Το Πρώτο μου Τρίαθλο (μέρος τρίτο)

Τελικός Απολογισμός

Όταν αποφάσισα να τρέξω στο σχίνιαθλο, (το sprint πρώτα και μετά άλλαξα την απόφαση μου για την απόσταση) είχα να ανέβω έξι μήνες σε κούρσα και τρεις μήνες σε ΜΤΒ. Γενικά ήμουν, ας πούμε, στο χαμηλότερο σημείο από πλευράς φυσικής κατάστασης των τελευταίων τεσσάρων ετών. Το βάρος μου ήταν 78 κιλά σε σχέση με τα 72 των προηγούμενων ετών. Αυτά για ύψος 177 cm. Το μόνο που έκανα από πλευράς προπόνησης ήταν μία δύο φορές τρέξιμο την εβδομάδα από μία ώρα περίπου.

Το ότι με έξι εβδομάδες προπόνηση ανέκαμψα τόσο γρήγορα και τα πήγα τόσο καλά στον αγώνα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτά που συμπεραίνω είναι τα εξής:

• Που και που κάνει καλό η ξεκούραση. Το να απαιτείς διαρκώς περισσότερα από το σώμα σου έχει κάποιο όριο. Ένα διάλειμμα ακόμα και τόσο μεγάλο όσο έξι μηνών μπορεί να κάνει πολύ καλό.
• Δεν είναι μόνο η σωματική κόπωση αλλά και η ψυχολογική. Η διαρκής προσπάθεια για καλύτερη φυσική κατάσταση, καλύτερο χρόνο, περισσότερη δύναμη, μικρότερο βάρος κλπ, σε βάζει σε ένα σπιράλ όπου στο τέλος χάνεις το νόημα.
• Το νόημα είναι να περνάς καλά. Και δεν περνάς καλά αν έχεις στο μυαλό σου χρόνους επιδόσεις προπονήσεις κλπ κλπ. Σε δύο αγώνες έχω περάσει πραγματικά καλά, υπό την έννοια ότι και ο αγώνας μου άρεσε και μπόρεσα να δώσω ότι μπορούσα. Σε αυτόν και στον πρώτο μου στη Θάσο το 2005. Δεν είναι τυχαίο ότι και τότε επειδή ήταν ο πρώτος μου, ο μόνος στόχος ήταν να τερματίσω. Παρ' όλα αυτά κι εκεί όπως και στο σχίνιαθλο κατάφερα να τα δώσω όλα και να κάνω τον καλύτερο χρόνο που θα μπορούσα (καλή απόδοση).  
• Τελικά δεν πρέπει να παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Στο ερασιτεχνικό επίπεδο που κινούμαι το βασικότερο είναι ο "χαβαλές" και το "Fun". Απλά είναι λίγο λεπτή η γραμμή που πρέπει να κινηθεί κανείς ώστε από τη μια να κάνει την προπόνηση που πρέπει ώστε να πάει στον αγώνα έτοιμος (δεν έχει καθόλου fun αν καρφώσεις στον αγώνα), αλλά από την άλλη να κρατήσεις την mentalité του "πάμε να περάσουμε καλά". Νομίζω αυτό είναι κάτι που με την εμπειρία, τις καλές και τις άτυχες στιγμές, μαθαίνει κανείς. Θα τρέπει να κινηθεί κανείς και από τις δυο μεριές της γραμμής αυτής για να δει πώς είναι, και να μπορέσει να ισορροπήσει τελικά. Βοηθάει βέβαια και το περιβάλλον. Η κούρσα πχ είναι πολύ πιο ανταγωνιστική, το ΜΤΒ και το τρίαθλο πολύ πιο cool.

Τελικά το Σχίνιαθλο ήταν το reset που χρειαζόμουν μετά από πέντε χρόνια ενασχόλησης με την ποδηλασία. Μ΄ αυτά και μ' αυτά τό έκανα κι αυτό πέρασα καλά και πάω μπροστά. Πως το 'πε ο Γιωργάκης;(Για να είμαστε και στο πολιτικό κλίμα των ημερών). Σηκώνουμε τα μανίκα και πάμε για δουλειά...;
Μόνο που εγώ το εννοώ. Επόμενη στάση Χ-poros V, πόνος και τρόμος!