Βγήκα λοιπόν να τρέξω λίγο στο βουνό, για αποκατάσταση από τον αγώνα, σήμερα το απόγευμα. Φυσικά είχα πάρει μαζί μου τα VFF. Τις τελευταίες δέκα μέρες έτρεχα με παπούτσια και ομολογουμένως, δεν έβλεπα την ώρα να τα βγάλω.
Ξεκίνησα λοιπόν, είχε λίγο ψύχρα στο αεράκι αλλά ο ήλιος ακόμα ζέσταινε. Τα πόδια μου ήταν λίγο σφιχτά ακόμα από τον αγώνα, δεν βαριέσαι σκέφτηκα, ας τρέξω ένα μισάωρο μόνο. Μετά από πεντακόσια μέτρα καθώς άρχισα να ζεσταίνομαι λές κι ο Caballo Blanco και όλοι οι σαμάνοι των Rarámuri να κυρίευσαν τις πατούσες μου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλα τα VFF και άρχισα να τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Άλλη αίσθηση. Τι έλεγα παλιότερα; Ότι με τα vibram νιώθεις τις ανωμαλίες του εδάφους και αποκτάς τη χαμένη αίσθηση της αφής; Που να δείτε ξυπόλυτος. Γιατί πλέον δεν νιώθεις μόνο τη πίεση. Αλλά και τη θερμοκρασία. Όπου το έβλεπε ο ήλιος το χώμα ήταν πιο ζεστό, στα σκιερά κρύο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μετά από λίγο άρχισα να παρατηρώ και άλλες λεπτές διαφορές. Εδώ λίγο πιο νωπό, εκεί λίγο πιο σκληρό.
Κάποια στιγμή σταμάτησα για να βγάλω μια φωτογραφία. Καθώς περπάτησα λίγο παρατήρησα ότι στο περπάτημα πραγματικά πονούσαν τα πετραδάκια, ενώ στο τρέξιμο καθόλου. Ακριβώς το αντίθετο απ' ότι ενστικτωδώς θα περίμενε κανείς. Μου φαίνεται ότι τελικά όντως αναγκάζεσαι να γίνεις πολύ ελαφροπάτητος καθώς τρέχεις για να μην πονέσεις και μειώνεις όσο το δυνατόν περισσότερο το χρόνο και η δύναμη με την οποία έρχεσαι σε επαφή με το έδαφος.
Συνάντησα κι έναν ποδηλάτη και πιάσαμε ψιλοκουβεντούλα για το θέμα και έτσι χωρίς να το καταλάβω έκανα πέντε χιλιόμετρα στην ανηφόρα της Περαιβού. Είπα να μην το παρακάνω και στην κατηφόρα έβαλα πάλι τα five fingers. Πραγματικά πετούσα, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον.
Το σημερινό ήταν το πιο ευχάριστο τρέξιμο που έχω κάνει. Πάμε γι άλλα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου