα. Φυσικά είχα πάρει μαζί μου τα VFF. Τις τελευταίες δέκα μέρες έτρεχα με παπούτσια και ομολογουμένως, δεν έβλεπα την ώρα να τα βγάλω.

Ξεκίνησα λοιπόν, είχε λίγο ψύχρα στο αεράκι αλλά ο ήλιος ακόμα ζέσταινε. Τα πόδια μου ήταν λίγο σφιχτά ακόμα από τον αγώνα, δεν βαριέσαι σκέφτηκα, ας τρέξω ένα μισάωρο μόνο. Μετά από πεντακόσια μέτρα καθώς άρχισα να ζεσταίνομαι λές κι ο Caballo Blanco και όλοι οι σαμάνοι των Rarámuri να κυρίευσαν τις πατούσες μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλα τα VFF και άρχισα να τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Άλλη αίσθηση. Τι έλεγα παλιότερα; Ότι με τα vibram νιώθεις τις ανωμαλίες του εδάφους και αποκτάς τη χαμένη αίσθηση της αφής; Που να δείτε ξυπόλυτος. Γιατί πλέον δεν νιώθεις μόνο τη πίεση. Αλλά και τη θερμοκρασία. Όπου το έβλεπε ο ήλιος το χώμα ήταν πιο ζεστό, στα σκιερά κρύο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μετά από λίγο άρχισα να παρατηρώ και άλλες λεπτές διαφορές. Εδώ λίγο πιο νωπό, εκεί λίγο πιο σκληρό.

Κάποια στιγμή σταμάτησα για να βγάλω μια φωτογραφία. Καθώς περπάτησα λίγο παρατήρησα ότι στο περπάτημα πραγματικά πονούσαν τα πετραδάκια, ενώ στο τρέξιμο καθόλου. Ακριβώς το αντίθετο απ' ότι ενστικτωδώς θα περίμενε κανείς. Μου φαίνεται ότι τελικά όντως αναγκάζεσαι να γίνεις πολύ ελαφροπάτητος καθώς τρέχεις για να μην πονέσεις και μειώνεις όσο το δυνατόν περισσότερο το χρόνο και η δύναμη με την οποία έρχεσαι σε επαφή με το έδαφος.

Συνάντησα κι έναν ποδηλάτη και πιάσαμε ψιλοκουβεντούλα για το θέμα και έτσι χωρίς να το καταλάβω έκανα πέντε χιλιόμετρα στην ανηφόρα της Περαιβού. Είπα να μην το παρακάνω και στην κατηφόρα έβαλα πάλι τα five fingers. Πραγματικά πετούσα, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον.

Το σημερινό ήταν το πιο ευχάριστο τρέξιμο που έχω κάνει. Πάμε γι άλλα.

Κένταυρος Ημιμαραθώνιος

Πάει κι αυτό. 25 χλμ. 1200 μ. θετική  υψομετρική, 3 ώρες και 20 λεπτά.

Δε ζορίστηκα να τον βγάλω, αργά αλλά σταθερά βγήκε εύκολα. Το πιό σημαντικό ότι δεν ένιωσα σε καμιά φάση κανένα πόνο ή ενόχληση. Οι στόχοι μου ήταν, πρώτον να μη τραυματιστώ, και δεύτερον αν είναι δυνατόν να τερματίσω σε 3:30'.  Τους πέτυχα και τους δύο.

Μονοπάτια και γεφύρια. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής.

Η διαδρομή ήταν ένα μείγμα χωματόδρομων και μονοπατιών. Περάσαμε από τοξωτά γεφύρια, παλιούς νερόμυλους και από ρέματα με δροσερά νερά. Δυστυχώς το σκουπιδαριό  ήταν παρών στα πιο ωραία μέρη. Επίσης αρκετά κομμάτια ήταν στρωμένα με τσιμέντο όχι και ότι καλύτερο για τα πόδια. Ξεκινώντας από Αγριά ανεβήκαμε στη Δράκεια και από εκεί με ένα αρκετά απότομο ανέβασμα από μονοπάτι στη κορφή κάποιου υψώματος,  απ' όπου και πήραμε την κατηφόρα. Είχε μπόλικη ανηφόρα αλλά το καλό ήταν ότι ήταν ένα ανέβασμα κι ένα κατέβασμα. Οπότε αν έφτανες στα μισά ήξερες ότι είχε πλέον μόνο κατηφόρα. Πολύ καλό για τη ψυχολογία.

