27 Οκτ 2009

X-POROS V, Πόρωση

Εσείς που θα πάτε φέτος; Βουνό ή θάλασσα;

Και βουνό και θάλασσα. Και με βροχή για να 'χει ενδιαφέρον. Και που 'σαι... Βάλε και μπόλικη λάσπη. Και λίγο αναρρίχηση. Κάνε μια ποικιλία τέλος πάντων να μας ξεκάνεις.

Είχα ακούσει για τον Πόρο, ότι ξέφευγε από τη συμβατική έννοια του όρου αγώνας και πλησίαζε προς το περιπέτεια. Αλλά φέτος ο τρελός γιατρός του Πόρου και διοργανωτής του αγώνα Κωστής Σαπουνάκης βάλθηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μας ξεκάνει όλους. Δεν γνωρίζω τι  βουντού έκανε αλλά και ο καιρός ήταν σύμμαχός του.

Από τις 8:30 το πρωί έβρεχε συνέχεια άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο.


Ας αρχίσουμε από το κολύμπι. Δύο χιλιόμετρα. Θα μας άφηναν σε ένα νησάκι σαν τους ναυαγούς να κολυμπήσουμε απέναντι. Τελικά οι ναυαγοσώστες έκριναν ότι αυτό ήταν επικίνδυνο, κι έτσι μας άφησαν από τη βάρκα σε απόσταση περίπου 200 μέτρων από την ακτή, να κολυμπήσουμε παράλληλα με αυτή. Το νερό δεν ήταν κρύο και δεν με πείραξε που δεν είχα νεοπρέν. Προφανώς η βροχή δεν ενοχλούσε. Καθώς συνήθως βγαίνω για ανάσα από τη δεξιά μεριά, είχα για θέα τις βραχώδεις απότομες ακτές του Πόρου. Όπως πάντα το κολύμπι ήταν το ευκολότερο και πιο ευχάριστο κομμάτι του αγώνα.


Αφού πλέον δεν ήμουν εντελώς στραβάδι, αυτό ήταν το δεύτερο μου τρίαθλο, προσπάθησα να δοκιμάσω να κολλήσω λίγο στο κολύμπι. Στην αρχή δεν τα κατάφερα να ακολουθήσω κάποιους πιο γρήγορους. Δεν κόλλαγα αρκετά κοντά και μου ξέφευγαν. Στα τελευταία 200 μέτρα όμως ήρθε κάποιος από δίπλα μου και αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω. Αυτή τη φορά κόλλησα πολύ κοντά. Μπορούσα να νιώθω στα ακροδάχτυλα μου το ρεύμα του νερού από το χτύπημα των ποδιών. Πραγματικά άξιζε τον κόπο.  Αφού κάθε μερικές χεριές έκανα και μία πρόσθιο για να μην πέσω πάνω του. Ούτε που το κατάλαβα πότε βγήκα έξω. Βγήκαμε σε μια μικρή ακτή με βότσαλο σκεπασμένη από τα φύκια που έβγαλαν τα κύματα. Εκεί ανακάλυψα ότι ο κολυμβητής μπροστά μου ήταν ο καλός φίλος zoups.


Αλλαγή στα γρήγορα, παπούτσια τρεξίματος και πάμε για τα 10 χιλιόμετρα τρέξιμο. Πιο τρέξιμο δηλαδή... Αρχίσαμε με σκαρφάλωμα στο φαράγγι Xuxu, και σε λίγο έφτασα στον βράχο bebeka.Ένας κάθετος βράχος περίπου 10 μέτρα ύψους, βρεγμένος, με ένα σκοινί να κρέμεται. Δυο εθελοντές να δίνουν οδηγίες. Πρώτη φορά θα έκανα τέτοιο πράγμα. Ρώτησα αν έπεσε κανείς. Όλοι τα κατάφεραν. Εε.. αν όλοι τα κατάφεραν γιατί όχι κι εγώ.. Βέβαια  λόγω βροχής γλίστραγε, αλλά με λίγο προσοχή τα κατάφερα. Συνέχεια μέσα στο φαράγγι κάτω από πέτρινα τόξα προσέχοντας κάθε βήμα τα γλιστρήματα. Βγαίνοντας από το φαράγγι είχα πλέον ανέβει ψηλά και η θέα της ακτής κάτω σου έκοβε την ανάσα. Συνέχεια στην τραβέρσα του χαμού ή όπως αλλιώς λεγόταν όπου χοροπήδαγα από βράχο σε βράχο  σαν το κατσίκι ψάχνοντας ένα μικρό κόκκινο σημαδάκι ή ένα κομμάτι ταινίας, που να σου δείχνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο. Άλλοι συναθλητές πιο ψηλά κι άλλοι πιο χαμηλά σε παράλληλες πορείες στη πλαγιά ψάχνοντας τα σημάδια. Και η βροχή να συνεχίζεται. Φτάσαμε πάνω και πλέον τα δύσκολα είχαν τελειώσει. Ακολούθησαν ποικιλία μονοπατιών, κομμάτια δασικού, ασφάλτου, αντιπυρικές "γολγοθάδες" προς τα πάνω και προς τα κάτω.

