Σφενδάμη

Καιρό έχω να γράψω, κι έχουν μαζευτεί πολλά.

Ας αρχίσω από τη Σφενδάμη και το "Mountain Festival" που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι δύο αγώνες, τρέξιμο το Σάββατο και MTB την Κυριακή. Σε κάθε αγώνισμα συμμετείχαν περίπου 250 αθλητές, αριθμός εντυπωσιακός. Η οργάνωση άψογη, και αξίζει κανείς να πάει για το "πανηγύρι" που στήνεται για τους αγώνες. Έχω την αίσθηση ότι συμμετέχει όλο το χωριό.

Στα αγωνιστικά τώρα. Στον αγώνα MTB είχα συμμετάσχει πρίν 3 χρόνια, στην πρώτη διοργάνωση και δεν μου άρεσε καθόλου. Και αυτό γιατί μπορεί να λέγεται "Mountain Festival" αλλά βουνό δεν υπάρχει! Είναι λοφώδης η περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανηφόρες. Το αντίθετο, και με μεγάλες κλίσεις μάλιστα. Και αυτό δεν μου αρέσει, το συνεχόμενο πάνω - κάτω. Μου είχαν τύχει και κάτι στραβές με την αλυσίδα ( συνεχόμενα chain suck λόγω λάσπης, και να μην έχει κανείς λάδι!) συν μια χαμένη βίδα από το ένα σχαράκι, και είχα βγάλει όλες τις τελευταίες ανηφόρες με το ποδήλατο στα χέρια. Χάλια!

Έλα όμως που γλυκάθηκα από τον Κένταυρο, και ήθελα αγώνα. Και άμα είναι τόσο κοντά, αμαρτία είναι. Αντί για προπόνηση στο Σέιχ Σου, αγώνας στη Σφενδάμη. Εικοσιτρία χιλιόμετρα ανέβα κατέβα. 

Για να πω λοιπόν την αλήθεια, μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Και αυτό που μου άρεσε ήταν τα μονοπάτια. Οι χωματόδρομοι βαρετοί. Αλλά αυτά τα μονοπάτια! Το ωραίο με τα μονοπάτια της Σφενδάμης είναι ότι είναι μαλακά στο πάτημα, με συνεχόμενες αλλαγές κατεύθυνσης (φιδογυριστά), και αλλαγές κλίσης. Χωρίς μεγάλες κλίσεις όμως. Το αποτέλεσμα; Αν βρεις τον ρυθμό του μονοπατιού, πραγματικά χορεύεις μαζί του. Μόνο με μουσική και χορό μπορώ να το συγκρίνω. Το μονοπάτι βάζει τη χορογραφία, σε κλείνει μέσα στη πυκνή βλάστηση, και αν το ακούσεις, χορεύεις ένα ξέφρενο βαλς, έως ότου βγεις απ΄την άλλη μεριά στον βαρετό χωματόδρομο και έως τον επόμενο χορό.

Έτσι ενθουσιάστηκα κι έκανα τον αγώνα σε 2:46, καθόλου άσχημα για την κατάσταση μου.

Δυστυχώς μου έπεσε το κινητό και δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες (ευτυχώς κάποιος συναθλητής το επέστρεψε και το ξαναβρήκα). Αλλά θα δανειστώ κάποιες από τον Μανώλη για να σας δείξω. Φυσικά η φύση ήταν όνειρο, τα πάντα καταπράσινα και οι κουτσουπιές γέμιζαν μωβ λεκέδες τις πλαγιές.