Τελευταίος ανεφοδιασμός στο τέλος της ανηφόρας. Τα βάσανα τέλειωσαν.

Η Αγριά κι ο Παγασητικός από ψηλά

Για να είμαι ειλικρινής μου φάνηκε πιο εύκολο από το ποδήλατο. Και αυτό γιατί στις μεγάλες ανηφόρες απλά περπατάς. Δεν έχει να κουβαλάς και το ποδήλατο, πράγμα που είναι εξαιρετικά κουραστικό (οι κακεντρεχείς θα πουν βέβαια πως αν είσαι αρκετά δυνατός δεν ξεκαβαλάς αλλά δεν πτοούμε).  Στις κατηφόρες πάλι αν έχουν μεγάλη κλίση ψιλοκουτρουβαλάς. Εκεί που κουραζόμουν πολύ ήταν στα κομμάτια με σχετικά μικρή κλίση. Μάλλον  πρέπει να βάλω στη προπόνηση μου και κομμάτια πιο φλατ.

Ένα ζευγάρι που έτρεξε τον αγώνα μαζί. Ο πρώτος αγώνας της κοπελιάς, σε όλες της ανηφόρες την βοηθούσε ο σύντροφος της.

Θα συνεχίσω λοιπόν προπόνηση τρέξιμο έως τον επόμενο αγώνα.

View Κένταυρος ημιμαραθώνιος in a larger map

Ημιμαραθώνιος Κένταυρος, τελευταίες προπονήσεις

Όπως προείπα λοιπόν, μετά από δύο μήνες σχεδόν απραξίας (Δεκέμβριο και Ιανουάριο) αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου αγώνα ορεινού τρεξίματος. Ο αγώνας είναι την επόμενη Κυριακή. Έκανα τρεις εβδομάδες προπόνηση, και ομολογώ ότι το σχέδιο μου μου φάνηκε εξ΄αρχής λίγο παρακινδυνευμένο.

Το πονηρό μου σχέδιο λοιπόν, ήταν να φορτώσω μέσα σε τρεις εβδομάδες χιλιόμετρα ,ειδικά το τελευταίο σαββατοκύριακο, να ξεκουραστώ πλήρως την τέταρτη, και ο Θεός βοηθός. Αυτό κι έκανα. Την πρώτη εβδομάδα έτρεξα 25 χλμ, την δεύτερη 35,  και αυτήν που τέλειωσε σήμερα 45. Ομολογώ πως πίεσα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Αλλά βγήκαν. Ελπίζω να μη βγει και κανένας τραυματισμός. Τα περισσότερα χιλιόμετρα μάλιστα τα έκανα με τα Vibram Five Fingers, πράγμα το οποίο προσέθεσε μία ακόμα δυσκολία.

Αυτή τη βδομάδα λοιπόν ξεκίνησα με 7 χλμ την Τρίτη 10 την Πέμπτη και μου έμεναν άλλα 30 για το Σαββατοκύριακο. Η λογική που ακολουθώ συνήθως είναι πώς αν το τελευταίο ΣΚ πριν τον αγώνα όντας και λίγο κουρασμένος, μπορέσω να τρέξω μια απόσταση λίγο μεγαλύτερη από αυτή του αγώνα, και τις δύο μέρες μαζί, τότε θα τα καταφέρω. Αρχικά λοιπόν σκόπευα να τρέξω 10 το Σάββατο και 20 την Κυριακή. Ξεκινώντας όμως το Σάββατο άρχισα να νιώθω την κούραση από τις τρεις εβδομάδες στα πόδια μου. Φοβήθηκα ότι ίσως την επόμενη μέρα δεν θα είχα δυνάμεις. Έτσι άλλαξα στα γρήγορα σχέδιο και αποφάσισα να τρέξω τα 20 με ότι δυνάμεις είχα.

Έτρεξα μια πολύ ωραία διαδρομή. Από Περαιβού πρός Φιλίππιο από μονοπάτια, μετά όλα τα "πάνω μονοπάτια" έως την Εξοχή και πάλι πίσω από τον δασικό της περαιβού. Είχε πολύ ωραία μέρα αν εξαιρέσουμε τα έξι μποφόρ βοριά. Επειδή αποφάσισα να πάω στον αγώνα με παπούτσια και όχι τα vibram (δεν είμαι τόσο τρελός ακόμα) έτρεξα την προπόνηση με ένα ζευγάρι asics Trabuco. Πολύ συμπαθητικά παπούτσια.