Αλλαγή στο ποδήλατο και ο αγώνας τώρα αρχίζει. Για να είμαι ειλικρινής  τελειώνοντας το τρέξιμο, ένιωθα αρκετά κουρασμένος και ευχαρίστως θα δεχόμουν  να τελειώσει ο αγώνας εκεί. Έχοντας όμως μπροστά μου 50 χλμ ΜΤΒ (που με καλές καιρικές συνθήκες θα ήταν ένα 5ωρο) ο αγώνας τώρα ξεκίναγε. Και πως ξεκίναγε. Στην αρχή ανηφορική άσφαλτος, μετά χωματόδρομος μέσα στη λάσπη, και μετά μονοπάτι. Με πολλή λάσπη και όχι κατηφορικό. Με λίγα λόγια πολύ κουβάλημα. Και όταν έβγαινα στους δασικούς η ταχύτητα λόγω λάσπης ήταν απελπιστική. Έβλεπα στο κοντέρ κάτι ταχύτητες 5-6 χλμ/ώρα έκανα τις πράξεις στο μυαλό μου (50/5 =10 ώρες) και μ' έπιανε απελπισία. Θα αφήναμε τα κόκαλά μας στον Πόρο.


Στο ποδήλατο μπορούσε να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε δύο αποστάσεις, 25 και 50 χλμ. Και στους δύο αγώνες τα πρώτα 18 χλμ ήταν κοινά. Και ήταν τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα. Μου πήρε περίπου 3 ώρες να τα κάνω! Οπότε στο 18 ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Να στρίψω αριστερά και να κάνω τον  μικρό αγώνα. Όμως έστριψα δεξιά. Στην πρώτη ανηφόρα άρχισα να έχω προβλήματα στο ντεραγιέ από τη πολλή λάσπη. Ρύθμισα λίγο τα συρματόσχοινα και διορθώθηκαν, απλά έχασα το μικρό πίσω γρανάζι. Άχρηστο ήταν ούτως ή άλλως. Συνέχισα με το υπέρτατο μονοπάτι και κατέληξα σε έναν καταπληκτικό όρμο να ποδηλατώ δίπλα στην ακροθαλασσιά. Συνέχεια από τα γαβ γαβ μέσα σε έναν ελαιώνα. Σπρώξιμο πάλι να ανέβει το ποδήλατο την πλαγιά. Εδώ άρχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου. Έπρεπε να την έχω κοπανήσει στο 18 για τον μικρό. Η ώρα ήταν έξι και κάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον τελειώσω. Θα με έπιανε η νύχτα για τα καλά. Στα επόμενα χιλιόμετρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως να τα παρατήσω πριν με πιάσει η νύχτα. Δεν ήταν μόνο το σκοτάδι (είχα φώτα μαζί μου), είχα ξεμείνει από δυνάμεις. Αλλά και το να τα παρατήσεις αν είσαι μέσα στο βουνό δεν είναι τόσο εύκολο. Ευτυχώς η χάραξη του αγώνα με έφερε στο 32 σε απόσταση ανάσας από το σημείο τερματισμού. Κάποιος με άκουσε και μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Στροφή δεξιά και σε ένα χιλιόμετρο ο τερματισμός.

Αυτός ήταν αγώνας. Μόνο 7 τερμάτισαν. Όλοι οι άλλοι ή έκαναν τον μικρό, ή κάποια άλλη απόσταση καθώς χάθηκαν ή τα παράτησαν. Όπως και να 'χει ήμουν 7 ώρες στην πίεση. Αν ήταν να κάνω ένα αγώνα τον χρόνο αυτόν θα έκανα. Όχι μόνο γιατί είναι ο πιο δύσκολος αλλά και ο πιο τρελός.

Τι θα θυμάμαι
  • Το χρώμα της θάλασσας όταν κολυμπούσα. Είχε συννεφιά και το νερό είχε ένα πολύ σκούρο μπλε που άνοιγε λίγο προς την επιφάνεια, σαν το βαθύ μπλε στις νερομπογιές που είχαμε μικροί.
  • Τον βράχο bebeka.
  • Τα κυκλάμινα που ήταν παντού και στα μονοπάτια και στους δασικούς.
  • Τη μυρωδιά της ρίγανης σε κάποιες αντιπυρικές. Και με την πείνα που είχα οι συνειρμοί ήταν αναπόφευκτοι...
  • Τη λάσπη στο ποδήλατο που με τις πευκοβελόνες ήταν μπετόν αρμέ
  • Τις εικόνες του Πόρου από ψηλά σε διάφορες στιγμές του αγώνα. Πραγματικά μια ακόμα πολύ όμορφη και γραφική γωνιά της Ελλάδας.
  • Το ντους μετά τον αγώνα. Μπήκα με τα ρούχα μέσα για να φύγουν οι πολλές λάσπες. Τα έβγαζα ένα ένα κι όταν έφτασα στο tri suit  έπεσαν μέσα στα χώματα και κάτι φύκια... Τότε θυμήθηκα από που ξεκινήσαμε και τι τραβήξαμε και με έπιασαν τα γέλια.


Και του χρόνου!

1 σχόλιο:

  1. Πολύ καλή προσπαθεία! Καλή επιτυχία! Κρίμα που δεν τα γνώρισα νωρίτερα... Ελπίζω του χρονού να προβάλουμε το θέμα και σε άλλες χώρες...

    Καλή επιτυχία!!!!

    Φιλικά
    Τωβίας Σώρρος
    http://www.volcanodiscovery.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή