Training Update, Προετοιμασία για τον Ημιμαραθώνιο Κένταυρο

Πριν τρεις εβδομάδες πήρα την απόφαση να συμμετάσχω στον ημιμαραθώνιο Κένταυρο. Ένας αγώνας είναι ότι χρειάζεται κανείς για να μπει σε ένα πρόγραμμα. Το πρόβλημα είναι ότι από τα Χριστούγεννα είχα πέσει σε πλήρη απραξία. Εκτός αυτού για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα καθόλου όρεξη να κάνω κάποιο δομημένο πρόγραμμα προπόνησης.
Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω λίγο του κεφαλιού μου. Ελπίζω να μην το μετανιώσω στον αγώνα.
Μ' αυτά και μ' αυτά την πρώτη εβδομάδα έτρεξα περίπου 25 χλμ, την δεύτερη 35 και αυτή σκοπεύω να τρέξω λίγο πάνω από 40. Και ο Θεός βοηθός....

Στο ζουμί τώρα. Τα περισσότερα από αυτά τα χιλιόμετρα τα έτρεξα με τα Vibram FiveFingers. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά, πόσο διασκεδαστικό είναι το τρέξιμο με τα VFF. Όπως είχα πει το φθινόπωρο που τα είχα πρωτοδοκιμάσει το αίσθημα τις πρώτες φορές είναι μοναδικό καθώς νομίζεις πως τρέχεις ξυπόλυτος. Μετά ένιωθα τις πατούσες μου "αναμμένες". Τώρα μπορώ να πω πλέον πως τα πόδια μου έχουν συνηθίσει τόσο (αν και δεν έχω ουσιαστικά τόσα πολλά χιλιόμετρα) που νιώθω σαν να φοράω παπούτσια όταν είναι σχετικά επίπεδο το έδαφος (σε πατημένο δασικό πχ). Είμαι βέβαιος πως σε λίγο καιρό, στον δασικό τουλάχιστον, θα τα βγάλω κι αυτά και θα τρέχω εντελώς ξυπόλυτος. Χθες πραγματικά κρατήθηκα με το ζόρι να μην τα βγάλω. Ελπίζω να μην πάθω κανένα τραυματισμό, αλλά το τρέξιμο με παπούτσια δεν μου φαίνεται πλέον καθόλου ενδιαφέρον.

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που μου αρέσει στο Μινιμαλιστικό Τρέξιμο (Minimalist Running, ουσιαστικά Τρέξιμο με Μινιμαλιστική Υπόδυση!).

• Μήπως είναι η ενεργοποίηση νευρικών απολήξεων που μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης και χρήσης, εμείς εγκιβωτίσαμε μέσα σε μαλακά παπούτσια και κόψαμε κάθε ερέθισμα προκαλώντας κάποια ανισορροπία; Κάτι σαν ρεφλεξολογία δηλαδή στο πιο φυσικό;
  
• Μήπως είναι η επαφή με τη φύση; Από μόνο του το τρέξιμο στο βουνό είναι ελκυστικό λόγω της επαφής αυτής, όταν είσαι ξυπόλυτος η επαφή αυτή είναι ακόμα πιο έντονη καθώς συμμετέχει πολύ έντονα μια ακόμα αίσθηση, η αφή. (κάτι αντίστοιχο ας πούμε με την επαφή που έχεις με τα χέρια και το σώμα όταν πρέπει να σκαρφαλώσεις κάπου, εκείνη τη στιγμή πχ νιώθεις ότι έρχεσαι πιο κοντά στη φύση).
  
• Μήπως είναι η ασυναίσθητη ανάμνηση ερεθισμάτων από την παιδική ηλικία; Κάτι απ' το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" δηλαδή. Όποιος έχει παιδί δεν μπορεί να μην έχει παρατηρήσει ότι τα μικρά παιδιά περπατάνε διαρκώς ξυπόλυτα (όσο και αν τα μάρμαρα είναι κρύα :) Μετά από πολύ εκπαίδευση τα μαθαίνουμε να φορούν παπούτσια. Μήπως έχουμε τελικά άδικο;

Όποιος κι αν είναι ο λόγος σίγουρα έχει ενδιαφέρον. Πάντως ο πρώτος και ο τρίτος που παραθέτω μου αρέσουν ως εξήγηση και ως συμπληρωματικοί, καθώς παρουσιάζουν μια όμορφη αναλογία: το μακρινό παρελθόν μας ως είδος και και το μακρινό παρελθόν μας ως άτομα...

Και ένα πολύ καλό blog που παρακολουθώ για το θέμα με πολλά reviews: Running and rambling

Και το μέγα ερώτημα είναι: Στον ημιμαραθώνιο με τι να τρέξω; Αν δεν ήταν ο πρώτος μου αγώνας, ή αν ήξερα πως είναι το τερέν, ή αν ήταν καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και όχι εικοσιπέντε θα έβαζα τα vff. Αλλά τώρα μου φαίνεται πολύ παρακινδυνευμένο...