View Σειχ Σου in a larger map


Σήμερα η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Έσφιξα τα δόντια όμως κι έτρεξα άλλα 10 χλμ στο βουνό. Νομίζω πλέον πως έχω βάσιμες ελπίδες να τερματίσω τον αγώνα. Καλή ξεκούραση όλη τη βδομάδα και βλέπουμε.

Μιλώντας για παπούτσια έχω αρχίσει να σκέφτομαι να αγοράσω ένα ζευγάρι που να συμπληρώνει τα VFF. Ένα που είχα δοκιμάσει και μου άρεσαν ήταν τα Mizuno Harrier 2. Φλατ παπούτσι για βουνό. Γενικά τώρα που συνήθισα τα VFF η πολλή σόλα δεν μου αρέσει καθόλου. Στην ίδια λογική φαίνεται να κινούνται και τα New Balance MT100. Αρκετά μίνιμαλ κι αυτά.

Πάντως είναι εντυπωσιακή η αλλαγή που φαίνεται να συντελείτε στις εταιρείες αθλητικών παπουτσιών λόγω του Barefoot running movement. Χαρακτηριστικές της αμηχανίας που νιώθουν ειναι οι δύο ακόλουθες "επιστολές" προς την κοινότητα από τη Brooks και τη New Balance.

Training Update, Προετοιμασία για τον Ημιμαραθώνιο Κένταυρο

Πριν τρεις εβδομάδες πήρα την απόφαση να συμμετάσχω στον ημιμαραθώνιο Κένταυρο. Ένας αγώνας είναι ότι χρειάζεται κανείς για να μπει σε ένα πρόγραμμα. Το πρόβλημα είναι ότι από τα Χριστούγεννα είχα πέσει σε πλήρη απραξία. Εκτός αυτού για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα καθόλου όρεξη να κάνω κάποιο δομημένο πρόγραμμα προπόνησης.
Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω λίγο του κεφαλιού μου. Ελπίζω να μην το μετανιώσω στον αγώνα.
Μ' αυτά και μ' αυτά την πρώτη εβδομάδα έτρεξα περίπου 25 χλμ, την δεύτερη 35 και αυτή σκοπεύω να τρέξω λίγο πάνω από 40. Και ο Θεός βοηθός....

Στο ζουμί τώρα. Τα περισσότερα από αυτά τα χιλιόμετρα τα έτρεξα με τα Vibram FiveFingers. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά, πόσο διασκεδαστικό είναι το τρέξιμο με τα VFF. Όπως είχα πει το φθινόπωρο που τα είχα πρωτοδοκιμάσει το αίσθημα τις πρώτες φορές είναι μοναδικό καθώς νομίζεις πως τρέχεις ξυπόλυτος. Μετά ένιωθα τις πατούσες μου "αναμμένες". Τώρα μπορώ να πω πλέον πως τα πόδια μου έχουν συνηθίσει τόσο (αν και δεν έχω ουσιαστικά τόσα πολλά χιλιόμετρα) που νιώθω σαν να φοράω παπούτσια όταν είναι σχετικά επίπεδο το έδαφος (σε πατημένο δασικό πχ). Είμαι βέβαιος πως σε λίγο καιρό, στον δασικό τουλάχιστον, θα τα βγάλω κι αυτά και θα τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Χθες πραγματικά κρατήθηκα με το ζόρι να μην τα βγάλω. Ελπίζω να μην πάθω κανένα τραυματισμό, αλλά το τρέξιμο με παπούτσια δεν μου φαίνεται πλέον καθόλου ενδιαφέρον.

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που μου αρέσει στο Μινιμαλιστικό Τρέξιμο (Minimalist Running, ουσιαστικά Τρέξιμο με Μινιμαλιστική Υπόδυση!).

• Μήπως είναι η ενεργοποίηση νευρικών απολήξεων που μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης και χρήσης, εμείς εγκιβωτίσαμε μέσα σε μαλακά παπούτσια και κόψαμε κάθε ερέθισμα προκαλώντας κάποια ανισορροπία; Κάτι σαν ρεφλεξολογία δηλαδή στο πιο φυσικό;
  
• Μήπως είναι η επαφή με τη φύση; Από μόνο του το τρέξιμο στο βουνό είναι ελκυστικό λόγω της επαφής αυτής, όταν είσαι ξυπόλυτος η επαφή αυτή είναι ακόμα πιο έντονη καθώς συμμετέχει πολύ έντονα μια ακόμα αίσθηση, η αφή. (κάτι αντίστοιχο ας πούμε με την επαφή που έχεις με τα χέρια και το σώμα όταν πρέπει να σκαρφαλώσεις κάπου, εκείνη τη στιγμή πχ νιώθεις ότι έρχεσαι πιο κοντά στη φύση).
  
• Μήπως είναι η ασυναίσθητη ανάμνηση ερεθισμάτων από την παιδική ηλικία; Κάτι απ' το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" δηλαδή. Όποιος έχει παιδί δεν μπορεί να μην έχει παρατηρήσει ότι τα μικρά παιδιά περπατάνε διαρκώς ξυπόλυτα (όσο και αν τα μάρμαρα είναι κρύα :) Μετά από πολύ εκπαίδευση τα μαθαίνουμε να φορούν παπούτσια. Μήπως έχουμε τελικά άδικο;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Πάντως ο πρώτος και ο τρίτος που παραθέτω μου αρέσουν ως εξήγηση και ως συμπληρωματικοί, καθώς παρουσιάζουν μια όμορφη αναλογία: το μακρινό παρελθόν μας ως είδος και και το μακρινό παρελθόν μας ως άτομα...

Και ένα πολύ καλό blog που παρακολουθώ για το θέμα με πολλά reviews: Running and rambling

Και το μέγα ερώτημα είναι: Στον ημιμαραθώνιο με τι να τρέξω; Αν δεν ήταν ο πρώτος μου αγώνας, ή αν ήξερα πως είναι το τερέν, ή αν ήταν καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και όχι εικοσιπέντε θα έβαζα τα vff. Αλλά τώρα μου φαίνεται πολύ παρακινδυνευμένο...

Ξέρεις τι θα πεί Σουρδαμάρα;

Σουρδαμάρα: η τρέλα των Σούρδων
Σούρδοι: οι Κοζανίτες

Σήμερα πήγα στην Κοζάνη για το καρναβάλι. Χιόνιζε όλη τη μέρα.
Έπαιξα για πρώτη φορά με το iPhone τραβώντας video. Να σημειωθεί πως είναι 3G το οποίο είναι ακατάλληλο για βίντεο κατά την Apple. Παρ' όλα αυτά με το  Video Camera App το οποίο είναι εξαιρετικό κάτι γίνεται. Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι το iMovie. Πραγματικά πανεύκολο στη χρήση και με πολλές δυνατότητες. Αν το ήξερα θα τράβαγα κι άλλα πλάνα.

Χειμερία Νάρκη

Πάει καιρός που έγραψα τη τελευταία μου δημοσίευση.

Κάτι οι γιορτές κάτι οι κουραμπιέδες κάτι το κρύο έπεσα σε φάση χειμερίας νάρκης. Έχω κανένα μήνα να τρέξω ή να κάνω ποδήλατο. Έχω βάλει και τα κιλάκια μου. Η μέρα όμως μεγαλώνει και σιγά σιγά κάτι μου λέει να βγω πάλι στο βουνό.

Σήμερα είχε πολύ όμορφη μέρα. Δεν κρατήθηκα. Βγήκα κι έτρεξα δέκα χιλιόμετρα στο Σέιχ Σου. Το μόνο που μου λείπει είναι ένας στόχος. Λοιπόν 14 Μαρτίου, Κένταυρος Ημιμαραθώνιος στο Πήλιο. Τέσσερις εβδομάδες προπόνηση. Ουσιαστικά τρεις προπόνηση την τέταρτη ξεκούραση και μετά ο αγώνας. Καλά θα είναι...

Παιδικές Απορίες

Κάθε γονιός σκέφτεται τη μέρα που το παιδί του θα αρχίσει να του κάνει τις γνωστές ερωτήσεις γύρω από τα μυστήρια της ζωής που δύσκολα απαντιούνται.

Χθες ήρθε η σειρά μου.

Η κόρη μου άρχισε να μαθαίνει αφαίρεση. Έκανε τις ασκήσεις της, όταν ήρθε με την δυσκολότερη ερώτηση που μου έχει κάνει έως τώρα.

- Μπαμπά 6 - 10 πόσο κάνει;

Και τώρα τι λέμε; Εδώ σε θέλω.

- Αγάπη μου δεν αφαιρούμε ποτέ τον μεγαλύτερο αριθμό από τον μικρότερο.

-Γιατί;

-Γιατί δεν κάνει. Απαγορεύεται. (ένιωθα σαν Πυθαγόρειος που έπρεπε να προστατέψει κάποια βαθύτερη μαθηματική σοφία από τους αμύητους)

-Και γιατί απαγορεύεται; (Άρχισε να γίνεται επίμονη καθώς από το χαμόγελό μου άρχισε να υποψιάζεται ότι δεν της έλεγα την αλήθεια).

-Εεεε, θα μάθεις όταν μεγαλώσεις. (Άρχισα να χάνω το παιχνίδι, οι απαντήσεις μου έκαναν τα πράγματα χειρότερα).

-Όχι πες μου πόσο κάνει...

-Δεν κάνει να αφαιρείς το μεγαλύτερο από το μικρότερο γιατί θα βγουν οι ανάποδοι αριθμοί και θα σε μπερδέψουν. Είσαι μικρούλα ακόμα. (Εδώ πια ήμουν σε κινούμενη άμμο, κάθε μου κίνηση (απάντηση) με έχωνε πιο βαθιά).

-Λάμπρο μη του λες τέτοια του παιδιού θα το μπερδέψεις... φώναξε η σύζυγος από τη κουζίνα και έκανε τα πράγματα όσο χειρότερα μπορούσαν να γίνουν. Η μικρή ήταν πλέον πεπεισμένη ότι είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού, κάποια σκοτεινή συνωμοσία μπαμπάδων και μαμάδων για να κρατήσουν τα μεγάλα μυστικά, κρυφά από τα παιδάκια όλου του κόσμου.

-Πες μου ποιοί είναι οι ανάποδοι αριθμοί.

-Εεεε, οι αριθμοί που είναι κρυμμένοι πίσω από το μηδέν... Εκείνη τη στιγμή αν εμφανιζότανε ο Αι Βασίλης από το τζάκι δεν θα της έκανε καμιά εντύπωση. Η ιδέα ότι πίσω από το μηδέν υπήρχαν και άλλοι αριθμοί, κρυμμένοι,  την εξίταρε τρελά.

Την προηγούμενη ημέρα είχαμε συναρμολογήσει και το κάστρο της βασίλισσας του χιονιού. Για να είμαι ακριβής το συναρμολόγησε μόνη της με μόνη βοήθεια από μένα στο να της εξηγήσω πως χρησιμοποιούμε τα σχέδια. Κατά την συναρμολόγηση λοιπόν και με αφορμή την ύπαρξη πολλών συμμετρικών κομματιών βρήκα την ευκαιρία να της εξηγήσω την έννοια της συμμετρίας, η οποία μου φάνηκε χρήσιμη στην παρούσα φάση.

-Ξέρεις το μηδέν δεν είναι στην άκρη αλλά στη μέση των αριθμών. Από την άλλη μεριά υπάρχουν οι ίδιοι αριθμοί αλλά κάπως ανάποδα.

Μπήκε αμέσως στο νόημα και έγραψε σε ένα χαρτί τους αριθμούς από το 0 έως το 10 και από αριστερά τους ίδιους αλλά αυτή τη φορά γυρισμένους ανάποδα (στο ένα πχ η γραμμούλα επάνω να κοιτάει δεξιά).  Σαν να ήταν το μηδέν καθρέφτης. Τουλάχιστον την συμμετρία την κατάλαβε ως έννοια.

-Μπράβο, απλά για να μη δυσκολευόμαστε στη γραφή τους γράφουμε κανονικά και βάζουμε ένα πλην μπροστά.

-Και τελικά 6-10 πόσο κάνει;

Κάναμε το παράδειγμα με ξυλάκια βρήκαμε το -4, και πραγματικά  καταχάρηκε. Το έγραψε στο χαρτί της.

6 - 10 = -4. Το κοίταζε ευχαριστημένη. Ήταν το τρόπαιο της.

-Ναι αλλά μη το πεις στη δασκάλα και τα άλλα παιδάκια. Θα είναι μυστικό.

-Εντάξει μπαμπά...